Σαν σήμερα πριν από 11 χρόνια άλλαξε το ρου της ιστορίας του Ελληνικού μπάσκετ. Ήταν η 24η Σεπτεμβρίου του 2005 στο Βελιγράδι. Η Εθνική Ελλάδος ήταν πίσω στο σκορ με 58-51 στο 1.12”, όμως οι παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη κόντρα στην Γαλλία δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη.
Παπαλουκάς, Ντικούδης και Παπαδόπουλος ήταν εκεί και μείωσαν, εως ότου φτάσουμε στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Ζήσης κατέβασε την μπάλα, έκανε το «ντράιβ» και πάσαρε έξω στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Όλη η Ελλάδα καρφωμένη στους δέκτες της άκουσε τότε τον Βασίλη Σκουντή να λέει την ατάκα που θα έμελε να ακολουθήσει τον «3D» μέχρι και το πρόσφατο τέλος της καριέρας του.
«7-6 ποιός; Ποιος; ΒΑΛΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ» ακούστηκε σε όλη την χώρα και ο Διαμαντίδης δεν θα μπορούσε να χαλάσει το χατήρι των συμπατριωτών του. Σηκώθηκε μπροστά στον Parker και ευστόχησε, στέλνοντας της Ελλάδα στον τελικό και τους Έλληνες στον 7ο ουρανό!
Από εκείνη την μέρα πολλά άλλαξαν. εκατοντάδες παιδιά γνώρισαν και αγάπησαν μέσα από αυτήν την φάση το μπάσκετ (μαζί και ο υπογράφον), ενώ σε κάθε ανοιχτό της χώρας έβλεπες πιτσιρικάδες να προσπαθούν να αντιγράψουν την φάση που έστειλε την Ελλάδα στον μεγάλο τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005.
Άραγε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχε πει κάτι άλλο ο Σκουντής; Αν αστοχούσε ο Διαμαντίδης; Εάν ήταν κάποιος άλλος στην θέση του «Μήτσου»; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει… Το μόνο που ξέρουμε είναι πως όσα χρόνια και αν περάσουν, το «Βάλτο αγόρι μου» θα είναι για πάντα στις καρδιές μας, έγινε θρύλος, όπως θρύλος έγινε και ο Διαμαντίδης.
Μάλλον όχι θρύλος… Το «Βάλτο αγόρι μου» έγινε διαμάντι, και τα διαμάντια είναι παντοτινά…
