Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για το ότι οι παίκτες του Κεραυνού οφείλουν να νοιάζονται για το καλό της ομάδας περισσότερο από το δικό τους.
Ο Κεραυνός γνώρισε την ήττα στην Αυστρία από την Κάπφενμπεργκ σε ένα παιχνίδι το οποίο κρίθηκε στον λανθασμένο εγωισμό των παικτών του Λειβαδιώτη.
Αρχικά να τονίσω πως ο εγωισμός στο μπάσκετ είναι αρετή αρκεί να μην ξεπεράσει τη λεπτή κλωστή που χωρίζει το όριο.
Μου αρέσουν οι παίκτες με αυτοπεποίθηση, με τσαμπουκά, παίκτες που βγάζουν προσωπικότητα στο παρκέ.
Δε μου αρέσουν οι παίκτες που πιστεύουν πως μπορούν μόνοι τους να κερδίσουν ένα παιχνίδι. Δε γίνεται αυτό, το άθλημα είναι ομαδικό.
Αν ένας παίκτης βάλει 40 πόντους και η ομάδα του χάσει με 15, κανείς σοβαρός δε θα ασχοληθεί μαζί του.
Αν βάλει 15 κι η ομάδα του νικάει τότε σίγουρα θα ασχοληθούν μαζί του.
Να πάμε και στο ματς όμως…
Όσο οι παίκτες του Κεραυνού είχαν κίνηση μακριά από τη μπάλα στην επίθεση και πάσαραν σωστά, δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα. Μάλιστα ορισμένες φορές υπερέβαλαν ψάχνοντας την δύσκολη ασίστ κι όχι μία εύκολη πάσα πριν την ασίστ.
Αυτό δεν είναι κακό.
Κακό είναι η εικόνα των επιθέσεων στο δεύτερο ημίχρονο.
Η Κάπφενμπεργκ με λίγους παίκτες έπαιξε ζώνη η οποία «βραχυκύκλωσε» την κυπριακή ομάδα. Στο 80% των κατοχών έβλεπα έναν παίκτη μετά από 1-2 πάσες το πολύ (μερικές φορές και χωρίς καν πάσα), να πηγαίνει μόνος του εναντίον όλων. Λες κι ήθελε να τρυπήσει την άμυνα.
Δεν ήθελε και πολύ… Οι γηπεδούχοι πολλές φορές βρήκαν lay up στην άλλη πλευρά ύστερα από μία κακή επιθετική επιλογή του Κεραυνού και έτσι ξέφυγαν στο σκορ.
Όταν άνοιξε η διαφορά πάλι εμφανίστηκαν «ήρωες» που ήθελαν να γυρίσουν το παιχνίδι μόνοι τους με αποτέλεσμα να μη γυρίσει ποτέ.
Ο Λειβαδιώτης θα πρέπει να βρει τρόπο να πείσει τους παίκτες του (ειδικά τους ξένους) πως μόνο αν βάλουν τον εαυτό τους κάτω από το ομαδικό καλό, θα βγουν κερδισμένοι. Εκτός αν θέλουν το επόμενο συμβόλαιό τους να είναι σε ακόμη χαμηλότερο επίπεδο.
Αν όμως θέλουν να ανέβουν επίπεδο αυτό θα το πετύχουν μόνο μέσα από την επιτυχία της ομάδας.
