Λοιπόν… Αρχίζω από τον τελικό του κυπέλλου, για την αγωνιστική περίοδο 1989-90. Όταν ο Αχιλλέας νίκησε μετά από ένα δραματικό παιχνίδι, την ΕΝΑΔ με 71-70.
Ήταν ο πρώτος που κάλυπτα…
Αλλά δεν κατάλαβα πως ο… κατεργάρης ο χρόνος, μου χάρισε το νούμερο… 29 στον τελικό, που έγινε την Κυριακή στο “Τ. Παπαδόπουλος-Ελευθερία”!
Κάλυψα 29 συνεχόμενους τελικούς και το ρεκόρ του… τρελού ανέβηκε και άλλο!
Αλήθεια, πέρασαν τόσα χρόνια; Ούτε που… κατάλαβα κάτι!
Λένε, ότι έχω δυνατή μνήμη και όντως είναι αλήθεια… Αλήθεια όμως είναι ότι δυστυχώς, τα πιο πολλά που συμβαίνουν στον άνθρωπο, δεν είναι τα καλά…
Τέλος πάντων, ας το θεωρήσω προτέρημα… έτσι για να λέω ότι έχω και εγώ ένα (γιατί από ελαττώματα… περάστε κόσμε)!
Έχω λοιπόν τόσα πολλά να θυμάμαι μέσα από τόσους τελικούς.
Ο πιο αξέχαστος μου; Εκείνος του 1995, που ήταν και μοναδικός διπλός στην ιστορία του θεσμού. Αντίπαλοι, οι ΠΑΕΕΚ και ΑΠΟΕΛ. Πρώτο παιχνίδι, νίκη για την ομάδα της πόλης μου, της Κερύνειας με 84-82.
Επαναληπτικός στο “Ελευθερία” (χωρίς… Τάσσος τότε), με νίκη του ΑΠΟΕΛ, με 87-55. Κυπελλούχος φυσικά, το ΑΠΟΕΛ…
Δεν θα ξεχάσω λοιπόν το σύνθημα ΟΛΩΝ όσων ήταν στο γήπεδο…
ΠΑΕΕΚ-Κερύνεια-Επιστροφή…
Κλείνω εδώ!
