Θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου, να ευχαριστήσω το Cyprusbasket για την προσπάθεια που καταβάλει να εδραιώσει ξανά το μπάσκετ στη Κύπρο.
Το μπάσκετ ήταν και θα είναι το ένα από τα κυρίαρχα αθλήματα της Κύπρου, ενώ και εγώ έχει ξεκινήσει την ενασχόληση μου με το άθλημα εκεί επειδή έβλεπα τότε τα απίστευτα παιχνίδια της ΑΕΛ, τα ευρωπαϊκά αλλά και όλο το γήπεδο να είναι sold out.
Αυτές οι στιγμές με είχαν στιγματίσει από μικρό και για χρόνια κάναμε προπόνηση στο κλειστό του Αγίου Αντωνίου, το οποίο ήταν πλαστικό, με τις φορές που γυμναζόμασταν στο παρκέ να είναι ελάχιστες, ωστόσο ο συνδυασμός του πάθους με την αγάπη που είχαμε για αυτό το άθλημα, μας έκανε να μην υπολογίζουμε τίποτα.
Μετά από σκληρή δουλειά, καλούς προπονητές τριγύρω μου, αμέτρητους τραυματισμού, τα πάνω και τα πολύ κάτω, να αφήνεις την οικογένεια σου για ένα όνειρο και να βρίσκεσαι από το πλαστικό του Αγίου Αντωνίου στα γήπεδα του Μαντουλίδη και από εκεί στα καλύτερα παρκέ του NCAA είναι ένα όνειρο!
Αυτό που θέλω να πω στους πιο μικρούς καλαθοσφαιριστές, αλλά και σε αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα, είναι να μην σταματήσουν ποτέ να ονειρεύονται και να δουλεύουν σκληρά. Για όλους υπάρχει χώρος, αρκεί να υπάρχει θέληση.
Πάντως, σαν Κύπριοι μπασκετπολίστες δεν λαμβάνουμε τον σεβασμό που μας αρμόζει, αλλά υπάρχουν πολλά παραδείγματα παικτών εντός και εκτός Κύπρου, που αντιπροσωπεύουν το άθλημα.
Όλα τα παραπάνω, έρχονται από προσωπικές μου εμπειρίες και θα ένιωθα επιτυχημένος σαν αθλητής, αν κάποιος μικρός παίκτης ή ένας γονέας που έχει όνειρο να δει το παιδί του να παίζει μπάσκετ, να νιώσει ότι υπάρχει ελπίδα
