Του Μάριου Πολυδώρου
Είναι το γήπεδο, από το οποίο έχω τις περισσότερες αναμνήσεις! Πραγματικά, θα μου ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολο να κάτσω να μετρήσω, πόσα παιχνίδια έχω περιγράψει, από το 1989 μέχρι και σήμερα, να μην πω ότι είναι κάτι το ακατόρθωτο!
Ωστόσο, η αίθουσα του Κεραυνού (όπου για ένα φεγγάρι, έμενα και… δίπλα) είναι το γήπεδο όπου έχω γράψει τα περισσότερα μου παιχνίδια!
Δεν είναι βέβαια και υπερβολή να πω, ότι κάθε φορά που περνώ την πόρτα, μαζί μου μπαίνουν και… χιλιάδες αναμνήσεων, με πρώτη και καλύτερη, ένα στιγμιότυπο που είχα δει κατά τις πρώτες μου φορές που είχα πάει εκεί και που δεν με ήξερε κανείς!
Θυμάμαι λοιπόν τον αξιαγάπητο μου, κ. Αδάμο Αδάμου και τον μακαρίτη, τον Στέλιο Τσιάμουρο, που τότε, ήταν μαζί υπεύθυνοι του γυναικείου τμήματος (μαζί με τον Κυριάκο Πατσαλίδη), να μπαίνουν στο γήπεδο και να κρατάνε από ένα… σάντουιτς!
Ήταν που ήταν ευτραφείς και οι δυο τους, τα… μασούσαν ταυτόχρονα!!! Ούτε συμφωνημένοι να ήταν!
Πάντως, είναι μια μεγάλη αλήθεια. Το “Κ. Παπαέλληνας” είναι από τους καλαθοσφαιρικούς χώρους, όπου νοιώθω σαν στο σπίτι μου.
Αλλά δεν θα κάνω το… λάθος να αναφερθώ σε παλιούς και νέους παράγοντες του Κεραυνού, για το πόσοι έγιναν φίλοι μου. Γιατί θα ξεχάσω κάποιους και θα παρεξηγηθώ!
