Danny Biasone. Μπορεί το όνομά του να μην είναι τόσο ευρέως γνωστό, ωστόσο οι καλά μυημένοι γνωρίζουν ότι ο εν λόγω κύριος ίσως αποτελεί τον Μεσσία του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο. Η Απόφασή του άλλαξε το άθλημα για πάντα, αποσοβώντας τον αφανισμό του.
Είναι 22 Νοεμβρίου του 1950 και οι Minneapolis Lakers αντιμετωπίζουν εντός έδρας τους Fort Wayne Pistons. Οι «Λιμνάνθρωποι», έχοντας στο ρόστερ τους τον George Mikan, είναι το απόλυτο φαβορί της αναμέτρησης αλλά και του πρωταθλήματος. Οι Pistons κερδίζουν το τζάμπολ και από εκείνη τη στιγμή ξεκινά το «μαρτύριο». Οι φιλοξενούμενοι άρχισαν να αλλάζουν πάσες χωρίς να εκδηλώνουν επιθέσεις -τότε δεν υπήρχε το χρονόμετρο των 24 δευτερολέπτων- εκνευρίζοντας τόσο τους παίκτες των Lakers όσο και τους θεατές. Παρ’ όλο που στο ημίχρονο οι γηπεδούχοι προηγούνταν με ένα πόντο (13-12), εν τέλει ηττήθηκαν με 19-18 αφού και στο δεύτερο μισό της αναμέτρησης οι αντίπαλοί τους συνέχισαν την ίδια τακτική.
Με το πέρας του παιχνιδιού, ο τότε κομισάριος του ΝΒΑ Maurice Podoloff, εξοργισμένος από τον αγώνα-παρωδία ανάμεσα στις δύο ομάδες, ξεκίνησε διαδικασίες μαζί με τους ιδιοκτήτες των συλλόγων, τους διαιτητές αλλά και τους άμεσους συνεργάτες του προκειμένου να μην επαναληφθεί κάτι ανάλογο. Η φήμη του ΝΒΑ ως το θεαματικότερο αθλητικό προϊόν παγκοσμίως είχε πληγεί ανεπανόρθωτα.
Οι ιδέες των υπευθύνων όμως δεν είχαν αποτέλεσμα. Οι φίλαθλοι, αγανακτισμένοι από τη συνεχόμενη «υποβάθμιση» του πρωταθλήματος, από τη στιγμή μάλιστα που και τα επόμενα χρόνια το θέαμα δεν ήταν το αναμενόμενο, άρχισαν να απομακρύνονται από τα γήπεδα. Την αγωνιστική περίοδο 1953-1954 μόνο 9 ομάδες συνέχισαν να αγωνίζονται στο ΝΒΑ, όταν το 1949 ο αριθμός ανερχόταν στις 17.
Η κατάσταση έμοιαζε μη αναστρέψιμη. Κάπου εδώ έκανε την «εμφάνισή του» ο Danny Biasone, ιδρυτής και ιδιοκτήτης των Syracuse Nationals (σ.σ. σημερινοί Philadelphia 76ers). H πρόταση που έριξε στο τραπέζι ήταν η ύπαρξη ενός χρονομέτρου που θα μετρά αντίστροφα από τo 24 μέχρι το 0. Ο διοικητικός ηγέτης των Nationals υποστήριξε πως αν η ιδέα του υλοποιούταν, οι αγώνες θα γίνονταν πιο θεαματικοί και ανταγωνιστικοί.
Ο Podoloff, μην έχοντας άλλη επιλογή, αποφάσισε να δοκιμάσει το σχέδιο του Biasone. Πράγματι, στα τρία πρώτα παιχνίδια της αγωνιστικής περιόδου 1954-1955, η χρήση των 24 δευτερολέπτων απεδείχθη σωτήρια. Το σκορ κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα και το θέαμα αποζημίωσε τους φιλάθλους οι οποίοι άρχισαν να «αγκαλιάζουν» και πάλι το άθλημα. Οι παίκτες μπορεί να δυσκολεύθηκαν αρχικά να εγκλιματιστούν στα νέα δεδομένα, όμως με την πάροδο του χρόνου κατάλαβαν και οι ίδιοι πως αυτή ήταν η καλύτερη δυνατή λύση.
Ο ηγέτης μάλιστα των Nationals, Dolph Schayes, ο οποίος την ίδια χρονιά οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία της, «υποκλίθηκε» στον ιδιοκτήτη της ομάδας. «Στην αρχή νομίζαμε ότι έπρεπε να κάνουμε γρήγορες επιθέσεις. Μετά από 8-10 δευτερόλεπτα. Καθώς όμως το πρωτάθλημα εξελισσόταν κατανοήσαμε το δαιμόνιο πνεύμα του Danny».
Συγκριτικά με την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, ο συνολικός μέσος όρος των ομάδων στην επίθεση βελτιώθηκε κατά 14 πόντους (79 πόντοι ανά παιχνίδι τη σεζόν 1953-1954 και 93 πόντοι τη σεζόν 1954-1955).
Τι είπε ο Biasone για όλα αυτά; «Παρατήρησα πως κατά τη διάρκεια μίας αναμέτρησης η κάθε ομάδα επιχειρεί 60 σουτ. Αυτό σημαίνει 120 σουτ συνολικά. Διαίρεσα λοιπόν το 2880 –τα δευτερόλεπτα που διαρκεί ένας αγώνας– με το 120 και το αποτέλεσμα ήταν 24». Η λύση που πρότεινε μόλις είχε σώσει το ΝΒΑ. Γνώρισε την απόλυτη δόξα και όπως είναι φυσικό το ευχαριστήθηκε με την ψυχή του.
Ο Biasone εισήχθη στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame το 2000, οκτώ χρόνια μετά το θάνατό του, στις 25 Μαΐου 1992. Με αργά και σταθερά βήματα, το χρονόμετρο των 24 δευτερολέπτων εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού. Στο κέντρο της πόλης του Syracuse δεσπόζει ένα ρολόι 24 δευτερολέπτων προς τιμήν του ανθρώπου που έσωσε το ΝΒΑ. Ο ελάχιστος φόρος τιμής για μία τέτοια προσωπικότητα.
