Τον Χρίστο Σπύρου, τον είχαμε πρωτογνωρίσει, όταν ο Αχιλλέας Αγρού είχε ανέβει για πρώτη φορά στην ιστορία του, στην κατηγορία των μεγάλων.
Προσωπικά, είχα μια συμπάθεια για την ομάδα αυτή, λόγω καταγωγής μιας και η Κακοπετριά (το χωριό μου), δεν είναι και τόσο μακριά από τον Αγρό.
Μάλιστα, της είχα αποδώσει και ένα… παρατσούκλι και με χαρά, είδα μετά ότι αυτό… έμεινε για τον Αχιλλέα Αγρού, που την αποκάλεσα ως «ομάδα των βουνών»!
Ο Χρίστος Σπύρου, ήταν η «αιχμή του δόρατος», όσον αφορούσε τον τομέα του σκοραρίσματος για την ομάδα αυτή και αφού το ταλέντο του, ήταν τέτοιο, τον απέκτησε ο Παναθηναϊκός Λεμεσού και από εκεί, πήγε στην ΑΕΛ…
Εκεί όπου έμελλε να ολοκλήρωνε και την σπουδαία καριέρα του και ενώ έγινε και αρχηγός στη γαλαζοκίτρινη ομάδα, τη «χρυσή ομάδα» της πενταετίας 2002-2007!
Ταυτόχρονα, έγινε και αναντικατάστατο στέλεχος της Εθνικής μας ομάδας, όντας ένα από τα καλύτερα σούτιγκ-γκαρντ που είχε η Κύπρος!
Μπορούσε όμως να δίνει βοήθειες και στο οργανωτικό παιχνίδι, την ίδια στιγμή που το ήθος του, του απέδωσε και το γαλαζοκίτρινο περιβραχιόνιο, όπως αναφέραμε πιο πάνω!
Ο Χρίστος Σπύρου, τιμήθηκε για την προσφορά του στην ΑΕΛ και με την αποχώρηση του, άφησε ένα μεγάλο κενό, τόσο λόγω της αγωνιστικής του αξίας, όσο και για τον χαρακτήρα του!
