Καταρχάς θα ήθελα να μου συγχωρέσετε το εντελώς προσωπικό ύφος στο παρόν κείμενο…
Λένε ότι «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει». Κάπως έτσι αισθάνθηκα σήμερα το πρωί όταν έμαθα ότι «έφυγε» ξαφνικά από τη ζωή ένας πολύ καλός φίλος, ο Μάικ Ευαγγελίτσης.
Πρόσφατα είχαμε επικοινωνήσει για να βρεθούμε με αφορμή την εξαιρετική δουλειά που έκανε στον Προμηθέα Χαλανδρίου. Είναι ειρωνεία το γεγονός ότι μερικές ώρες πριν τον πάρω τηλέφωνο για να γίνει η τελική συνεννόηση κεραυνοβολήθηκα στο άκουσμα του θανάτου του.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε πριν από περίπου 13 χρόνια. Δεκέμβριος του 2005, στα εκδοτήρια του Μετρό στο Σύνταγμα, ο Μάικ ξεχώρισε σαν τη μύγα μες το γάλα έτσι ψηλός και γυμνασμένος μα και λόγω της ραπ αύρας που τον διέκρινε. Φουτεράκι με κουκούλα, τατουάζ και πλατύ χαμόγελο. Το τελευταίο ήταν το σήμα κατατεθέν του.
Μου έκανε εντύπωση που ήταν συνέχεια χαμογελαστός. «Αρχηγέ, ελπίζω να χαμογελάς και αφότου διαβάσεις το αφιέρωμα που θα σου ετοιμάσω» του είπα γελώντας, καθώς μόλις είχα αναλάβει τη στήλη «Faces» στο All Star Basket που τότε διένυε τις πρώτες μέρες ζωής του και το (δημιουργικό άγχος) σαφώς και χτυπούσε… κόκκινο.
«Μην ανησυχείς» μου είπε, «προχώρα, όλα καλά». Λίγες μέρες μετά, με αφορμή το μικρό αυτό αφιέρωμα, άρχισε μια φιλία από την οποία έχω να θυμάμαι μόνο καλές στιγμές. Στιγμές χαράς και έντονου χιούμορ. Όπως όταν αγωνιζόταν στην ΕΑ Πατρών και με «απειλούσε» ότι αν δε με φιλοξενήσει θα μου κόψει και την «καλημέρα». Ή όταν βρεθήκαμε στους Αμπελόκηπους και μου την «έλεγε» επειδή δεν αγγίζω το αλκοόλ και τον καφέ. «Ρε πιες, έναν καφέ, δε θα πάθεις τίποτα! Με τσάι θα την βγάλεις;» με μάλωνε με τρόπο γλυκό και φυσικά χαμογελώντας. «Πολλά λες, μικρέ» ήταν η μόνιμη απάντησή μου καθότι του έριχνα δύο χρονάκια και το πείραγμα μεταξύ μας έπεφτε… σύννεφο!
Με «έμπασε» στην οικογένειά του και τότε κατάλαβα τον «άνθρωπο» Μάικ Ευαγγελίτση. Μόνο εντύπωση δε μου έκανε το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια είχε δοθεί ολοκληρωτικά στα μικρά παιδιά, θέλοντας να τους μεταλαμπαδεύσει την τεράστια εμπειρία του από το χώρο της πορτοκαλί μπάλας. Από πολύ νεαρός επιθυμούσε να ασχοληθεί με τα παιδιά και το έκανε με μεγάλη επιτυχία. «Θα σκότωνα για τα παιδιά μου» μου είχε πει, «είναι όλη μου η ζωή».
Η μεγάλη του κόρη, η Νεφέλη ήταν τότε μια μικρή «πριγκίπισσα», ένα ευγενέστατο παιδάκι, ντροπαλή με μια ηρεμία που εξέπεμπε την αγωγή που είχε πάρει. Μου έκανε εντύπωση ότι παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Μάικ όχι μόνο είχε γίνει πατέρας, αλλά είχε μια ωριμότητα και έναν τρόπο να περνάει στα παιδιά του τα «πιστεύω» του πραγματικά αξιοθαύμαστο. Λάτρης του μπάσκετ και του αθλητισμού γενικότερα, της μουσικής, των τατουάζ, αλλά και του καλού φαγητού (όποιος έχει γευτεί τις λιχουδιές που ετοίμαζε ο ίδιος στα μπάρμπεκιου ξέρει!), πιστός χριστιανός και αεικίνητος, ο Μάικ Ευαγγελίτσης υπήρξε λάτρης της ζωής.
Ίσως γι’ αυτό, επειδή τα έκανε όλα από τόσο νωρίς, ο Θεός να τον πήρε κοντά του τόσο γρήγορα. Δεν ξέρω. Το σοκ από την απώλειά του είναι τόσο νωπό που όσες λέξεις κι αν προσθέσω μάλλον δε θα έχουν νόημα. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι πως σε αυτή την «παλιοδουλειά» που επέλεξα να ακολουθήσω, αυτό που μένει τελικά είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι ανιδιοτελείς φιλίες και το ότι ακόμα κι αν κάνεις πολύ καιρό να βρεθείς με έναν αληθινό φίλο, θα είναι πάντα σα να μην πέρασε μια μέρα. Τέτοιος φίλος ήταν ο Μάικ Ευαγγελίτσης. Μάικ, να είσαι καλά εκεί που πήγες και να χαμογελάς ρε μπαγάσα. Να χαμογελάς!
