Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή, ένα ρεπορτάζ, που φιλοξένησε δηλώσεις του Νίκου Οικονόμου, του άλλοτε Έλληνα διεθνή άσου, που αγωνίστηκε και σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.
Εννοείται βέβαια, ότι ο Νίκος Οικονόμου, δεν είναι και κανένας τυχαίος στο χώρο και φυσικά, ούτε και χθεσινός…
«Είμαστε μια καινούργια ακαδημία μπάσκετ, στο Σχηματάρι. Έχουμε πάρα πολλά παιδιά και αυτό είναι κάτι ενθαρρυντικό. Δεν είναι όλα παίδες, αλλά υπάρχουν και παμπαίδες, αν δεν ήταν υποχρεωτική η συμμετοχή δεν θα κατεβαίναμε σε αγωνιστικό τμήμα ακόμα. Σίγουρα υπάρχουν ομάδες που είναι καλύτερες στα τμήματα των ακαδημιών, αλλά είναι απίστευτο να βλέπω παιδιά να πιέζουν 40 λεπτά σ’ ένα παιχνίδι που παίζουν ακόμη και με μικρότερες ηλικίες και να κερδίζουν με σκορ όπως πρόσφατα αντίπαλος που επικράτησε των παίδων του Ερμή Σχηματαρίου, της δικής μας ομάδας με 126-13! Είναι ντροπή! Και μάλιστα να πανηγυρίζετε αυτό από τους προπονητές και τους γονείς της νικήτριας ομάδας!
Ένα έχω να πω. Είμαι περήφανος για τα δικά μας παιδιά και την προσπάθεια που έκαναν. Θα μπορούσαμε να μην κατέβουμε, επειδή έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο και να χάσουμε με 20-0, αλλά εγώ ζήτησα ως υπεύθυνος των ακαδημιών του Ερμή Σχηματαρίου να παίξουμε το παιχνίδι. Όπως έχω μάθει εγώ το μπάσκετ, υπάρχει η νίκη, υπάρχει η ήττα, αλλά πάνω απ’ όλα υπάρχει ο σεβασμός στον αντίπαλο και ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά.
Έχω παρακολουθήσει προγράμματα ακαδημιών σε Ισπανία, Ιταλία, Ρωσία, έχω παρακολουθήσει σεμινάρια και τον τρόπο λειτουργίας τεράστιων συλλόγων όπως η Μπαρτσελόνα και ξέρετε κάτι; Δεν επιτρέπεται εκεί να κερδίζεις πάνω από 20 πόντους.. Κάποιοι μαθαίνουν το μπάσκετ στα παιδιά με τον πιο αντιπαιδαγωγικό τρόπο και για μένα είναι ντροπή. Κανονικά σε τέτοιους ανθρώπους θα πρέπει να απαγορεύεται η είσοδος στα γήπεδα του μπάσκετ.
Τι επιτυγχάνεις, πιέζοντας σε όλο το γήπεδο και κερδίζοντας με 126-13 ένα παιχνίδι παίδων. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να ισοπεδώνεις παιδιά 13-14 ετών που έρχονται στο μπάσκετ για να το αγαπήσουν και να περάσουν καλά. Γι’ αυτό πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να μπαίνουν στο γήπεδο, πρέπει να τους απαγορευτεί η είσοδος».
Επανερχόμαστε…
Έβαλα έντονη εμφάνιση δυο σημείων, μέσα από τα ανέφερε ο Νίκος Οικονόμου και αυτά, ας τα διαβάσουν με ιδιαίτερη προσοχή και οι κάθε λογής αρμόδιοι!
-Μα πως μπορεί να γίνει αυτό; Θα ρωτήσει κανείς… Υπάρχει πρόβλημα που δεν έχει λύση; Είναι μια καλή απάντηση…
Αλλά είναι και (πολύ) καλύτερη μια άλλη απάντηση!
Όταν λέμε, ότι ο αθλητισμός καλλιεργεί σωστούς χαρακτήρες, να ρωτήσουμε ένα παιδί του οποίου η ομάδα, δέχθηκε μιαν ευρεία ήττα, να μας πει πως νοιώθει;
Από μικρό, μαθαίνεις την αλήθεια… Έστω και αν σε μιαν τέτοιαν περίπτωση, τα τυχόν δάκρυα, μπορεί και να πούνε (πολλά) περισσότερα!!!
Εν κατακλείδι… Σε τέτοιες περιπτώσεις, ένα παιδί μιας τέτοιας ηλικίας, δεν έχει καν τη στοιχειώδη ωριμότητα να αντιληφθεί «ότι ο πόνος του σήμερα, είναι η δύναμη του αύριο»…
