Εχει ένα κοινό στοιχείο με την Εθνική του 1987

0

Ο Τόλης Κοτζιάς γράφει για μία ακόμη ομάδα, αυτή των Εφήβων, που μπήκε στη ζωή μας, και αναρωτιέται αν μπορεί αύριο να γίνει η υπέρβαση.

Βαρύς  ο τίτλος του κειμένου ε; Αρκετά έως πολύ θα λέγαμε. Ας το εξηγήσουμε, όμως, μπαμ, μπαμ για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ή μάλλον για να μην υπάρχουν λανθασμένες μεταφράσεις. Ποιο είναι το κοινό στοιχείο ανάμεσα στην χρυσή Εθνική του 1987 με την ομάδα, που βλέπουμε τώρα στα γήπεδα του Βόλου; Ενα πράγμα. Ενα και μόνο. Τότε φτάσαμε μέχρι τέλους. Ελπίζουμε το ίδιο να γίνει και τώρα. Βλέποντας, όμως, το χθεσινό ματς με την Λιθουανία και εν τέλει την πρόκριση της Εθνικής, το μυαλό μου πήγε 32 χρόνια πίσω. Τότε στον δρόμο προς τον θρίαμβο είχαμε χάσει πανηγυρικά από τους Ισπανούς. Με κάτω τα χέρια από τον Σαν Επιφάνιο, τον Χιμένεθ, τον γίγαντα Ρομάι και τα άλλα παιδιά της ομάδας από την Ιβηρική Χερσόνησο. Τα ίδια και χειρότερα πάθαμε και τώρα. Οχι από τους Ισπανούς. Αλλά από τους Γάλλους. Το προ ημερών 80-55 μιλάει από μόνο του.

Σε τέτοια τουρνουά λίγων ημερών, η κόλαση από τον παράδεισο δεν είναι μακριά. Η Γαλλία μας ποδοπάτησε αγωνιστικά, αλλά  είναι μακριά από τα μετάλλια. Πριν από λίγες ώρες την απέκλεισε η Τουρκία. Οταν είδαμε το ματς, που ήρθε 80-55, όλοι τρελαθήκαμε. ‘Η τουλάχιστον οι περισσότεροι. Μιλήσαμε για ομάδα ΝΒΑ, για παίκτες, που θα αγωνιστούν σε κάποια χρόνια στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και τα συναφή. Λόγια, που ορισμένα από αυτά δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Είπαμε, όμως, ότι σε τέτοια τουρνουά, οι ισορροπίες είναι λεπτές. Εύθραυστες. Και η Γαλλία έμεινε εκτός.
Το 1987 η Ισπανία, που μας είχε ποδοπατήσει, είχε κάνει εν τέλει μία τρύπα στο νερό. Οπως και τώρα η Γαλλία. Λέτε ο Ρογκαβόπουλος, ο Καράμπελας, ο Νικολαίδης και τα άλλα παιδιά να μας θυμίσουν ακόμη περισσότερο εκείνες τις εποχές, κατακτώντας το χρυσό; Μακάρι. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν είναι απίθανο. Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη.

Αυτή η Εθνική, που έχει στα χέρια του ο Γιώργος Βλασσόπουλος, έχει ταλέντο. Ο πολύς (ο μυημένος) μπασκετικός κόσμος ήξερε πριν από το τουρνουά περισσότερο τον Καράμπελα και τον Ρογκαβόπουλο. Περνώντας, όμως, και βλέποντας τα παιχνίδια, ξεπηδούν και άλλα παιδιά. Οπως ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης, ο γιος του Σωτήρη Νικολαίδη, που έγραψε την δική του ιστορία στα ελληνικά (και όχι μόνο, αφού έπαιξε και στην Νάπολι) γήπεδα. Σαφώς μία ομάδα πρέπει να έχει αστέρια. Αλλά στο μπάσκετ κερδίζει η ομάδα. Οχι το άτομο. Κερδίζει το ταλέντο, αλλά κερδίζει παράλληλα η ομοιογένεια, το καλό κλίμα, οι συνεργασίες. Το να παίζει ο ένας για τον άλλον, το να είναι όλοι κάτω από την ομάδα. Αυτή η Εθνική, που βλέπουμε στον Βόλο, μας βγάζει αυτή την ατμόσφαιρα. Της ομάδας, δηλαδή, που δεν νοιάζεται ο παίκτης για τους αριθμούς του. Αν κάποιο παιδί, ξεφύγει κάποια στιγμή μέσα στο παρκέ, ζητήσει και ψάξει το κάτι παραπάνω, ε αυτό συμβαίνει παντού. Παιδιά είναι άλλωστε. Και πρέπει να κρίνονται με επιείκεια. Εμείς πάντα θέλουμε από τους μικρότερους το τέλειο ή εν πάσει περιπτώσει το καλύτερο. Δεν είναι κακό να το ζητάμε. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε πως είμασταν εμείς στην ηλικία τους. Τα κάναμε όλα καλά; Τα κάναμε τέλεια; Οχι βέβαια. Εδώ δεν τα κάνουμε τώρα. Το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο. Ετσι δεν είναι;

Η ουσία είναι ότι αυτή η Εθνική βγάζει καλό feeling. Τι είπατε; Αν θα το λέγαμε αυτό σε περίπτωση αποκλεισμού από τους Λιθουανούς; Ισως και όχι. Με «αν», όμως, δεν γράφεται η ιστορία. Μένει να δούμε αν αυτή η παρέα είναι ικανή για την υπέρβαση. Οπου υπέρβαση είναι να αποκλείσουμε αύριο τους Ισπανούς, που είναι αήττητοι στο τουρνουά και το γκράντε φαβορί για το χρυσό.

Ολα γίνονται. Ενα ματς μία και έξω είναι και μάλιστα στην έδρα μας. Είναι ποιοτικότεροι οι Ιβηρες, αλλά τη ελληνική ψυχή δεν την έχει κανείς. Ετσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε.

ΥΓ: Γράψαμε παραπάνω για το καλό feeling, που βγάζει αυτή η Εθνική και αναφέραμε επίσης αν θα λέγαμε το ίδιο σε περίπτωση αποκλεισμού από τους Λιθουανούς. Αυτό, που ξέρω σίγουρα είναι ότι καλό feeling μου έβγαλε και η Εθνική του Λημνιάτη πριν από μερικές μέρες στο Ισραήλ. Θα μπορούσε να πάει παραπάνω, αλλά «αυτές οι λεπτομέρειες», που τραγουδάει και ο Γιάννης Πλούταρχος, δεν το επέτρεψαν. Τότε μας την είχαν κάνει οι Λιθουανοί, αν και πιο πολύ εμείς φταίγαμε στο μεταξύ μας παιχνίδι. Τουλάχιστον χθες πήραμε την εκδίκησή μας και ευχαριστούμε εκτός των άλλων τον σχεδιαστή της τελευταίας φάσης της επίθεσης της Λιθουανίας στη κανονική διάρκεια του αγώνα για το πολύ ωραίο δώρο, που μας έκανε.

sdna.gr

Coffee House