Εντελώς τυχαία, κάποια στιγμή που κοίταζα για νέα στο FB, «έπεσα» πάνω σε μιαν ανάρτηση της Ελληνίδας καλαθοσφαιρίστριας, Δήμητρας Μελίνι,
Την ανάρτηση, θα την παρουσιάσω στο τέλος του κειμένου.
Ένα κείμενο, για το οποίο «βασάνισα» πολύ το μυαλό μου, για να βρω τις κατάλληλες λέξις, μέσα από τις οποίες θέλω να περιγράψω τα συναισθήματα που μου γέννησε!
Έχω λοιπόν να καταθέσω τα εξής…
Τα αποκαλούμενα «παιδιά του Ηφαίστου», ο οποίος σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ήταν κουτσός, ανάμεσα στο 12θεο, είναι αυτά που βλέπουμε μπροστά μας στην καθημερινότητα, είτε με διανοητική, είτε με κινητική, είτε με αισθητική στέρηση…
Η Δήμητρα, φέρει το τελευταίο (ακοή)…
Στην ανάρτηση της, εξέφρασε την ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ της!
Αυτό το αίσθημα, η Δήμητρα, το έχει και με το παραπάνω! Το εσωτερικό αίσθημα, αυτό δηλαδή που ΑΞΙΖΕΙ και που μεταδίδεται ΜΟΝΟ σε όσους μπορούν να το αντιληφθούν!
Αυτοί δηλαδή που έχουν στη ψυχή τους ανοικτή την πόρτα!
Τη στιγμή λοιπόν που εγώ λέω ότι η πραγματική αναπηρία, είναι ΜΟΝΟ στον εγκέφαλο και αναφέρομαι στους «μόνιμα ευτυχισμένους», «ήλθε» η Δήμητρα, να μας το θυμίσει αυτό, μέσα από την ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ της, που εκφράστηκε με μιαν ανάρτηση!
Δήμητρα, προσωπικά δεν σε γνωρίζω, ξέρω όμως ότι πρέπει να σε ευχαριστήσω, υποκλινόμενος (είμαι και Old school να ξέρεις)!
Με έκανες ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ, γιατί σε έχω έστω και νοερή φίλη!!!
Η ανάρτηση της Δήμητρας:
“Είμαι ένα άτομο με απώλεια ακοής.
Ξυπνάω κάθε μέρα, με ένα ξυπνητήρι δόνησης ή ένα φλας, το οποίο μερικές φορές γίνεται ανυπόφορο. Ναι, είμαι ένα άτομο με απώλεια ακοής.
Βλέπω τηλεόραση, όχι με ήχο αλλά χρησιμοποιώ υπότιτλους ή παρακολουθώ διερμηνέα. Ναι, είμαι ένα άτομο με απώλεια ακοής.
Σε μετακίνησεις μου ή μεσημεριανό διάλειμμα, μόνος με τους φίλους μου, στο Facebook, facetime… Το κινητό μου είναι η σωτηρία μου. Ναι, είμαι ένα άτομο με απώλεια ακοής.
Δεν ακούω πάντα τον ήχο του ανέμου, των πουλιών, της βροχής, ή της μελωδίας, αλλά αυτό που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα αυτιά μου, τα μάτια μου το βλέπουν. Είναι το πιο πολύτιμο προσωπικό μου στοιχείο. Είναι το παράθυρο της ψυχής μου. Και τα χέρια μου είναι η γέφυρα που με συνδέει με τον κόσμο, τα χρησιμοποιώ για να μιλάω, να γράφω, να με καταλαβαίνουν και να εκφράζω τις σκέψεις μου, οι οποίες δεν είναι τόσο διαφορετικές από τις δικές σου. Είμαστε το ίδιο, απλά δεν μετανιώνω που δεν μπορούσα να ακούω και να μιλήσω σαν εσένα… Ναι, είμαι ένα άτομο με απώλεια ακοής.
Δεν μιλάω σαν εσένα, αλλά δεν είμαι χαζός. Μπορώ να κάνω λάθος, ένα λάθος είναι ανθρώπινο, αλλά αν κάνω λάθος γιατί δεν το πήρα, και αν δεν το πήρα είναι γιατί δεν κάναμε καμία προσπάθεια να μου εξηγήσεις ή επειδή μου το εξήγησες άσχημα, όμως αυτό δεν με κάνει ανόητο.
Μπορώ να μιλήσω. Κάποιοι μπορούν να με καταλάβουν. Άλλοι… όχι. Μερικές φορές είναι δύσκολο να με καταλάβεις, με τον ίδιο τρόπο που δεν καταλαβαίνεις τους Κινεζους. Ναι, είμαι ένα άτομο με απώλεια ακοής.
Εννοώ, με τον τρόπο μου, εννοώ, με τον δικό μου τρόπο. Αλλά κάνω τα ίδια πράγματα που κάνεις: Μελέτη, δουλειά, ταξίδια, οδήγηση,παιχνίδια, σπορ, να παντρευτώ και να γίνω γονιός ή επιστήμονας… στην πραγματικότητα, έχω μια ζωή, και την τρέχω σαν εσένα! Ναι, είμαι ένα ένα άτομο με απώλεια ακοής.
Είμαι τόσο κωφός όσο μπορείς να φανταστείς (?) και είμαι πολύ περήφανος που είμαι κωφός ?
Και κάτι ακόμα, όσο βρίσκομαι εντός γηπέδου να ξέρετε πως ούτε στο ελάχιστο δεν σας ακούω εσάς τους εκτός!” ?
Δρόμοι της Φωτιάς
Η αφιέρωση μου στη Δήμητρα, είναι το βραβευμένο με Νόμπελ, του κορυφαίου συνθέτη στον κόσμο, του Βαγγέλη Παπαθανασίου, Chariots of fire!
Ο Βαγγέλης, κατά το 1981 και την ώρα που εμπνεόταν αυτήν τη μοναδική σύνθεση, είχε δυο πράγματα στο νου του (είμαι σίγουρος).
Τον κουτσό Ήφαιστο (για αυτό και η ονομασία του έργου, δρόμοι της φωτιάς, όντας ο Θεός της φωτιάς) και τα «παιδιά» του, σαν την ΑΞΙΑ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ, Δήμητρα!
