Αλγεινή εντύπωση έχει προκαλέσει το φαινόμενο των άδειων κερκίδων στα γήπεδα της αγαπημένης μας καλαθόσφαιρας.
Η εικόνα είναι το λιγότερο θλιβερή αφού οι αγώνες της Α’ Κατηγορίας -και όχι μόνο- γίνονται κυριολεκτικά μεταξύ συγγενών και φίλων. Οι πιθανοί λόγοι είναι αρκετοί, θα προσπαθήσουμε όμως να παρουσιάσουμε το θέμα από τη δική μας οπτική γωνία, αφουγκραζόμενοι την «κοινή γνώμη» και αναλύοντας τα πιθανά αίτια αυτής της κατάντιας.
Το μπασκετικό κοινό στη μικρή μας νήσο μπορεί να είναι όντως μικρό, όχι όμως τόσο μικρό όσο κάποιοι θέλουν να το παρουσιάσουν. Έχει γίνει επανειλημμένα η συζήτηση που αφορά την απομάκρυνση του κόσμου από τα γήπεδα και θεωρώ προσωπικά ότι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι η αδυναμία ταύτισης του κοινού με μια συγκεκριμένη ομάδα, ή καλύτερα ένα συγκεκριμένο καλαθοσφαιριστή. Προφανώς η εμπορευματοποίηση του προιόντος και ο εκμοντερνισμός είναι το εύκολο θύμα στη κουβέντα των ξένων καλαθοσφαιριστών. Η παρουσία τόσων ξένων στην κάθε ομάδα (στην πλειονότητα τους κάτω του μετρίου καλαθοσφαιριστές) δεν αφήνει τον απαιτούμενο χώρο στους Κύπριους καλαθοσφαιριστές να αναπτυχθούν σε συνθήκες αγώνα.
Τις «χρυσές» εποχές του Κυπριακού μπάσκετ το κοινό γέμιζε τα γήπεδα έχοντας ινδάλματα παίκτες όπως τους «Ασιήκαλληες», το Σολέα, το Μιραλλάη, το Στυλιανίδη αλλά και πάρα πολλούς άλλους Κύπριους μπασκετμπολίστες που πλαισιώνονταν από «πινελιές» εξαιρετικών Αμερικανών που άφησαν το στίγμα τους στο μπασκετικό κοινό της Κύπρου (Τάρπλει, Τόνυ Χάρις, Άρμστρονγκ κτλ). Ομάδες με παραδοσιακό μπασκετικό κοινό όπως ο Αχιλλέας Καιμακλίου, η ΕΝΑΔ και φυσικά η ΑΕΛ και ο ΑΠΟΕΛ, μαζί με τους λιγότερους αλλά πιστούς του Κεραυνού, της ΠΑΕΕΚ συνέθεταν ένα μαγευτικό πρωτάθλημα, ανταγωνιστικό και γήπεδα που έσφυζαν από κόσμο. Πλέον όλες οι ομάδες απαρτίζονται από μέτριους (το λιγότερο) ξένους (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) οι οποίοι σπανίως μένουν πάνω από 6-8 μήνες στην ίδια ομάδα ενώ το ημίμετρο με τον ένα Κύπριο στην πεντάδα στην ουσία δεν εξυπηρετεί σχεδόν καθόλου.
Ο δεύτερος λόγος φαίνεται να είναι η κάρτα φιλάθλου. Μετά το ποδόσφαιρο και η καλαθόσφαιρα έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό από το νεοσύστατο μέτρο όμως προσωπικά το γεγονός αυτό είναι ανεξήγητο. Να ξεκαθαρίσω πριν προχωρήσω ότι συμφωνώ απόλυτα με την ουσία του μέτρου, διαφωνώ με την ημιεφαρμογή του αφού θεωρώ ότι πρωτίστως θα έπρεπε σε όλα τα γήπεδα να εγκατασταθούν κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης, αριθμημένες θέσεις, ταξιθέτες κτλπ. Έστω ότι εφαρμόστηκε το μέτρο με τις παρούσες συνθήκες και πρόνοιες (πιθανότατα σε δοκιμαστική βάση) και βρίσκει αντίθετα τα οργανωμένα σύνολα οπαδών των ομάδων οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους αποφασίζουν να απέχουν από τα γήπεδα εώς ότου αλλάξει το μέτρο. Αυτό που αδυνατεί -το φτωχό μου μυαλουδάκι- να κατανοήσει είναι τους οικογενειάρχες, τους ανθρώπους που αγαπούν το άθλημα (ή έστω μια συγκεκριμένη ομάδα), αυτούς που ήθελαν ασφαλή γήπεδα και συνθήκες για να πάνε στα γήπεδα με τις οικογένειες τους, ξέγνοιαστοι, χωρίς τις σκοτούρες και το φόβο επεισοδίων να απολαύσουν τα παιχνίδια. Που βρίσκονται όλοι αυτοί; Γιατί ΟΥΤΕ τώρα δεν γεμίζουν τα γήπεδα; Γιατί ομάδες με τεράστια οπαδική βάση διεξάγουν αγώνες μεταξύ συγγενών και φίλων; Διότι δε μπορεί οι «οργανωμένοι» να είναι πάνω από το 15-25% της συνολικής μάζας του κόσμου, που είναι οι υπόλοιποι;
Μήπως τελικά το πρόβλημα να μην είναι η κάρτα φιλάθλου; Μήπως ο εκμοντερνισμός και η ξενομανία απομακρύνουν τον κόσμο; Μήπως η ΚΟΚ και οι αρμόδιοι φορείς να έπρεπε να εντοπίσουν την πραγματική ρίζα του προβλήματος; Είναι καλύτερα να πάρουμε το μπάσκετ 20 χρόνια πίσω χτίζοντας σε στερεές βάσεις και όχι με ομάδες και ξένους του τριμήνου; Μήπως χρειάζεται να δώσουμε κίνητρα στον κόσμο να επιστρέψει στα γήπεδα; Προβληματίζει κανέναν το γεγονός ότι το ΑΕΛ-ΑΠΟΕΛ παρακολούθησαν δια ζώσης μετά βίας 20 άτομα ενώ στον περσινό Τελικό Κυπέλλου Β’ Κατηγορίας (Αχιλλέας Καιμακλίου-Αχιλλέας Αγρού) βρέθηκαν στο «Κώστας Παπαέλληνας» πάνω από 1000 άτομα; Ή το ότι αγώνες Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος συγκεντρώνουν περισσότερο ενδιαφέρον από την πρώτη τη τάξει Κατηγορία του νησιού; Μήπως θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε όλους τους πιθανούς χώρους για να προωθήσουμε αυτό το άθλημα μπολιάζοντας τα νεαρά βλαστάρια με το πάθος για την πορτοκαλί σπυριάρα αντί να χρησιμοποιούμε για γιόγκα και πιλάτες (χωρίς ίχνος υποτίμησης στα είδη εκγύμνασης);
Μήπως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σε αυτή τη χώρα να κάνουμε κάτι για τους ΠΟΛΛΟΥΣ και όχι για τους λίγους;
