Ο Δημήτρης Κοντός κλείνει την πόρτα του καλοκαιριού και μπαίνει σε κλίμα …ΟΑΚΑ, Κίνας και Α2.
Kαλό χειμώνα δεν θα πούμε ακόμη καθώς είναι μια φράση που ξενερώνει πολύ τον κόσμο και τον βάζει στη διαδικασία της επιστροφής στα κάθε λογής …θρανία. Οι μέρες, ωστόσο, που διανύουμε έχουν ένα τρομερό μπασκετικό ενδιαφέρον καθώς ενεργοποιούνται πολλά μέτωπα που θα μας απασχολήσουν είτε στο άμεσο μέλλον (Εθνική ομάδα), είτε καθ’ όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς που έρχεται. Ας ξεκινήσουμε από την «επίσημη αγαπημένη» που κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά όλων των Ελλήνων.
Η Ελλάδα έδειξε πολλά από τα χαρακτηριστικά της στο τουρνουά Ακρόπολις και ετοιμάζει τις βαλίτσες για το μακρινό ταξίδι στην Κίνα. Η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο κατέκλυσε το γήπεδο και έδωσε μια μεγάλη νότα αισιοδοξίας σε όλους, ενώ ο τραυματισμός του Γιάννη Αθηναίου μας υπενθύμισε πως η ζωή των αθλητών έχει μεγάλες στιγμές αλλά και τεράστιες πίκρες που καταλήγουν σε σκληρές δοκιμασίες.
Το αγωνιστικό προφίλ της Ελλάδας έχει αρχίσει να αποτυπώνεται πάνω στο παρκέ καθώς μπροστά μας έχουμε ένα σύνολο τρομερού ενστίκτου στο ανοικτό γήπεδο. Η γαλανόλευκη μαζί με τις ΗΠΑ θα είναι οι δύο ομάδες που θα φτάσουν το γκάζι στα υψηλότερα επίπεδα. Η παρουσία των Καλάθη – Αντετοκούνμπο δίνει στην ομάδα ένα χαρακτηριστικό που δύσκολα βρίσκεις κάπου αλλού, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια πως αυτό το στυλ αρκεί να μας πάει στη γη των μεταλλίων. Αντίθετα, θα χρειαστεί να βρεθούν και άλλα μονοπάτια με μια πιο ορθολογική προσέγγιση, που θ’ ακουμπά τη μπάλα στο χαμηλό ποστ για παράδειγμα και θα δίνει στην ομάδα μια ισορροπία που στα μεγάλα ματς θα παίξει τον ρόλο της. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτή η ομάδα γεννά ελπίδες λόγω της απίστευτης αθλητικότητας που τη διακρίνει σε συγκεκριμένα κομμάτια και της μεγάλης δίψας που είναι ίσως και το πιο σημαντικό στοιχείο σε αυτές τις διοργανώσεις.
Η συμμετοχή του Σλούκα επίσης θα είναι καταλυτική γιατί αυτόματα η ομάδα θα έχει ένα σημαντικότατο πόλο στην επίθεση και τη δημιουργία ώστε να μπορούν να βγουν τα κουκιά. Παράλληλα, Παπαπέτρου, Παπανικολάου και Θανάσης συνθέτουν μια τριπλέτα στο «3» που μολονότι μοιάζουν να έχουν λίγο άχαρο ρόλο μπορεί να αποδειχθεί εξόχως κρίσιμος για τη συνέχεια. Ο Βασιλόπουλος από τη μεριά του μπορεί αθλητικά να μην είναι στα επίπεδα που ήταν πιο νέος αλλά σε πνευματικό επίπεδο και σε αυτό του διαβάσματος φάσεων σε άμυνα και επίθεση είναι ταμαμ για ένα τουρνουά. Για τον Πρίντεζη δε χρειάζεται να πούμε και πολλά καθώς μπορεί να περνάνε τα χρόνια αλλά η ποιότητα του είναι απαράμιλλή. Ο Μπουρούσης από την πλευρά του έχει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Το ένα αφορά το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι στο οποίο παρουσιάζεται έτοιμος να δώσει ξανά το 110%, να μαζέψει διψήφιο αριθμό ριμπάουντ, να σουτάρει (θα τον θέλαμε και λίγο πιο φουνταριστό) και το άλλο έχει να κάνει με την αρχηγεία του.
Ο καπετάνιος σε μια διοργάνωση μιας ανάσας θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει μια δυνατή φουρτούνα και να διασφαλίσει το κλίμα που μπορεί να διαταραχθεί μέσα σε λίγες ώρες (είναι συνεχόμενα τα παιχνίδια). Αν η Ελλάδα παραμείνει απόλυτα ενωμένη στην Κίνα τότε θα είναι έτοιμη για όλα, κάτι που ισχύει για όλες τις ομάδες που καλούνται σε δύο εβδομάδες να ανέβουν στο Έβερεστ. Ο έτερος πύργος μας στην Εθνική ο Γιώργος Παπαγιάννης θα κληθεί να δώσει μάχες υψηλού επιπέδου και να αποτελέσει έναν σταθερό πόλο στο χαμηλό ποστ. Δεν θα είναι εύκολο αλλά κάπως έτσι γίνεται και το …μπαμ. Σημαντικός θα είναι και ο ρόλος του Λαρεντζάκη που με τη φρεσκάδα και το πείσμα του θα χρειαστεί να κολυμπήσει στα βαθύτερα των νερών που είχε βρεθεί μέχρι σήμερα. Όσο για τον Κόνιαρη; Θεωρώ πως η θέση «1» σε αυτά τα τουρνουά και σε αυτή την ηλικία είναι η πιο δύσκολη ελέω της μεγάλης ευθύνης. Τέλος, ο Μάντζαρης απέδειξε πως αγαπάει πραγματικά την Εθνική ομάδα και επιστρέφει αναζητώντας ένα πραγματικό restart στην καριέρα του.
Παράλληλα, με τις σκέψεις της Εθνικής μας ομάδας φουντώνουν και αυτές για τον Παναθηναϊκό. Οι μαζικές αφίξεις και η έναρξη της προετοιμασίας σκορπούν μια μεγάλη αδημονία σε όλους. Αρωγός στην προσπάθεια του Άρτζι να «δέσει» αυτό το σύνολο θα είναι οι χαρακτήρες που μετακόμισαν στο ΟΑΚΑ. Οικογενειάρχες με χαμηλό προφίλ εκτός γηπέδου από τη μία, «δολοφόνοι» εντός των γραμμών από την άλλη. Δεν θέλει πολλά λόγια παρά μόνο υπομονή και όρεξη. Καλή σεζόν να έχουμε!
ΥΓ: Και κάτι οξύμωρο. Το κόψιμο του Ντίνου Μήτογλου είναι πέρα για πέρα άδικο αλλά από την άλλη είναι κάτι που μπορείς να ερμηνεύσεις και να καταλάβεις εκ των συνθηκών.
ΥΓ2: Κάποιες φορές το επικοινωνιακό timing στη χώρα μας δεν μπορείς να το εξηγήσεις για κανένα λόγο. Άλλο ένα βατόμουρο.
ΥΓ3: Τρίτωνας, Χαρίλαος Τρικούπης, Οίακας και πάει λέγοντας. Η απόφαση των αδελφών Αγγελόπουλων πήρε σάρκα και οστά. Η ιστορία κρίνει και θα γραφτεί σε Ναύπλιο και Μεσολόγγι. Όσο για τη ξεκούραστη ομάδα της Ευρωλίγκας υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Πως αυτή η ομάδα θα βρει ρυθμό με παίκτες που δεν έχουν ξαναδεί την Ευρωλίγκα ή δεν είναι για το επίπεδο της;
ΥΓ4: Όταν έχεις τον καλύτερο παίκτης του κόσμου στην ομάδα σου είναι απόλυτα λογικό να πατήσεις στα χαρακτηριστικά του. Το θέμα είναι να βρεις αντίδοτο όταν θα συναντήσεις απέναντι σου μια άμυνα Βοστώνης.
ΥΓ5: Για επιστροφή Καλαϊτζάκη στον Παναθηναϊκό θα μιλήσουμε το επόμενο καλοκαίρι όταν και λογικά θα πραγματοποιηθεί. Μέχρι τότε ο Γιώργος έχει προτεραιότητα να παίξει στο εξωτερικό και προς τα εκεί κινείται. Με τους «πράσινους» η σχέση του θα συνεχιστεί από το καλοκαίρι του 2020. Ούτως ή άλλως, το ζητούμενο είναι να παίζει.
