Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τη βραδιά συγκίνησης στο ΟΑΚΑ…
Ο Θανάσης σίγουρα χαμογελούσε κάπου εκεί γύρω. Με τα συνθήματα, με τον κόσμο, με τη νίκη του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ… Ίσως και να μουρμούραγε στο δεύτερο ημίχρονο, όταν χάθηκε η διαφορά αλλά στο τέλος σίγουρα θα του έμεινε το χαμόγελο. Γιατί η βραδιά ήταν αφιερωμένη σε εκείνον. Στη μνήμη του. Ήταν ένα από τα βράδια που θα διηγείσαι στα παιδιά σου.
Θα λες μετά από χρόνια «ήμουν κι εγώ εκεί τότε». Τότε που οι Παναθηναϊκοί αποχαιρέτισαν τον δικό τους άνθρωπο. Εκείνο το βράδυ του Μάρτη του 2019… Τέτοια βράδια λοιπόν, μικρή σημασία έχει τι έγινε αγωνιστικά. Κι ας ήταν ένας ακόμη τελικός για το τριφύλλι. Κι ας έστειλε τον κόσμο στο… διάστημα στο πρώτο μέρος με τα απίστευτα που έκανε αυτή η ομάδα. Αυτή η ίδια ομάδα που στην επανάληψη, δεν μπήκε στο γήπεδο και παραλίγο αυτούς που είχαν μείνει στο διάστημα να τους ρίξει στα… πατώματα!
Δεν ξέρω αν το «τέλος καλό» θα σημαίνει «όλα καλά». Θα φανεί, ίσως, στο Μιλάνο. Ή κι αργότερα… Όποτε και όταν κριθούν τα πάντα. Μα ξέρεις κάτι φίλε μου… Ο Παναθηναϊκός των Γιαννακόπουλων, αυτών που είναι στον Παράδεισο κι εκείνου που συνεχίζει να κρατάει το τιμόνι, είναι τόσο μεγάλο μέγεθος που μικρή σημασία έχει τι και πώς θα γίνει μια χρονιά. Και κάτι βράδια σαν κι αυτό που ζήσαμε, το αποδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Όταν μέσα στη βαθιά σου θλίψη, νιώθεις τέτοια ευγνωμοσύνη κι όταν ξέρεις ότι η… τρέλα καλά κρατεί, κοιτάς ψηλά στον ουρανό, βάζεις το χέρι στην καρδιά και νιώθεις περήφανος που είσαι Παναθηναϊκός… Γι’ αυτά που έχεις ζήσει, γι’ αυτά που ζεις και για όσα θα ζήσεις…
onsports.gr
