Ρότνι Μονρό

0

Έτσι απλά, όπως το λέει ο τίτλος. Όνομα και επώνυμο και ο λόγος για το Ρότνι Μονρό. Τον Αμερικανό, με το 12 που είχε φέρει ο Κεραυνός, ως επιλογή στο σκοράρισμα, με το οποίο οι ερυθροκίτρινοι, θα έκαναν την υπέρβαση στην Ευρώπη, κάτι που ως τότε, δεν είχε καταφέρει καμιά ομάδα μας.

Ήταν η αγωνιστική περίοδος 1997-1998. Τότε που οι ερυθροκίτρινοι, στα πρώρα χρόνια προεδρίας του Πάρι Παπαέλληνα (που είχε διαδεχθεί στο θώκο, τον Λυκούργο Κυπριανού), πήραν τη μεγάλη απόφαση!
Να τολμήσουν αυτό, που ως τότε δεν είχε… ονειρευτεί κανείς!
Επαναλαμβάνω, την υπέρβαση στην Ευρώπη.
Κάτι που εν τέλει, έγινε κατορθωτό (και σε αυτό, θα αναφερθώ προσεχώς).
Το θέμα, είναι άλλο, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον τίτλο.
Ρότνι Μονρό.
Για μένα, ήταν μια… αντιγραφή του Έντι Τζόνσον!
Όποιος θυμάται τον “γρήγορο Έντι” που μεγαλούργησε στον Ολυμπιακό, θα βρει μιαν εντυπωσιακή ομοιότητα. Το θράσος ή το θάρρος (ή και τα δυο μαζί) να παίρνει το σουτ, εκεί που έληγε ο χρόνος και να βρίσκει δίκτυ, κυρίως από το τρίποντο! Ξέχωρα του ότι είχαν και την ίδια σωματοδομή…
Ο Χάρης Παπάζογλου, που ήλθε από την Ελλάδα, ως εκ των βοηθών του Μάλκοβιτς για να καθοδηγήσει τον Κεραυνό στην Ευρώπη (και τα κατάφερε), ήταν ο προπονητής της άμυνας, του αργού ρυθμού και του (πολύ) χαμηλού σκορ.
Στο πρόσωπο του Ρότνι, βρήκε την ιδανική λύση. Πήρε τη φανέλα με το 12.
Σε εμένα όμως, ήταν κάτι άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση και ακόμη μου είναι “καρφωμένο” στο κεφάλι μου (το ξερό)!
Όταν πήγα να του πάρω συνέντευξη (κατόπιν σχετικής άδειας, μιας και ο Παπάζογλου, μόνο… δίκτυ για να μαζεύει τις… μύγες δεν είχε βάλει για να μην βλέπει κανείς τις προπονήσεις) , πραγματικά, ακόμη και μέχρι τώρα, ήταν από τις ελάχιστες φορές, που συνάντησα τόση ευγένεια!
Κυριολεκτικά, αυτό το παιδί ντρεπόταν (χωρίς υπερβολή) να μιλήσει!
Γνώμη μου; Αυτό και μόνο αρκούσε για να τον κάνει τόσο σπουδαίο παίκτη!

Coffee House