Το ότι είναι κλειστό πρωτάθλημα η EuroLeague δεν χρειαζόταν να το καταλάβουν οι Ισπανοί, οι Γερμανοί, οι πρώην Γιουγκοσλάβοι και οι πρώην Σοβιετικοί για να είναι ξεκάθαρο. Το γνώριζε καλά όλη η μπασκετική Ευρώπη εδώ και χρόνια.
Το πρόβλημα προϋπήρχε και απλά μπήκε και στο σπίτι των Ισπανών, που έχουν κάνει τη μικρή τους επανάσταση απέναντι στον Τζόρντι Μπερτομέου, αλλά η φασαρία δεν ακούστηκε όσο θα ήθελαν η ACB, οι παίκτες και η Ομοσπονδίας τους. Από τη στιγμή που η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα είναι με την πλευρά του προβλήματος και το στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις, μοιάζει αδύνατο να γίνει θόρυβος.
Άλλο όμως η δύναμη της επικοινωνίας και άλλο η πραγματικότητα. Διότι είναι σαφές πως τα μεγάλα κλαμπ δεν νοιάζονται για τους υπόλοιπους. Εντός και εκτός των δικών τους συνόρων. Δεν είναι μόνο η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα και η Μπασκόνια. Είναι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Η Φενέρμπαχτσε και η Αναντολού Εφές. Η ΤΣΣΚΑ, το Μιλάνο, η Μακάμπι, η Ζαλγκίρις.
Οι ισχυρές ομάδες, δηλαδή, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Λιθουανίας, του Ισραήλ, της Τουρκίας, της Λιθουανίας, δηλαδή των μεγαλύτερων δυνάμεων της Ευρώπης. Βάλτε και τις γερμανικές ομάδες που θα βολευτούν, την Βιλερμπάν και ούτω καθ εξής. Πλέον κανείς δεν θα νοιάζεται για τις βαθμολογίες των εθνικών πρωταθλημάτων, ούτε για την Αδριατική, ούτε για τη VTB. Ο τίτλος και η κατάταξη θα είναι απλά θέμα γοήτρου, θέση στην EuroLeague του Μπερτομέου θα έχει μόνο όποιος συμφωνήσει μαζί του, όποιος περάσει από τη Γενική Συνέλευση στη Βαρκελώνη ή το Μόναχο.
Αυτό είναι καταστροφικό για το μπάσκετμπολ. Βαθιά μέσα τους το πιστεύουν και τα ίδια τα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης, αλλά στην ουσία διαλέγουν το μικρότερο κακό. Διότι στην πραγματικότητα κάτι άλλο δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Κάτι που θα τους δώσει την προοπτική να βρουν περισσότερα έσοδα, μεγαλύτερη προβολή και ούτω καθ εξής.
Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει μπασκετικός που να μην ονειρεύεται μια ενωμένη Ευρώπη. Μια αρχή να αποφασίζει για όλα, δίχως διαφωνίες. Με ένα σωστό καλεντάρι που δεν θα υπάρχουν ταυτόχρονα αγώνες των συλλόγων και των Εθνικών ομάδων. Ένα πρόγραμμα που θα επιτρέπει να υπάρχουν δυνατά τα εθνικά πρωταθλήματα. Μπάσκετμπολ δυνατό θέλουν να βλέπουν όλοι, τα παιχνίδια εξουσίας ελάχιστα ενδιαφέρουν τους φιλάθλους και όλους τους άλλους, που δεν έχουν το παραμικρό συμφέρον από τις κόντρες.
“Όνειρό μας είναι να γίνει το μπάσκετμπολ το νούμερο 1 άθλημα στον κόσμο“, είπε πρόσφατα στη συνέντευξή του στο Sport24.gr ο Γενικός Γραμματέας της FIBA, Ανδρέας Ζαγκλής. Ήταν η ευχή του, ήταν η επιθυμία του. Αλλά από μόνη της η FIBA αδυνατεί να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Οχι γιατί δεν είναι ικανή, αλλά γιατί βρήκε μια παγιωμένη κατάσταση, που δεν αλλάζει εύκολα. Και το κυριότερο δεν έχει τον τρόπο να το λύσει από μόνη της, αφού δεν υπάρχουν τα χρήματα για να φέρει την αλλαγή.
Υπάρχει λύση; Υπάρχει δυνατότητα να αντιστραφεί η κατάσταση; Δεν φαίνεται κάτι στον ορίζοντα. Από την άλλη, όμως, ο κατήφορος που έχει πάρει το ευρωπαϊκό μπάσκετ, θα περάσει σιγά σιγά σε όλα τα σπίτια. Ηρθε στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Ιταλία, έχει αφήσει τη μισή Ευρώπη εκτός, αλλά φαίνεται πως ο Μπερτομέου και τα μεγάλα κλαμπ υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Έβαλαν απέναντί τους και την Ισπανία και την πρώην Γιουγκοσλαβία και την πρώην Σοβιετική Ενωση. Το κλειστό κλαμπ της EuroLeague ικανοποιεί τους φανατικούς των ομάδων, όμως το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο. Έχει άλλο κοινό, που γυρνάει την πλάτη και στο μέλλον θα τη γυρίσει ακόμα περισσότερο.
Αυτά βλέπει και χαίρεται το ΝΒΑ, που δεν θέλει ισχυρή την Ευρώπη σε συλλογικό επίπεδο. Τουλάχιστον στο βαθμό που δεν ελέγχει αυτό την κατάσταση. Βλέπουμε τους Αμερικανούς σε συνεργασία με την FIBA να ρίχνουν το βάρος στην Αφρική και να διοργανώνουν το κάτι ένα μεγάλο Ηπειρωτικό Πρωτάθλημα. Η Αφρική είναι το μέλλον στο άθλημα, είναι αναπτυσσόμενη Ήπειρος και αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση στην Ευρώπη, τελικά ο τρίτος κόσμος στο μπάσκετμπολ, θα γίνει η Ευρώπη. Κι ας θεωρείται ο συγκεκριμένος όρος αναχρονιστικός ή ανακριβής. Άλλωστε οι ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν πως διατηρεί αποικιοκρατικές αντιλήψεις και οι κλειστές λίγκες αλά EuroLeague, δεν απέχουν και πολύ από τέτοιους όρους.
ΥΓ1: Ίσως τελικά η λύση να δοθεί σε μερικά χρόνια από το ΝΒΑ. Όταν το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο, θα έχει φτάσει πιο χαμηλά από ποτέ. Όταν ακόμα και η Αφρική, θα έχει καλύτερο Ηπειρωτικό Πρωτάθλημα.
ΥΓ2: Μια απορία: Πώς γίνεται να υπάρχουν 19χρονοι και 20χρονοι να λένε “όχι” στις μικρές Εθνικές; Επειδή πονάνε λίγο ή επειδή θέλουν να ξεκουραστούν εν όψει προετοιμασίας… Ναι, 19χρονοι που δεν έχουν παίξει μπάσκετ λένε “όχι” στην Εθνική. Ε, σε 10-15 χρόνια δεν θα τους φταίει κανείς. Βέβαια υπάρχουν και χειρότερα. Πατέρας να αποφασίζει ότι το παιδί του δεν θα αγωνιστεί μια σεζόν για να του κάνει ατομικές προπονήσεις. Τι άλλο θα ακούσουμε το 2019;
sport24.gr
