Ο Νίκος Βαγγέλης ξεσπάει μέσω του cyprusbasket.net, γεμάτος απογοήτευση για τα τραγικά γεγονότα και τους εχθρούς εντός των τειχών που απειλούν με πλήρη αφανισμό το κυπριακό μπάσκετ, πάνω στην κορύφωση της προσπάθειας για τη σταδιακή του… κάθαρση και ανάσταση!
Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μια λυσσαλέας μάχης συμφερόντων και υπεροχής. Και πάνω απ’ όλα βγαίνουν στα φόρα τα… απωθημένα ορισμένων “κυρίων”. Ο “πόλεμος” που γίνεται στην Εθνική Ομάδα είναι πρωτοφανής και το μέτρο έχει χαθεί. Επικρατεί απλά ο νόμος της… ζούγκλας με ατεκμηρίωτες απόψεις, χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα. Και γίνεται προσπάθεια να… καεί ό,τι απέμεινε από τη γενιά που “επέζησε” ηρωικά από τη “μαύρη” σελίδα της κυπριακής καλαθόσφαιρας.
Η Εθνική ολοκλήρωσε τους ΑΜΚΕ με μηδέν νίκες. Μπορεί η εικόνα που εμφάνισε να μην ήταν τόσο κακή όσο φαίνεται στα αποτελέσματα, όμως μερικές λεπτομέρειες της στέρησαν το μετάλλιο. Βέβαια, κι αν βγαίναμε 2οι ή 3οι, τι ουσία θα είχε αυτό; Όταν ένας άνθρωπος είναι σε… κόμμα, καταδικασμένος σε βέβαιο θάνατο και διατηρείται απλά στη “ζωή” με μηχανική υποστήριξη και δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να “ξυπνήσει”, τότε όσοι τον αγαπούν πραγματικά… διατάζουν τους γιατρούς να τον αφήσει να “αναπαυτεί εν ειρήνη”. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση.
Η προηγούμενη γενιά ήταν εξαιρετική και κράτησε ψηλά τη σημαία της Κύπρου. Ωστόσο, φτάνοντας όλοι οι αστέρες της 35+ ήταν εμφανές ότι θα πρεπε να παρθούν ραγδαίες αποφάσεις για να προλάβουμε καταστάσεις και να μην αφανιστούν τα πάντα όταν θα αναγκάζονταν να σταματήσουν. Έτσι, λοιπόν, σημαντικοί εκπρόσωποι των προηγούμενων φουρνιών αποχώρησαν οικειοθελώς για να… ανοίξουν το δρόμο για τους επόμενους. Το τεχνικό τιμ και η Ομοσπονδία γνώριζαν ότι τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολα, λόγω του τρομερού ελλείμματος εμπειρίας και παραστάσεων, αλλά και τα προβλήματα στους ψηλούς. Όμως, επιλέχθηκε ο… δύσκολος δρόμος, που στην άκρη του τούνελ άφηνε ηλιαχτίδα αισιοδοξίας. Αλλά για να φτάσουμε μέχρι εκεί, η διαδρομή είναι τεράστια. Και ο δρόμος γεμάτος… αγκάθια και εχθρούς εντός των τειχών, οι οποίοι πραγματικά δεν έχουν τον… θεό τους!
Η Εθνική βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Η εκτός έδρας αναμέτρηση με την Αυστρία αποτέλεσε ματς ορόσημο, όπου χωρίς τον Νίκο Στυλιανού είχε χάσει στο… σουτ από μια σημαντική αντίπαλο. Ακολούθησαν, τα back2back ματς στο “Ελευθερίας” με τους Αυστριακούς και τους Βρετανούς, όπου φάνηκε η αλλαγή φιλοσοφίας και η έμφαση στην επόμενη μέρα πριν να είναι αργά. Είδαμε για παράδειγμα τον Στέφανο Ηλιάδη να επωμίζεται από τον Λίνο Γαβριήλ ηγετικό ρόλο και να δείχνει στοιχεία σπουδαίου εκτελεστή και απέναντι σε υψηλού επιπέδου αντιπάλους, όμως αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι όλα αυτά τα παιδιά χρειάζονται πραγματική στήριξη γιατί το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο, αλλά αν πετύχει θα αποδειχθεί ευεργετικό.
Τα “χαστούκια” χτίζουν χαρακτήρα και προσωπικότητα στους παίκτες και οι ΑΜΚΕ θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα μάθημα για τα νεαρά παιδιά, που δίπλα στον συγκλονιστικό αρχηγό, Ανδρέα Σιζόπουλο, στον μάγκα Τάιρελ Μπιγκς και στον πιστό στρατιώτη μέχρι τελικής πτώσης, Γιώργο Θεοχαρίδη και στον άνθρωπο για όλες τις δουλειές, Ιάκωβο Παντελή, θα θωρακίζονταν και θα γίνονταν καλύτεροι. Πώς, όμως, όταν όλοι έπεσαν να τους “κατασπαράξουν”; Μιλάμε για απίστευτο μένος, το οποίο μόνο αρνητικά επιδρά σε αυτές τις ηλικίες, ειδικά όταν λόγω της παρουσίας των ξένων, δεν έχουν ηγετικό ρόλο στις ομάδες τους, πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων. Αν δεν κάνεις λάθος, δεν μαθαίνεις και δεν παίρνεις κίνητρο να βελτιωθείς. Το κακοπροαίρετο και μη αβάσιμο κράξιμο, δεν προσφέρει τίποτε, παρά μόνο απογοήτευση και στέρηση κινήτρου στους μελλοντικούς πρωταγωνιστές. Και αηδία σε όσους ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη:
- Είναι ΑΔΙΚΟ να γίνεται τόσο έντονη επίθεση στην ηγεσία της ΚΟΚ και στον Ανδρέα Μουζουρίδη, με τον οποίο όπως πολλοί γνωρίζετε προεκλογικά είχα ενστάσεις και δεν έχω ιδιαίτερη προσωπική σχέση μαζί του. Όμως, πραγματικά δεν έχω δει κάτι μεμπτό στο μικρό διάστημα που “κυβερνά” το κυπριακό μπάσκετ. Αντίθετα, βλέπω ότι προσπαθεί πολύ και προσπαθεί να εισάγει νέες ιδέες. Και πάνω απ’ όλα δείχνει ότι δεν του αρέσει να κρύβεται, αλλά σαν πραγματικός ηγέτης όρθωσε το ανάστημά του και ύψωσε με αντρίκια δήλωση ασπίδα προστασίας στις Εθνικές, αναλύοντας το πλάνο που υπάρχει και το δύσκολο δρόμο της ανανέωσης, που κάποια στιγμή θα αποφέρει “γλυκούς” καρπούς. Δεν φταίει σε καμία περίπτωση για όσα γίνονται και δεν γίνεται να κριθεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
- Φυσικά, για την κατάσταση δεν ευθύνεται ούτε ο προκάτοχός του, Λούης Δημητρίου, ο οποίος παρέλαβε κυριολεκτικά… καμμένη γη, με τα πάντα διαλυμένα και λεηλατημένα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος και με εντατικές προσπάθειες και έμφαση στο αναπτυξιακό, κατάφερε να σώσει την κατάσταση σε έναν βαθμό και να βάλει βάσεις για το μέλλον. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι η Κύπρος άρχισε πάλι να “εξάγει” παιδιά, με πιο πρόσφατα τα παραδείγματα του Αινέα Γιουνγκ (Λούντισμπουργκ – Γερμανία), του Φίλιππου Τίγκα (ΑΕΚ Αθηνών – Ελλάδα) και του Ζέιτ Μόουσα (Πανιώνιος – Ελλάδα).
- Η… πηγή του κακού έχει τις ρίζες της στα προηγούμενα χρόνια, όταν “γκρεμίστηκαν” τα όνειρα τόσων παιδιών. Όταν η ΚΟΚ επέτρεψε αλόγιστη χρησιμοποίηση ξένων που έκαναν τα Κυπριόπουλα να απογοητευτούν και να “κόψουν” το μπάσκετ, καθώς ακόμα και πρωτοκλασάτοι, σήμερα, παίκτες ήταν 11οι και 12οι παίκτες. Όσοι “επέζησαν” από αυτή την επώδυνη κατάσταση είναι πραγματικοί ήρωες και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Αλλά, ήταν λίγοι και κάπως έτσι προέκυψε το… χάσμα γενεών, το οποίο αναφέραμε πριν 3.5 χρόνια και μας έκαναν “πόλεμο” ορισμένοι… τσακωμένοι με την αλήθεια. Γράφαμε, τότε, οι… τρελοί και κατευθυνόμενοι καλαμαράδες πως όταν η παλιά φουρνιά αποχωρήσει, θα υπάρξει… βαθύ σκοτάδι και πως μόνο με υπομονή, πολλά “χαστούκια” και τεράστια έμφαση στο αναπτυξιακό, θα μπορέσει να επιβιώσει το άθλημα που τόσο αγαπάμε.
- Πρέπει να αντιληφθούμε πως όποιες νίκες και να έρχονταν με… συνταγή Αυστρίας θα ήταν εφήμερες. Η επόμενη μέρα ήταν κομβικής σημασίας και γι’ αυτό υπήρξε η αλλαγή λογικής. Για να μην “παραμυθιάζουμε” τον κόσμο, με την ανανέωση δεν θα χουμε πολύ άμεσο αποτέλεσμα κι αυτό ήταν γνωστό εκ προοιμίου. Όλο αυτό είναι μια επένδυση, που αν υποστηριχτεί σωστά, τότε σταδιακά θα βλέπουμε μικρά βήματα προόδου και η… εκτόξευση θα έρθει κατά τη γνώμη μου, σε περίπου 5-6 χρόνια, όταν ο Στυλιανού, ο Σάιμον και ο Ραζής θα θεωρούνται οι πολλοί έμπειροι, ο Αινέας, ο Φίλιππος, ο Ζέιτ και τα άλλα “διαμαντάκια” θα βρίσκονται σε μεστές μπασκετικά ηλικίες και η πιο νέα γενιά από τις γεμάτες πλέον παιδιά ακαδημίες θα μπαίνει σταδιακά στην εξίσωση. Η γη είναι ακόμα… καμμένη από την πύρινη λαίλαπα που προηγήθηκε και είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να βλαστίσει τόσο γρήγορα όσο θέλουμε. Κανένας δεν θέλει να βλέπει ήττες στους ΑΜΚΕ, αλλά θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα ρεαλιστικά. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνοις. Ό,τι γράφτηκε δεν γίνεται να ξεγραφτεί, ούτε ο χρόνος να γυρίσει πίσω, οπότε θα πρέπει να κοιτάζουμε το από εδώ και πέρα χωρίς μιζέριες και μεμψιμοιρίες. Με το… πυροβολείτε τα παιδιά αυτά που πήγαν στους ΑΜΚΕ με μοναδικό γνώμονα την αγάπη τους για το εθνόσημο και την πατρίδα τους είναι “αισχρό” κι όχι απλά δεν βοηθάει, αλλά κάνει κακό και “μολύνει” την προσπάθεια που γίνεται… φοβίζοντας και όσους ακολουθούν, ωθώντας τους να μείνουν μακριά από τη… φωτιά.
- Δεν είμαστε ξενοφοβικοί, αλλά ο κόσμος κακά τα ψέματα δεν θέλει να βλέπει 5 Αμερικάνους να παίζουν για τα στατιστικά τους εις βάρος των δικών μας παιδιών. Σίγουρα, οι καλοί Αμερικανοί ανεβάζουν το επίπεδο και προσφέρουν θέαμα, αλλά τι νόημα έχει αυτό σε άδειες κερκίδες. Με τέτοια “λειψυδρία” που υπάρχει θα πρέπει να βρίσκεται τρόπος να… ποτίζονται και να αβαντάρονται όσα ταλέντα έχουν έστω μερικές προοπτικές. Γιατί με στήριξη και καλοπροαίρετη κριτική από το… 2 θα φτάσουν στο 3, από το 3 στο 4 και από το 4 στο… 7-8 σε μερικά χρόνια. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει και θα πρέπει αναγκαστικά να “θυσιαστεί” ακόμα και στο πρωτάθλημα η ποιότητα για να δούμε πού μπορεί να φτάσουν κάποιοι Κύπριοι παίκτες με προοπτική
ΥΓ: Για την Εθνική Γυναικών θα τα αναλύσουμε σύντομα. Ανάλογα πράγματα ισχύουν κι εκεί με τους “κριτές” να βγάζουν το… φτυάρι τους υπόγεια, νομίζοντας ότι “πριονίζουν” καρέκλες.
ΥΓ2: Η επιλογή της φωτογραφίας είναι πραγματικά τυχαία και προέρχεται από την πρωτοποριακή κλήση των νεαρών παικτών που είχαμε δει πέρυσι. Αντί για τους εικονιζόμενους, θα μπορούσαν να ταν άλλοι. Δεν σημαίνει ότι αυτοί θα πάρουν τα ηνία. Αλλά, μόνο με “φρέσκα” πρόσωπα υπάρχει νόημα σε αυτό που πάει να γίνει.
ΥΓ3: Οι θρύλοι του κυπριακού μπάσκετ μόχθησαν για να το φτάσουν το μπάσκετ στο επίπεδο που ήταν και παρά το… σαμποτάζ που έγινε στη συνέχεια, παιδιά σαν τον Τρισόκκα, τον Κούνα, τον Σιζόπουλο, τον Κορωνίδη, τον Παλάλα, τον Παντούρη, τον Παντελή, τον Κασκίρη κ.ά. “μάτωσαν” και το κράτησαν όρθιο, παρότι ήταν όλα εναντίον τους. Ακολούθησε το… χάσμα γενεών που επισημαίνουμε σε κάθε ευκαιρία και για να καλυφθεί θα πρέπει να περάσει ο απαιτούμενος χρόνος. Υπομονή, λοιπόν, στήριξη στους Κύπριους παίκτες και στο αναπτυξιακό και να μην χαθούν άλλα παιδιά σαν τον Βεζένκοφ, τον Χριστοδούλου, τον Εντού κ.ο.κ.
