Μπάσκετ ώρα μηδέν: καιρός για γενναίες αποφάσεις… Να πάμε στους 2 ξένους!!!

1841

Το μπάσκετ στην Κύπρο δεν είναι πλέον όπως το αγαπήσαμε και σίγουρα δεν θυμίζει εκείνο που είχαμε συνδεθεί και μεγαλώσει μαζί του.

Σε ένα τουρνουά αντί για πρωτάθλημα με 5 ή 6 ομάδες, με 6-7 άγνωστους ξένους καλαθοσφαιριστές, μέτριους και διαφορετικούς κάθε χρόνο και με 3-4 αλλαγές το Γενάρη, αναδεικνύεται κάθε χρόνο ο πρωταθλητής μας ανάλογα με την ζαριά που θα ρίξει στους ξένους του τότε. Οι καλοί Κύπριοι καλαθοσφαιριστές που παίρνουν χρόνο συμμετοχής είναι υπερβολικά ελάχιστοι, με την πλειοψηφία να είναι ήδη στα 35 και τις εθνικές μας ομάδες να έχουν σημαντικές επιτυχίες μόνο στα επίπεδα παίδων και εφήβων.

Ίσως είναι πισωγύρισμα να αναπολούμε τις παλιές εποχές του Κυπριακού μπάσκετ αλλά η σύγκριση με την σημερινή εποχή μόνο κολακευτική δεν είναι για το σήμερα. Η δεκαετία του 90 βρήκε το Κυπριακό μπάσκετ να μεταφέρεται από τα ανοικτά στα κλειστά γήπεδα και τα παρκέ, με πολλές ομάδες, απόρθητες έδρες, σπουδαίους Κύπριους και ξένους καλαθοσφαιριστές, πολλές ακαδημίες και πολλή κόσμο στα γήπεδα. Οι μικροί στις αλάνες ταυτίζονταν με τους Κύπριους παίχτες των ομάδων αφού ήθελαν να γίνουν οι νέοι Μιραλλάηδες, οι νέοι Ασιήκκαλιδες, οι νέοι Σολέες, Στυλιανίδιες, Εύζωνες κ.α. Στο νησί μας πατούσαν το πόδι τους ξένοι παίχτες εξωπραγματικοί για τα δεδομένα μας. Λεντέσμα, Χατ, Άρμστρονγκ, Νιουμπολ, Τόνυ Χάρις, Γουάητ, Τάρπλει κ.α.

Δεν έχουμε δει τέτοιους παίχτες από το 2004 και μετά και σίγουρα οι μικροί στις αλάνες ΑΝ παίζουν μπάσκετ δεν ταυτίζονται με κανένα Καλαθοσφαιριστή του Κυπριακού Πρωταθλήματος. Έμεινε μόνο ο «μικρόκοσμος» του Κυπριακού μπάσκετ να ασχολείται και κάποιοι γενναίοι επιχειρηματίες που κάθε χρόνο έχουν εκατοντάδες ευρώ ζημιά, απλά γιατί αγαπούν το άθλημα. Γήπεδα άδεια και αποκαρδιωτικές εικόνες.

Πώς μπορούμε όμως να αντιστρέψουμε την κατάσταση; Πώς μπορούμε να επαναφέρουμε την αίγλη του μπάσκετ στην Κύπρο ; Πώς θα ενισχύσουμε τον Κύπριο καλαθοσφαιριστή; Πώς μπορούμε να αυξήσουμε τις ανταγωνιστικές ομάδες αλλά κυρίως πώς μπορούμε να φέρουμε ξανά τον κόσμο στο γήπεδο; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα πρέπει να πραγματευτεί η ομοσπονδία μας.

Η δική μου άποψη μπορεί να θεωρηθεί αιρετική, αλλά δεν βλέπω άλλο τρόπο πώς μπορεί να αναστηθεί το Κυπριακό μπάσκετ. Αφού τα ημίμετρα με 1 κύπριο στην πεντάδα κτλ. δεν έχουν δουλέψει, η λύση για να πάμε μπροστά είναι να κάνουμε βήματα πίσω. 2 ξένοι/κοινοτικοί και 10 κύπριοι. Με αυτό τον τρόπο οι ομάδες θα επενδύσουν ξανά στις ακαδημίες τους και στους Κύπριους παίχτες, οι καλαθοσφαιριστές που θα απαρτίζουν τις εθνικές μας ομάδες θα έχουν χρόνους συμμετοχής στο πρωτάθλημα και όχι μόνο στα φιλικά, ιστορικές ομάδες θα μπορέσουν να συμμετέχουν στο πρωτάθλημα αφού το κόστος για να είναι ανταγωνιστικές θα μειωθεί αισθητά, θα μπορέσουν να έρθουν πολύ καλύτεροι ξένοι παίχτες στο νησί μας που θα προσφέρουν περισσότερο θέαμα αφού με τον προϋπολογισμό 4-5 σημερινών ξένων θα μπορούν να έρθουν 2 πάρα πολύ καλοί ξένοι ,και το πιο σημαντικό, ο κόσμος με μαθηματική ακρίβεια θα επιστρέψει στα γήπεδα και οι μικροί θα μπορούν επιτέλους να βρούνε παίχτες να ταυτιστούν.

Το restart του Κυπριακού μπάσκετ θέλει θυσίες και μακροχρόνιο πλάνο. Δεν θα είναι οι ομάδες μας τόσο ανταγωνιστικές στην Ευρώπη και ίσως στην αρχή το προϊόν να μην είναι τόσο ελκυστικό. Θα πρέπει όμως να το υποστούμε αυτό αν θέλουμε να ευημερήσει το μπάσκετ μας. Με δύο ξένους στο πρωτάθλημα θα αναγκαστούμε να επενδύσουμε στον Κύπριο παίχτη ο οποίος δεν θα πρέπει να έχει τίποτα να ζηλέψει από τους μετρίους ξένους του σήμερα.
Χρειάζεται τόλμη όραμα και κυρίως υπομονή.

Γιώργος Παναγιώτου

Coffee House