Εθνική Ομάδα: Ο… αέρας (υγιούς) αλλαγής φύσηξε για τα καλά!

1122

Τα δύο ματς με Αυστρία και Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πολύ δύσκολα. Οι πιο μυημένοι περίμεναν ευρείας έκτασης ήττες, ειδικά λόγω της διαφοράς δυναμικότητας και των ειδικών συνθηκών που υπήρχαν (η Αυστρία ενισχύθηκε με τον παιχταρά Σίλβεν Λάντεσμπεργκ και το ματς με τους Βρετανούς ήταν ακριβώς την επόμενη μέρα από εκείνο με τους Αυστριακούς), ενώ εκείνοι που ήταν εκτός πραγματικότητας ανέμεναν ισάριθμες νίκες. Φυσικά, τίποτε από τα δύο δεν συνέβη. Όμως, η Εθνική μας πέτυχε μια πολύ μεγάλη “νίκη” για την επόμενη μέρα.

Ο Λίνος Γαβριήλ και οι συνεργάτες του… τόλμησαν να πάρουν το ρίσκο και να “θυσιάσουν” τη διεκδίκηση -με μεγαλύτερες αξιώσεις- ενός ή ακόμη και δύο ροζ φύλλων, στο “βωμό” της προοπτικής του μέλλοντος. Έδωσε χώρο και χρόνο σε νεαρότερους παίκτες να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους κόντρα σε υψηλού επιπέδου αντιπάλους και η παρουσία της ομάδας ήταν άκρως ανταγωνιστική και απροσδόκητα καλή. Κι αυτό μας κάνει να αισιοδοξούμε για την επόμενη μέρα.

Το χάσμα γενεών, το οποίο έχουμε θίξει πολλάκις για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε και κατακρίνουμε, απειλεί με κατάρρευση της Εθνικής στα επόμενα χρόνια. Όλη αυτή η επιτυχημένη γενιά των 30+ σε ηλικία παικτών πρόσφερε πάρα πολλά και πολλοί εκ των παικτών της έκαναν αξιόλογη καριέρα και στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, όμως, τι;

Από την ηλικία των 28 ετών και κάτω επικρατούσε το… χάος. Ευτυχώς προ τριετίας ξεκίνησαν να λαμβάνονται κάποια μέτρα (“άνοιγμα” ξανά των Εθνικών Ομάδων, ενδυνάμωση του αναπτυξιακού κ.ά.), με αποκορύφωμα την υποχρεωτική παρουσία Κύπριου παίκτη στην πεντάδα των ομάδων. Αυτό, ειδικά, έσωσε κάπως τα πράγματα, καθώς έδωσε κίνητρο σε ορισμένους παίκτες να μείνουν στο χώρο και να δουλεύουν για να γίνονται καλύτεροι και κάποια στιγμή να παίξουν σε ένα… άλφα επίπεδο. Η επανενεργοποίηση του ΠΑ.Σ.Κ. είναι επίσης κομβικής σημασίας, καθώς κάποιοι άνθρωποι αφιερώνουν πολλές ώρες για να λύσουν τα προβλήματα των υπολοίπων και σιγά-σιγά να αρχίσουν να τους προσφέρουν στήριξη σε όλους τους τομείς.

Υπάρχουν κάποια παιδιά που επιβίωσαν από τη δύσκολη κατάσταση που υπήρχε. Κάποια παιδιά με αδυναμίες, που έχουν, όμως, την προοπτική να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Στυλιανού, τον Ραζή και όσους… τριάντα plus παραμείνουν ενεργοί για λίγο ακόμα, και να πάρουν μελλοντικά τη σκυτάλη. Ο Σάιμον Μιχαήλ είναι ο πιο έτοιμος απ’ όλους. Κόντρα στην Αυστρία δεν ήταν απλά ένα αμυντικό εργαλείο, αλλά και μια λύση στην επίθεση. Ακόμα χρειάζεται να βάλει κι άλλα πράγματα στο παιχνίδι, όμως, σίγουρα το “πακέτο” που διαθέτει είναι ελκυστικό, γι’ αυτό και ο Χριστόφορος Λειβαδιώτης τον έχει βασικό και αναντικατάστατο εδώ και 2-3 σεζόν στον Κεραυνό.

Ο Στέφανος Ηλιάδης (13 πόντοι σε 14 λεπτά με την Αυστρία και 12 πόντοι σε 17 λεπτά κόντρα στο Ηνωμένο Βασίλειο) μπήκε στα… βαθιά κόντρα στο Λουξεμβούργο όπου ήταν πρώτος σκόρερ και έδειξε στοιχεία σπουδαίου εκτελεστή, ειδικά κόντρα στην Αυστρία, προσφέροντας και πολλά απέναντι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το τεχνικό επιτελείο τον έχει βάλει σε… καλούπι, τιθασεύοντας σε έναν βαθμό το “αγρίμι” που έβγαζε στο παιχνίδι του και τα αποτελέσματα είναι εμφανή. Φυσικά, ρόλο παίζει και το γεγονός πως ο Απόλλωνας του Φώτη Τακιανού παίζει οργανωμένο μπάσκετ και ήδη είχε πάρει κάποιες βάσεις για να δούμε μια σταδιακή… μεταμόρφωσή του, που κορυφώθηκε με την παρουσία του στην Εθνική ομάδα. Ο Λίνος Γαβριήλ τον πιστεύει πολύ, του έδωσε άμεσα ρόλο και όσο περνάει ο καιρός ο νεαρός θα επωμίζεται όλο και περισσότερες ευθύνες. Είναι σίγουρα ο πιο χαρισματικός σκόρερ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια κι ας μην παίζει πάντα με το σωστό τρόπο. Η άγνοια κινδύνου και η ευχέρειά του στο μακρινό σουτ είναι μοναδική, κι όταν ωριμάσει και στους υπόλοιπους τομείς θα μιλάμε για πραγματικά τεράστιο όπλο για το κυπριακό μπάσκετ.

Ο Ρομπέρτο Μαντοβάνη (μπήκε 19 λεπτά κόντρα στο Ηνωμένο Βασίλειο) είναι ένα… σκυλί του πολέμου. Η παρουσία του στον Απόλλωνα πέρυσι τον βοήθησε να “λυθεί” λίγο επιθετικά, όμως θέλει ακόμα δουλειά. Αμυντικά, βοηθάει με τη δύναμη και το πάθος του. Είναι σκληρό παιδί και αποτελεί σημαντικό στοιχείο για μια ομάδα, είτε είναι εντός, είτε εκτός παρκέ. Ανάλογα πράγματα ισχύουν και για τον πολλά υποσχόμενο Μιχάλη Κουμή (αγωνίστηκε 12 λεπτά με την Αυστρία όντας μάλιστα τραυματίας και προφυλάχτηκε στο ματς με το Ηνωμένο Βασίλειο), ο οποίος έχει… κενά επιθετικά, όμως δουλεύει πολύ και βελτιώνεται. Θα πρέπει, βέβαια, κι ο ίδιος να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του επιθετικά, γιατί μπορεί να δώσει πολλά πράγματα. Δεν είναι απλά… ψηλός, όπως κακώς νομίζουν ορισμένοι. Αμφότεροι, πέρυσι, σήκωσαν μεγάλο βάρος στην ιστορική επικράτηση επί της Πορτογαλίας και αναπόφευκτα μελλοντικά θα πάρουν τη σκυτάλη στη φροντ λάιν. Θα πρέπει να είναι, λοιπόν, έτοιμοι και αγωνιστικά και πνευματικά. Το ότι παίζουν στην ΑΕΚ, παίρνοντας πραγματικά το μάξιμουμ του χρόνου συμμετοχής που μπορούν να “σηκώσουν” σ’ αυτό το επίπεδο, τους βοηθάει να γεμίζουν με εμπειρίες, μαρκάροντας στην προπόνηση παίκτες με… πολλά κιλά μπάσκετ και υψηλό δείκτη IQ σαν τον Βερεμένκο και τον Σκίφιτς.

O Παναγιώτης Μάρκου (βρέθηκε για 17 λεπτά στο παρκέ κόντρα στους Βρετανούς) αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο για το μέλλον. Είχε πάρει την ευκαιρία και στην προηγούμενη σειρά αγώνων ευκαιρίες και σίγουρα μπορεί να εξελιχθεί σε παίκτη-κλειδί στο μέλλον. Ο Κεραυνός έπραξε σωστά παραχωρώντας τον δανεικό στο Παραλίμνι και στα χέρια του ασίσταντ κόουτς της Εθνικής, Νικόλα Παπαδόπουλου, εξελίχθηκε σε παίκτη-αποκάλυψη του κυπριακού πρωταθλήματος, πρωταγωνιστώντας στα περισσότερα παιχνίδια. Σιγά-σιγά πρέπει να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του όταν παίζει με την Εθνική και σίγουρα θα κάνει τη διαφορά, καθώς έχει τις δυνατότητες και το μπασκετικό υπόβαθρο για να ανταποκριθεί.

Ο 19χρονος Παύλος Σταυρινίδης αποτελεί ένα ιδιαίτερο “στοίχημα”. Είναι ψηλός, με καλά σωματικά προσόντα, αλλά αρκετά… άγουρος ακόμα. Προς το παρόν δεν έχουμε καταλάβει τι μπορεί να κάνει, όμως, η κλήση του έγινε ξανά, καθώς ο Ομοσπονδιακός τεχνικός γνωρίζει την προοπτική που έχει και θέλει να επενδύσει πάνω του. Είναι ένα “ακατέργαστο” διαμάντι και μένει να δούμε πού μπορεί να φτάσει. Στην Ομόνοια παίρνει χρόνο και κερδίζει εμπειρίες, όπως έγινε και πέρυσι με την ΕΘΑ. Δυναμώνει και χρειάζεται απλά αυτοπεποίθηση. Έχει τα φόντα να γίνει η “κολόνα” του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

ΥΓ: Τι να πει κανείς για τον Βασίλη Κούνα και τον Άρη Κορωνίδη, οι οποίοι συμφώνησαν μαζί με το τεχνικό τιμ να μείνουν εκτός αποστολής, κάνοντας… χώρο για τους επόμενους και στον πάγκο χειροκροτούσαν πιο δυνατά απ’ όλους. Αυτό μαρτυρά πολλά και για το χαρακτήρα τους, αλλά και για το πόσο θέλουν το καλό της ομάδας. Αμφότεροι, έκαναν σημαντική καριέρα στην Ελλάδα. Ο Κούνας είναι εκ των κορυφαίων παικτών του κυπριακού πρωταθλήματος εδώ και αρκετά χρόνια. Ο Κορωνίδης κάνει επίδειξη… ποιότητας με την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη. Πιο πριν είχαμε δει τον Παναγιώτη Τρισόκκα να κάνει το ίδιο. Η ανανέωση είναι αναπόφευκτη, ειδικά όταν θέλεις να βλέπεις την προοπτική.

ΥΓ2: Να μην ξεχνάμε και τον Βίκτωρα Ιερωνυμίδη. Έναν δίμετρο γκαρντ, που μπορεί να μαρκάρει από άσσο μέχρι πεντάρι και παρά τη φετινή του ατυχία, πλέον βρίσκεται στο δρόμο της επιστροφής και σύντομα θα τον ξαναδούμε στο παρκέ με τον ΑΠΟΕΛ και μελλοντικά με την Εθνική. Εχει μεγάλα περιθώρια εξέλιξης κι αν σταματήσουν οι ατυχίες του πριν τα παιχνίδια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, θα προσφέρει πολλά με το “εθνόσημο” στο στήθος.

ΥΓ3: Διόλου τυχαία ήταν η κλήση πρόσφατα της προ-εθνικής, όπου υπήρχαν μεταξύ άλλων οι 16άχρονοι (!!!) Αινέας Γιουγνκ και Φίλιππος Τίγκας, συν αρκετούς 20άρηδες ή λίγο μεγαλύτερους. Ήταν κάτι πρωτοποριακό και να είστε, βέβαιοι, ότι ο Ομοσπονδιακός τεχνικός και οι συνεργάτες του παρακολουθούν την εξέλιξη των παιδιών αυτών και όσοι φτάσουν στα επιθυμητά επίπεδα, θα πάρουν πραγματικές ευκαιρίες, όπως και οι λίγο μεγαλύτεροί τους. Η νέα γενιά βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και αυτό και μόνο δίνει αισιοδοξία για το μέλλον της κυπριακής καλαθόσφαιρας.

ΥΓ4: Μεγάλο respect στον Ταϊρέλ Μπιγκς. Τα γράψαμε και αναλυτικά σε πρόσφατο άρθρο μας. Μπράβο του που δεν κάνει… αγγαρεία, αλλά παίζει με την ψυχή του και τιμάει το εθνόσημο και την κυπριακή υπηκοότητα που έχει πάρει μετά το γάμο του με την Σόνια Παπαδοπούλου.

ΥΓ5: Προσωπικά, φοβόμουν ότι η κάρτα φιλάθλου θα ήταν αποτρεπτική για τον κόσμο και θα βλέπαμε τις καταθλιπτικές εικόνες που παρατούμε μέχρι στιγμής στις κερκίδες της πρώτης κατηγορίας. Ευτυχώς, όμως, η Εθνική κατάφερε να… αναγκάσει αρκετούς να τη βγάλουν και να έρθουν στο γήπεδο. Βέβαια, καμία σχέση με τους 5.000 φιλάθλους που είδαμε ενάντια στην Πορτογαλία, αλλά α μη τι άλλο, οι διεθνείς μας έπαιξαν σε αρκετά “ζεστή” ατμόσφαιρα. Η ΚΟΚ προσπάθησε πολύ γι’ αυτό και πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε.

Coffee House