Ο Δημήτρης Κοντός δανείζεται τις λέξεις για να εκφράσει τον ποταμό των συναισθημάτων για τον Παύλο Γιαννακόπουλο.
Oι λέξεις είναι φτωχές και για μοιάζουν να μην μπορούν να αποτυπώσουν το μεγαλείο του Παύλου Γιαννακόπουλου και όσων προσέφερε στον τόπο. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και μοιάζει λες και ήταν ώρες όταν ο ουρανός του Συλλόγου και του Ελληνικού Αθλητισμού συννέφιασε από το μαντάτο. Είναι τέτοια, όμως, η κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Παύλος Γιαννακόπουλος που το σφίξιμο στο στομάχι και τα δάκρυα μετατρέπονται σε έμπνευση και όραμα για το μέλλον. Στο Α’ Νεκροταφείο την Κυριακή το πρωί τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο μιας και πέρασαν 12 μήνες από τη στιγμή που ο μεγαλύτερος παράγοντας στην ιστορία του Ελληνικού Αθλητισμού κίνησε για τον Παράδεισο.
Τι να γράψεις; Τι να πεις; Πως να περιγράψεις; Αρκεί η εικόνα του κόσμου που ήταν εκεί προκειμένου να τιμήσει με την παρουσία του τη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου. Αρκεί, η φωτογραφία με το πλήθος να ακολουθεί το γιο του Δημήτρη σε αυτή τη στιγμή. Θα μου επιτρέψετε να μη συνεχίσω να μακρηγορώ και να δανειστώ τις λέξεις από το γράμμα ενός από τους πιο πιστούς και αγαπητούς οπαδούς του Συλλόγου και του μπάσκετ, το οποίο δημοσιεύτηκε στην Πράσινη της Κυριακής. Ένα γράμμα που δεν είναι δημοσιογραφικό αλλά εκφράζει απόλυτα τον ΦΙΛΑΘΛΟ της ομάδας, εκφράζει τα «παιδιά» του Παύλου που τα έστειλε τόσες μα τόσες φορές στα ουράνια από χαρά και υπερηφάνεια.
«Ξεκινάμε με μία βασική παραδοχή, ότι όλοι οι οπαδοί είναι μικρά παιδιά. Κι όσο κι αν περνάει ο χρόνος παραμένουν παιδιά. Απλά περνάει ο χρόνος και δεν ενηλικιώνονται ποτέ. Δεν γίνονται ποτέ «political correct». Συνεχίζουν να ονειρεύονται ταξίδια, τελικούς, τίτλους, μεγάλες κερκίδες. Τα άλλα μικρά παιδιά στέλνουν γράμματα στον Άγιο Βασίλη και του ζητάνε δώρα τα Χριστούγεννα για να ονειρευτούν μία βραδιά, ενώ αυτός, με λεωφορείο της γραμμής ένα τζιν Αμερικής και ένα κασκόλ στο χέρι, στον Τάφο βαφτιστήκανε, μαζί σου πορευτήκανε μέχρι το έκτο αστέρι. Και τελικά, αφού υπάρχει ο «Παύλος ο Θεός» γιατί να τρέχουμε στους Αγίους. Αυτή είναι η μεγάλη Παναθηναϊκή Αλήθεια και το μήνυμα ευθύ, ζωντανό, από αγνές οπαδικές φωνές: «Παύλο Θεέ κανόνισε και φτιάξε την ομάδα, το πρώτο Ευρωπαϊκό να έρθει στη Γλυφάδα». Και ο «Θεός» κανόνισε, «λευκή» επιταγή στον Ντομινίκ Ουίλκινς και το ανατολικό αεροδρόμιο ήταν πραγματικότητα, η πρώτη προπόνηση της χρονιάς σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ ήταν πραγματικότητα, το πρώτο ευρωπαϊκό στο Παρίσι ήταν πραγματικότητα, ο Παναθηναϊκός Πρωταθλητής Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία του, η δικαίωση όλων των τρελών ονειροπόλων με πρώτο τον «Παύλο τον Θεό» και τα αδέρφια του, Θανάση και Κώστα.
Ναι, πιστεύω υπάρχει «Θεός» και έχει ονοματεπώνυμο: Παύλος Γιαννακόπουλος. Κίονας. Δωρικός. Στιβαρός. Ο μεγάλος τιμονιέρης του τμήματος, χωρίς να είναι απόμακρος, χωρίς κανένα φτιασίδι, που μόλις τον πλησίαζες, σίγουρα με μια συστολή, προσφωνώντας τον «Κύριε Πρόεδρε», άκουγες ένα τόσο ζεστό και ανθρώπινο «ορίστε παιδί μου», που σε έκανε να νιώθεις ότι μιλάς με δικό σου άνθρωπο και τον σεβασμό προς το πρόσωπό του να μεγαλώνει απίστευτα για αυτή την μεγαλοσύνη.
Και η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της μεγαλοσύνης είναι όταν ο ίδιος πήγε στους συνδέσμους να ακούσει τους οπαδούς από κοντά. Η φωτογραφία στην ταράτσα στο κλαμπ Ζωγράφου, η επίσκεψή του στους «Mad Boys» είναι πραγματικότητα που τον βοήθησε να πάρει την μεγάλη και ιστορική απόφαση να φέρει στον Παναθηναϊκό, τον «πρωτομάστορα» Ζέλικο Ομπράντοβιτς για να ζήσουμε όλοι μαζί τα επόμενα χρόνια τη Θεσσαλονίκη, τη Μπολόνια, την Αθήνα, το Βερολίνο, τη Βαρκελώνη.
«Θεέ μου», τι ευτυχία μου έδωσες. Ο πατέρας μου ο σεβαστός και αγαπημένος, μού έδωσε το «Ζην». Και εσύ «Θεέ», μου έδωσες το «Ευ ζην». Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός και είχες τις χάρες όλες.
Παύλος Γιαννακόπουλος, ο «Θεός».
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
ΥΓ: Ο Basketikos εξέφρασε πολλά από τα λόγια που θα ήθελε κανείς να πει στον Παύλο Γιαννακόπουλο ως ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τις στιγμές που θα μας συνοδεύουν ως τις δυνατότερες αναμνήσεις της ζωής μας. Για τις στιγμές που κλάψαμε, που ανατριχιάσαμε που νιώσαμε δέος βλέποντας όλη την Ευρώπη να υποκλίνονται σε αυτό που εμείς λατρέψαμε από μικρά παιδιά.
