«Θα είμαι παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και στο Ευρωμπάσκετ του χρόνου». Η δήλωση αυτή του Πάου Γκασόλ αφενός είχε προκαλέσει χαρά στους φίλους του μπάσκετ, αφετέρου για πολλοστή φορά αποτέλεσε τροφή για προβληματισμό στην Ελλάδα. Το γιατί είναι πολύ απλό…
Ο Ισπανός «γίγαντας» έκλεσε στις 6 Ιουλίου τα 37 του χρόνια. Αγωνίζεται στο ΝΒΑ σε μια εκ των κορυφαίων ομάδων (Σπερς) όπου ο βαθμός δυσκολίας σε αθλητικό επίπεδο, αλλά και σε αυτό το μετακινήσεων δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ευρωλίγκα (πόσο μάλλον με το ελληνικό πρωτάθλημα), το κορμί του έχει υποστεί τραυματισμούς, ο ίδιος έχει κατακτήσει όλους τους τίτλους που θα ονειρευόταν ο οποιοσδήποτε καλαθοσφαιριστής κι όμως…
Την περασμένη σεζόν μάλιστα έγινε ο μόλις δεύτερος Ευρωπαίος που που έσπασε το φράγμα των 20.000 πόντων στο πρωτάθλημα! Όχι μόνο δεν λέει «αντίο» στην εθνική ομάδα της χώρας του, επικαλούμενος, όπως θα μπορούσε, κορεσμό, κούραση ή προστασία του κορμιού του από ενδεχόμενο τραυματισμό που θα έθετε τέλος στην καριέρα του, αλλά αντίθετα, έχοντας κερδίσει ουσιαστικά μόνος του το προηγούμενο Ευρωμπάσκετ, υποσχέθηκε ότι θα δώσει το «παρών» στα γήπεδα της Βραζιλίας, πράγμα που έκανε και με επιτυχία μάλιστα. Είναι, εξάλλου, πως ο Ντανίλο Γκαλινάρι ήθελε να αγωνιστεί με την Εθνική Ιταλίας στο φετινό Ευρωμπάσκετ, πράγμα που δεν έγινε γιατό σε φιλικό προετοιμασίας έσπασε το χέρι του! Περιττό να τονίσουμε, φυσικά, πως ο Πάου Γκασόλ οδηγεί αυτές τις ημέρες σχεδόν μόνος του την Ισπανία στην κατάκτηση ενός ακόμα Ευρωμπάσκετ, έχοντας στο πλάι τον ζωντανό θρύλο της Μπαρτσελόνα και του ισπανικού μπάσκετ, τον 37χρονο -παρακαλώ- Χουάν Κάρλος Ναβάρο!
Διάβολε, ζηλεύω. Ζηλεύω που όλα τα μεγάλα αστέρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν κλείνουν την πόρτα μπροστά στην (αναμφισβήτητα) τεράστια πρόκληση της παρουσίας τους στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις.
Υπάρχει φυσικά και το παράδειγμα του Μάνου Τζινόμπιλι ο οποίος αγωνίστηκε τις χρονιές 2010-2011 συνολικά σε 170 αγώνες κανονικής περιόδου και πλέι οφ μαζί στο NBA και έναν χρόνο μετά, έχοντας συμπληρώσει τα 35 του οδήγησε την Αργεντινή στην 4η θέση στους Ολυμπικούς Αγώνες του Λονδίνου. Και αυτός βρέθηκε στα γήπεδα της Βραζιλίας οπου ολοκλήρωσε τη σπουδαία καριέρα του με τους «μπιανκοσελέστε», βαζίζοντας στα 39 του χρόνια!
Για το Νοβίτσκι, πραγματικά τί να πει κανείς. Αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι ο φοβερός και τρομερός Γερμανός υπήρξε ο MVP των τελικών του ΝΒΑ το 2011 -στα 33 του -τότε- και προερχόμενος από μία σεζόν όπου οδήγησε σχεδόν μόνος του τους Μάβερικς στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, αγωνιζόμενος συνολικά σε 94 ματς! Παρ’ όλα αυτά ηγήθηκε της προσπάθειας για διάκριση της εθνικής Γερμανίας στο Ευρωμπάσκετ εκείνης της χρονιάς, όπως φυσικά και στο περσινό όπου γνώρισε την αποθέσωση στα 37 του χρόνια.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι συγκρίσεις μοιάζουν αναπόφευκτες και τα ερωτηματικά αναφορικά με την παράδοση… αποχής που έχει καθιερωθεί στην ελληνική ομάδα τα τελευταία χρόνια προφανή. Πώς γίνεται λοιπόν ο «καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη» να αποχωρεί από την εθνική του ομάδα μόλις στα 33 του; Ο λόγος φυσικά για τον Βασίλη Σπανούλη.
Γιατρός δεν είμαι, ούτε εργοφυσιολόγος, ούτε φυσικοθεραπευτής, όμως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη στο φτωχό μου το μυαλό παύει να είναι σύμπτωση. Και στην περίπτωση του «Kill Bill» ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τόσα πολλά αφιερώματα που θα ταίριαζαν περισσότερο εφόσον σταματούσε το μπάσκετ και όχι επειδή απλά δήλωσε το τέλος του με το εθνόσημο στο στήθος!
Διαμαντίδης (σ.σ. κορυφαίος παίκτης στην Ευρώπη το 2011) και Τσαρτσαρής κούνησαν μαντήλι πριν καλά-καλά συμπληρώσουν τα 32 έτη ζωής. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς, από το 2008 κι έπειτα επέλεξε να θέσει τον εαυτό του εκτός πλάνων εθνικής και όταν αργότερα επιχείρησε να επιστρέψει εισέπραξε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι», αφού η προετοιμασία είχε ήδη αρχίσει.
Θυμηθείτε, επίσης, ότι κατά το παρελθόν ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης και ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης αποσύρθηκαν από την προετοιμασία της Εθνικής για «προσωπικούς λόγους».
Είναι ή δεν είναι λοιπόν αναμενόμενο να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει με τους δικούς μας παίκτες; «Είναι γελοίο αυτό που συμβαίνει και δεν έχουν καταλάβει ότι τέτοιου είδους δημοσιεύματα απασχολούν μόνο αυτούς που τα γράφουν και τον μικρόκοσμο του μπάσκετ» έχει δηλώσει ο Μαυροκεφαλίδης αναφορικά με το «κράξιμο» που είχε δεχθεί από μερίδα του Τύπου όταν, χωρίς να ενημερώσει έγκαιρα την ΕΟΚ όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, έμεινε εκτός προετοιμασίας ενόψει του Ευρωμπάσκετ του 2011.
Εντάξει, για μπάσκετ μιλάμε και όχι για το τέταρτο μνημόνιο ή τον ΕΝΦΙΑ, αλλά όπως και να το κάνουμε στην εθνική ομάδα θέλουμε να βλέπουμε τους καλύτερους βρε αδερφέ!
Φυσικά και οι παίκτες μας είναι σπουδαίοι και κατά το παρελθόν ορισμένοι από αυτούς μας έβγαλαν στους δρόμους με τις τεράστιες επιτυχίες του. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητές τους, τα επιτεύγματά τους και ότι ίδρωσαν τη γαλανόλευκη φανέλα.
Βλέποντας όμως αθλητές επιπέδου Γκασόλ και Τζινόμπιλι, οι οποίοι σαφώς είναι μεγαλύτερα ονόματα από τους δικούς μας παίκτες να δίνουν το «παρών» σε πιο προχωρημένη ηλικία και να πρωταγωνιστούν κιόλας, ζηλεύω. Ας ελπίσουμε στο μέλλον να έχουμε… κρούσματα ανάλογα με του εξωτερικού και όχι του εσωτερικού!
