Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 (29/8-8/9) ήταν αυτό που θα σηματοδοτούσε μια νέα εποχή πραγμάτων. Μια εποχή κοινώς, που την είχε προφητέψει μια δεκαετία πρωτύτερα ο Τσακ Ντέιλι και η οποία θα αναιρούσε μια για πάντα τον όρο «Dream Team».
Στην Ιντιανάπολις, λοιπόν, οι ΗΠΑ παρουσίασαν ένα συνονθύλευμα που δε θύμιζε ούτε κατά διάνοια την πρώτη και αυθεντική Ομάδα Όνειρο, αφού οι παίκτες που επιλέχθηκαν, με εξαίρεση δυο τρεις περιπτώσεις, ήταν «δευτεράντζες» και σε καμία περίπτωση σούπερ σταρ του NBA. Όχι βέβαια ότι μπασκετμπολίστες όπως οι Πολ Πιρς, Ρέτζι Μίλερ, Ζερμέιν Ο’Νιλ, Έλτον Μπραντ, Μπαρόν Ντέιβις, Μάικλ Φίνλεϊ και Μπεν Ουάλας ήταν κακοί. Απλώς, αφενός δεν ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει το αμερικάνικο μπάσκετ, αφετέρου τους έλειπε η χημεία.
Κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα στις 4 Σεπτεμβρίου του 2002, όταν η μεγάλη Αργεντινή του Τζινόμπιλι, του Νοτσιόνι, του Σκόλα, του Ομπέρτο και του Σάντσεθ, πέτυχε αυτό που μέχρι τότε θεωρούνταν αδιανόητο: κέρδισε με σκορ 87-80 τις ΗΠΑ, σηματοδοτώντας τον οριστικό «θάνατο» της Dream Team. Αυτή ήταν και η πρώτη ήττα σε 59 αγώνες που υπέστησαν οι Αμερικάνοι, από τότε που άρχισαν να στελεχώνουν την ομάδα τους με παίκτες του NBA, ωστόσο δε θα ήταν και η μοναδική.
Την επόμενη μέρα κιόλας η Γιουγκοσλαβία ταπείνωσε τους πολυδιαφημισμένους NBAers μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, αποκλείοντάς τους στον προημιτελικό με σκορ 81-78 για να έρθει στο καπάκι η Ισπανία και να ολοκληρώσει την εικόνα της… ντροπής για την ομάδα του Τζορτζ Καρλ, νικώντας της και στέλνοντάς την έτσι στην έκτη θέση, τη χειρότερη στην ιστορία της χώρας. Αξιοσημείωτη δε, υπήρξε η χαιρέκακη δήλωση που έκανε, λίγες ώρες ύστερα από το μεταξύ τους αγώνα, ο Βλάντε Ντίβατς, ο οποίος δε δίστασε να παραδεχτεί ότι «τους λυπάμαι τους Αμερικάνους». Δε θα ήταν ούτε ο πρώτος, ούτε βέβαια ο τελευταίος…
