Ολοκληρώθηκε η πρώτη προκριματική φάση του BCL με έναν αποκλεισμό (ΑΕΚ Λάρνακας) και μία πρόκριση (Άρης).
Λέω να ξεκινήσω από τα ευχάριστα για τα οποία δε θα αναφέρω πολλά αφού η ποιότητα της Ντιναμό Τιφλίδας δεν επιτρέπει διθυράμβους. Η ομάδα του Βαγγέλη Αγγέλου έκανε τη δουλειά της, πήρε δύο άνετες νίκες και πλέον ασχολείται με τη Νίζνι.
Το πιο δύσκολο κομμάτι ενός προπονητή όταν οι παίκτες του παίζουν απέναντι σε πολύ κακές ομάδες, είναι να τους πείσει να μείνουν σοβαροί και πιστοί στο πλάνο τους. Σε αυτό το κομμάτι ο Βαγγέλης Αγγέλου πρέπει να έμεινε ικανοποιημένος αφού υπήρξε σοβαρότητα (ειδικά στην άμυνα) παρά τη μεγάλη διαφορά στο σκορ.
Από την άλλη η κυπριακή ομάδα με απογοήτευσε. Κρίμα για την προσπάθεια που έκαναν τόσο καιρό στις προπονήσεις.
Το να αποκλειστείς από την Αντβέρπ δεν είναι κακό, αλλά να κάνεις δύο ήττες και μάλιστα η ρεβάνς να έρθει 76-55 είναι… βαρύ.
Όπως και στο πρώτο ματς έτσι και στο δεύτερο, η τρίτη περίοδος ήταν ξανά καταστροφική. Πάλι χωρίς συγκέντρωση και πάλι κακοί στην επίθεση.
Η επιλογή του Κάιλ Βινέιλς φέτος το καλοκαίρι μέχρι τώρα δε δικαιώνει τον προπονητή. Ο Αμερικανός στα δύο ματς κόντρα στους Βέλγους συνολικά είχε 6/28 δίποντα και 1/6 τρίποντα. Υποτίθεται πως οι ξένοι σου θα κάνουν τη διαφορά, αλλά κάτι τέτοιο δεν το είδα.
Μην το προσωποποιήσω πάντως μόνο στον συγκεκριμένο. Ακόμη κι οι Κύπριοι παίκτες δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του παιχνιδιού.
Γενικά με 1/17 τρίποντα όχι να κερδίσεις αγώνα δε μπορείς, αλλά ούτε καν να διεκδικήσει το θετικό αποτέλεσμα. Το παρήγορο είναι πως οι περισσότερες επιλογές πίσω από τα 6.75 ήταν καλές, αλλά όπως λένε οι Αμερικάνοι, «καλό σουτ είναι μόνο αυτό που μπαίνει».
Στην ΑΕΚ θα πρέπει να κατεβάσουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν. Στις 14/10 ξεκινά το πρωτάθλημα και οφείλουν να δείξουν πολύ μεγάλη βελτίωση αν θέλουν να διεκδικήσουν κάτι.
ΥΓ: Η άνευ όρων παράδοση που έδειξαν οι παίκτες της ΑΕΚ στο μεγαλύτερο μέρος του δευτέρου ημιχρόνου δείχνει πρόβλημα νοοτροπίας κατά την άποψή μου.
