Η αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ δώσαμε και τόσο μεγάλη έκταση στο –όπως εμείς το κάναμε- θέμα της βραδιάς.
Αυτό σε σχέση με τα μεγάλα σκορ που εμφανίζονται στο αναπτυξιακό επίπεδο, ένα φαινόμενο, το οποίο κάποια στιγμή ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ!
Η δήλωση του Νίκου Οικονόμου «όλα τα παιδιά, είναι συμπαίκτες στο γήπεδο», αλλά και αυτή, του Γιώργου Παλάλα «ότι η καλαθόσφαιρα, χρειάζεται ακόμα και τα όχι τόσο ταλαντούχα παιδιά», στη δική μας λογική, έτσι απλά, είναι κάτι που πραγματικά μας ΠΛΗΓΩΝΕΙ!, σκεπτόμενοι τις προεκτάσεις της!
Βάζω τον εαυτό μου στη θέση ενός γονέα και μετά που είδα το παιδί μου να αγωνίζεται σε μιαν ομάδα, που έχασε με… 120-4, πάω να το ρωτήσω, πως νοιώθει…
ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙ;;;
Προσωπικά, δεν το κρύβω ότι αυτό το ζήτημα με προβληματίζει, χρόνια τώρα…
Αλλά, πολύ θα ήθελα να επαναλάβω αυτό που έγραψα και νωρίτερα:
Όταν λέμε, ότι ο αθλητισμός καλλιεργεί σωστούς χαρακτήρες, να ρωτήσουμε ένα παιδί του οποίου η ομάδα, δέχθηκε μιαν ευρεία ήττα, να μας πει πως νοιώθει;
Αλήθεια πόσοι θα το κάνουν αυτό;
Και αν το κάνουν, ξέροντας τι απάντηση θα πάρουν (και αν δεν πάρουν, ΑΥΤΗ θα είναι η πιο τρανταχτή απάντηση), τι θα κάνουν μετά;
Το συγκεκριμένο θέμα, είναι ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ!
