Σε αυτό το τελευταίο μου ταξίδι, όπως κάθε χρόνο, στην Ολλανδία, συνέβησαν πολλά… Πολλά περισσότερα απ` όσα θα περίμενα.
Τη –για μια ακόμα φορά-, λιτή και σεμνή διοργάνωση των γενεθλίων του Τιτάνα του Παγκόσμιου πενταγράμμου, του μοναδικού Ντέμη Ρούσσου, στο Νάικαρκ της Ολλανδίας…
Εκεί, όπου εγώ, μαζί με τους τόσο εκλεκτούς και σπουδαίους μου φίλους και αδελφούς στο όνομα του Ντέμη, θα λέγαμε το στερνό «αντίο», στο χώρο όπου από το 1980, ο Ντέμης Ρούσσος, μαζί με τον κ. Μπερτ Βαν Μπρέτα, συνεργάζονταν για να απλωνόταν από το σημείο εκείνο, στα πέρατα της Οικουμένης, η μοναδική αυτή φωνή του Παγκόσμιου Έλληνα!
Εκεί, όπου στις 15 Ιουνίου του 2016 άνοιξε το Μουσείο με πρωτοβουλία, του θαυμάσιου αυτού ανθρώπου (Μπερτ Βαν Μπρέτα), για να τιμήσει τον συνεργάτη του, τον Ντέμη Ρούσσο!
Το Μουσείο μεταφέρεται στην Αθήνα (και εννοείται ότι αναμένουμε νέα)!
Μετά από λίγες μέρες και με πρωτοβουλία της αγαπημένης μου Τζισλέν Μπερνάντ, μιας εκ των κορυφαίων ψυχολόγων στη Γαλλία, μετάβαση στη χώρα της, όπου ένα μεγάλο μου παιδικό όνειρο, αντάμωσε την πραγματικότητα!
Το δέος, ο θαυμασμός, η ανατριχίλα και τόσα άλλα παρεμφερή συναισθήματα, απλά δεν περιγράφονται, όταν βρέθηκα μέσα στο Ναό της Αγίας Ιωάννας της Λωραίνης!
Της πιο αυθεντικής ηρωικής μορφής, ολάκερης της ανθρωπότητας και εγώ, να δίνω το παρών στο σημείο, όπου την έκαψαν στο άνθος της νιότης, στα 19 της χρόνια, στις 30 του Μάη 1412…
Στο ενδιάμεσο…
Αυτό όμως που μου επεφύλαξε η μοίρα, στο ενδιάμεσο αυτών των μεγάλων γεγονότων θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή…
Αρχίζω με το εξής: Με βρίσκει «απέναντι του» κάποιος που κοροϊδεύει αυτούς τους επί της Γης Αγγέλους, που εμείς οι κοινοί, μάθαμε να τους αποκαλούμε «άτομα με διανοητική στέρηση»…
Από το 2016 και κάθε 15 του Ιουνίου, βρίσκομαι στην Ολλανδία, για τα γενέθλια του Ντέμη…
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, τα μεγάλα οχήματα στην πανέμορφη αυτή χώρα, στολίζονται με σημαίες και κορνάροντας, μπαίνουν στις πόλεις, ερχόμενα από τα περίχωρα…
Όταν λοιπόν, η… γατίσια μου περιέργεια ρώτησε να μάθει το γιατί, η απάντηση με «πάγωσε»:
-Πάνε στο κέντρο των πόλεων, όπου μαζί με τον κόσμο, διοργανώνουν εκδηλώσεις στήριξης για τα άτομα με διανοητική στέρηση…
Είχα λοιπόν την τιμή να δώσω το παρών σε μια τέτοια εκδήλωση στο Ναίκαρκ…
Postkamer
Εκεί όμως σε αυτήν την πόλη, λειτουργεί και το Postkamer (όπως λέγεται στα Ολλανδικά).
Υποκλίνομαι στον άνθρωπο ή στους ανθρώπους που εμπνεύστηκαν για να το δημιουργήσουν!
Για να δίνουν εργασία σε στα άτομα με διανοητική στέρηση!
Πάντα με συνοδεύει ένα κρυφό δάκρυ, κάθε φορά που πηγαίνω στο Postkamer!
Για να θαυμάσω από κοντά αυτούς τους Αγγέλους, στων οποίων τα πρόσωπα, δεν βλέπεις προσωπεία, αλλά την «προειδοποίηση» από τα επουράνια για τη θέση που ως Άγγελοι θα έχουν, την ώρα που θα ηχήσουν οι σάλπιγγες της αιωνιότητας, δείχνοντας το δρόμο που θα οδηγήσει εκεί που βρίσκεται όλο το πραγματικό χρυσάφι του κόσμου!
Πήρα ένα αναψυκτικό… Έδωσα ένα χαρτονόμισμα των 5 ευρώ σε ένα κορίτσι που εργάζεται εκεί…
Το κόστος ήταν 2,5 ευρώ και τα ρέστα τα άφησα ως ένα μικρό φιλοδώρημα σε αυτό το κορίτσι…
Μετά το κατάλαβα… Το βλέμμα εκείνο με το απέραντο και απόλυτα αγνό χαμόγελο για να με ευχαριστήσει…
Ένα συναπάντημα βλέμματος που κράτησε για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου…
Χάρισα 2,5 ευρώ για να δω όλο το χρυσάφι του κόσμου μέσα σε ένα βλέμμα που διήρκησε για κάποια κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά που θα είναι το αγνό βλέμμα της αιωνιότητας;
Δεν ξέρω αν περιαυτολογώ… Είμαι τόσο ευλογημένος;
Δεν ξέρω πραγματικά… Ξέρω όμως κάτι άλλο…
Πήρα ένα Μήνυμα! Ένα τόσο σαφές μήνυμα!
*ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο Άγγελος που με κοίταξε στα μάτια, είναι η τρίτη κοπέλα ιστάμενη από δεξία προς αριστερά με μαύρο μπλουζάκι και κρατάει ένα μαξιλάρι.
