O Gregg Popovich διδάσκει τη φιλοσοφία των Spurs οπότε εμείς ακούμε. Ποιος να φανταζόταν, δε, ότι θα κατέληγε στον Καβάφη.
Δημοσιεύτηκε χθες η ομιλία του Gregg Popovich στο Σεμινάριο της FIBA, η οποία μάλιστα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Μιλάει για τη σημασία του χαρακτήρα, για το πως δίνει κίνητρο στους παίκτες του, παραδίδει μαθήματα στους προπονητές για το χτίσιμο ομάδες, τη διαχείριση των παικτών, ακόμη και τα τάιμ-άουτ. Υπογραμμίζει την έννοια του ηγέτη, τα βάζει με το τρίποντο, στέλνει μήνυμα στους ιδιοκτήτες και ρίχνει φως στον τρόπο που δουλεύουν οι Spurs. Εξηγεί το λόγο που αφήνει τον Tony Parker να κάθεται στην καρέκλα του κατά τη διάρκεια των τάιμ-ουτ, δεν διστάζει να αποκαλύψει ποια είναι η πρώτη άσκηση που δουλεύουν στο San Antonio την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας και παίρνει την πρωτοβουλία να “στείλει” τον προβληματικό παίκτη από την ομάδα σου, καταλήγοντας στα λόγια του Καβάφη. Απαντώντας σε ερώτηση για τους στόχους δεν μίλησε για τίτλους και νίκες, αλλά για ρουτίνα και καθημερινότητα. “Το ταξίδι είναι το σημαντικό, όχι ο προορισμός”. Όχι η Ιθάκη.
Η επιτυχία δεν εξαρτάται μόνο από την τακτική
“Δεν λέω η τακτική είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ενός προγράμματος. Αν δεν μπορείς να ζωγραφίσεις ένα play, αν δεν ξέρεις πως να επαναφέρεις τη μπάλα απ΄ έξω, ή αν δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θα κάνει η ομάδα στην τελευταία φάση, τότε άστο, μην γίνεις προπονητής. Εξίσου σημαντική όμως είναι η οργάνωση. Η πειθαρχεία. Το χτίσιμο της ομάδας. Οι σχέσεις με τα μέλη της ομάδας. Οι νίκες και οι ήττες, ωστόσο, εξαρτώνται περισσότερο από αυτά και λιγότερο από την τακτική”.
Ο κακός χαρακτήρας με προοπτική θα σε… διώξει
“Αν μπορείς να αλλάξεις κάποιον; Αν για παράδειγμα είναι εγωιστής, να τον κάνεις να μην είναι; Εκεί που καταλήγω είναι ότι “they am, what they am” (σ.σ επίτηδες χρησιμοποίησε αυτή την έκφραση). Είναι αυτό που είναι, δηλαδή. Αν κάποιος είναι εγωιστής, θα φανεί στο τέλος. Θα το δείξει την κρίσιμη ή τη δύσκολη στιγμή. Οπότε πρέπει να τον ξεφορτωθείς. Γεια σου! Έφυγες! Ο χαρακτήρας της ομάδας είναι η αρχή των πάντων. Θέλουμε παίκτες που δεν έχουν το μυαλό πάνω από το κεφάλι τους. Αν έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου, τότε ξέρεις ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω σου, αλλά έχουν σχέση και με τον δίπλα σου ή τον παραδίπλα σου. Είναι η δουλειά μας να επιλέγουμε αυτόν τον χαρακτήρα.
Όταν εξετάζουμε κάποιον παίκτη δεν κοιτάμε το μπάσκετ. Αυτό είναι εύκολο. Φαίνεται αν κάποιος μπορεί να σουτάρει καλά, να πάρει ριμπάουντ, ή να παίξει άμυνα. Κοιτάμε άλλα πράγματα: πως αντιδρά απέναντι στους συμπαίκτες του στα τάιμ-άουτ; Αν χάνουν κρύβονται; Αν κερδίζουν χτυπάνε το στήθος τους και να πανηγυρίζουν σαν να ανακάλυψαν το φάρμακο κατά του καρκίνου, ένα παιχνίδι μπάσκετ είναι μην γελιόμαστε. Μπορείς να το δεις αυτό για κάποιον. Πως αντιδρούν στην προπόνηση, πως συνεργάζονται με τον προπονητή, αν δείχνουν σεβασμό στους άλλους. Αυτά θα σου πουν περισσότερα για κάποιον, από το αν είναι καλός παίκτης.
Αν τώρα υπάρχει αυτός ο χαρακτήρας στην ομάδα και την έχει ποτίσει, τότε ναι μπορείς να κουμαντάρεις έναν παίκτη που είναι εκτός νοοτροπίας. Γιατί κι αυτός θα ακολουθήσει το παράδειγμα των υπολοίπων. Εμείς για παράδειγμα έχουμε τον Tim Duncan, τον Manu Ginobili και τον Tony Parker για πάρα πολλά χρόνια. Είναι σημαντική οπότε η διάρκεια. Η συνέχεια. Οπότε όταν ξεκινάς με αυτή τη βάση, όλοι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα. Για να κάνει κάποιος τα δικά του όταν βρίσκεται γύρω από καλούς ανθρώπους, πρέπει να είναι πολύ βλάκας. Γιατί συνήθως όλοι θέλουν να προσαρμόζονται.
Οπότε μπορείς να τον διαχειριστείς αν έχει το ταλέντο που μπορεί να σε βοηθήσει. Δεν είναι εύκολο, όμως. Πρέπει να είσαι πιστός στις αρχές σου. Και να ξέρεις ότι αυτός ο τύπος που νομίζεις ότι έχει τις δυνατότητες, αυτός θα είναι ο λόγος που θα απολυθείς. Οι προοπτικές, είναι προοπτικές. Πρέπει οπότε να πάρεις τις αποφάσεις σου. Να δεις τι ομάδα θέλεις να έχεις.
Από την άλλη θέλεις και να περνάς καλά. Οι σεζόν είναι μεγάλες και βιώνεις διαφορετικές καταστάσεις. Όταν ξυπνάς το πρωί, θέλεις να συναναστρέφεσαι με προβληματικούς τύπους; Να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που πηγαίνεις προπόνηση επειδή θα πρέπει να συνεργαστείς μαζί τους; Δεν θέλεις να το κάνεις. Είναι απλό: κοιτάω άλλες ομάδες που έχουν πολύ ταλέντο, αλλά όλοι οι παίκτες είναι δυσαρεστημένοι. “Ο κόουτς δεν με βάζει”. “Ο κόουτς δεν με χρησιμοποιεί σωστά”. Αυτό είναι δικό σου λάθος! Εσύ έφτιαξες αυτή την ομάδα. Ξεφορτώσου τους! Γύρνα στα βασικά και φτιάξε μια ομάδα με χαρακτήρα. Εντάξει σύμφωνοι χρειάζονται να έχουν και ένα συγκεκριμένο επίπεδο ταλέντο, γιατί από την άλλη αν φτιάξεις μια ομάδα με τους χειρότερους παίκτες του κόσμου, που είναι όμως εξαιρετικοί χαρακτήρες , τότε και πάλι θα χάνεις και θα σε διώξουν”.
Στην Αμερική είχαμε χάσει το δρόμο μας
“Μας ρωτούν γιατί έχουμε τόσους πολλούς διεθνείς παίκτες. Έχουμε 9 που δεν γεννήθηκαν ή δεν έπαιξαν μπάσκετ στην Αμερική. Μια εποχή οι ΗΠΑ ήταν πολύ μπροστά στο μπάσκετ και ο υπόλοιπος κόσμος μάθαινε από μας το άθλημα. Στην πορεία όμως χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Και κατηγορώ την τηλεόραση για αυτό: κάθε βράδυ δείχνουν είτε ένα τρίποντο από το κέντρο του γηπέδου, είτε ένα κάρφωμα. Τίποτα άλλο. Οπότε τα παιδιά που έρχονται από την Ευρώπη είναι πιο έτοιμα. Έχουν καλύτερη τεχνική, ξέρουν πως να κινηθούν στο μπάσκετ, έχουν καλύτερη νοοτροπία. Τώρα βέβαια γυρνάει ξανά η κατάσταση και οι νεαροί βρίσκουν ξανά το δρόμο τους, επικεντρώνονται στα βασικά”.
Μισώ το τρίποντο! Τι θα το κάνουμε; Καρναβάλι;
“Μισώ το τρίποντο! Είναι σαν τη λοταρία. Γιατί να μην βάλουν και εξάποντο; Να σουτάρει κάποιος από το κέντρο και να μετράει για 6 πόντους. Σαν να είμαστε στο καρναβάλι. Εντάξει δεν λέω, πλέον είναι σημαντικό. Εμείς για παράδειγμα φτάσαμε να είμαστε η καλύτερη ομάδα στη λίγκα στα τρίποντα. Δεν είμαι χαζός! Αλλα και πάλι το μισώ. Δεν είναι αληθινό μπάσκετ. Είναι το άσχημο κομμάτι του παιχνιδιού κατά τη γνώμη μου”.
Οι χαζοί παράγοντες…
Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που είναι αρκετά χαζοί για να νομίζουν ότι μπορείς να καταφέρεις κάτι σε 1 1/2 μέρα αλλιώς σε διώχνουν, άλλοι είναι αρκετά έξυπνοι και καταλαβαίνουν οτι χρειάζεται χρόνος. Εγώ είμαι τυχερός γιατί βρήκα το δεύτερο.
Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρο το εξαιρετικό άρθρο του Στέφανου Τριαντάφυλλου στο ΝΒΑ Greece
