Γίνεται ένας παίκτης να κοντέψει να κερδίσει σχεδόν μόνος του μια ομάδα όπως η «Dream Team ΙΙΙ» κι όμως να θεωρείται υπερβολικά… ατάλαντος για το ΝΒΑ; Η περίπτωση του Shea Seals αποδεικνύει το γιατί οι διάττοντες αστέρες δεν είναι παντοτινοί…
Του Αλέξανδρου Καρατζαφέρη
Το όνομά του λογικά ελάχιστοι φίλοι του μπάσκετ το έχουν ακούσει… Αναμενόμενο, καθώς στο ΝΒΑ έπαιξε σκάρτα 4 ματς με τους Los Angeles Lakers της περιόδου 1997-1998, με τα στατιστικά του να προκαλούν θυμηδία: 4 πόντοι. Όχι μέσος όρος, στο σύνολο. Κοινώς, 1 πόντος ανά παιχνίδι. Με 1/5 δίποντα, 0/3 τρίποντα και 2/4 βολές. Για να είμαστε ακόμα πιο συγκεκριμένοι, δεν επιλέχθηκε καν στο ντραφτ και το πιθανότερο είναι πως το όνομά του θα γραφτεί στην ιστορία του μπάσκετ ως απλώς ο παίκτης που φόρεσε το νούμερο 24 για λογαριασμό των «Λιμνανθρώπων», προτού το πάρει «εργολαβία» κάποιος … Kobe Bryant.
Κι όμως, αυτός ο καθόλου ξεχωριστός πρώην μπασκετμπολίστας, με το καθόλου ξεχωριστό σουλούπι (σούτινγκ γκαρντ, με μπόι 1.96 μ.) και με το περίεργο όνομα, παίζει για ένα βράδυ να ήταν και ο καλύτερος παίκτης πάνω στον πλανήτη! Κι εξηγούμαστε…
Βρισκόμαστε στο μακρινό 1996 και η «Dream Team III» προετοιμάζεται για τον δρόμο της προς το δεύτερο συνεχόμενο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο της «αστερόεσσας», λαμβάνοντας μέρος στους Αγώνες της Ατλάντα. Το ρόστερ των Αμερικανών προκαλεί ανατριχίλες. Οι Charles Barkley, Scottie Pippen, David Robinson, John Stockton και Karl Malone φέρνουν τον αέρα υπεροχής από την πρώτη – και κατά πολλούς, μοναδική –«Dream Team» του 1992 και στο πλάι τους έρχονται να συμπληρώσουν το ρόστερ ονόματα όπως οι Shaquille O’Neal, Hakeem Olajuwon, Reggie Miller, Gary Payton, Mitch Richmond, Penny Hardaway και Grant Hill.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας τους, λοιπόν, αντιμετωπίζουν μια ομάδα αποτελούμενη από επίλεκτους νεανίες των ΗΠΑ, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τρεις μελλοντικοί θρύλοι του ΝΒΑ (Tim Duncan, Paul Pierce, Chauncey Billups), ένας μετέπειτα πρωταθλητής Ευρωλίγκα (Anthony Parker), ένας πρώην γυρολόγος του ελληνικού πρωταθλήματος με θητεία σε Πανιώνιο, Άρη και ΑΕΚ (Toby Bailey), ένας σούπερ σκόρερ των ευρωπαϊκών γηπέδων (Louis Bullock), τέσσερις καλούτσικοι μελλοντικοί ρολίστες του ΝΒΑ (Austin Croshere, Brevin Knight, Maurice Taylor, Brian Skinner) κι άλλοι έξι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων παίκτες, μεταξύ των οπίων και ο φίλος μας ο Shea Seals.
Το σκορ στο ημίχρονο είναι 59-42. Όχι υπέρ της «Dream Team», αλλά υπέρ των πιτσιρικάδων (!), που φτάνουν τη διαφορά στη μέγιστη τιμή της, ύστερα από τρίποντο του Seals με τη λήξη του ημιχρόνου (σ.σ. βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή που οι αγώνες εκτός ΝΒΑ διεξάγονται σε δυο ημίχρονα των 20 λεπτών το καθένα). Ο ίδιος ο απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Tulsa έχει καταγράψει στο διάστημα αυτό ήδη 14 πόντους και σκοράρει κατά βούληση, πυροβολώντας κατά ριπάς. Στο δεύτερο ημίχρονο η άμυνα των Αμερικανών, με πρωτεργάτες τους Pippen, Payton, Olajuwon και Barkley, σφίγγει τον κλοιό της, η διαφορά με επιμέρους σκορ 39-14 εξανεμίζεται και στο τέλος η μεγάλη έκπληξη μένει στη θεωρία, καθώς οι επαγγελματίες του ΝΒΑ κερδίζουν με σκορ 96-90.
Έστω κι έτσι, όμως ο Shea Seals το έχει κάνει το κομμάτι του. Έχοντας σημειώσει άλλα δυο τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο, τελειώνει το παιχνίδι με 20 πόντους σε 23 λεπτά και είναι ο πρώτος σκόρερ του αγώνα, καθώς και ο κορυφαίος παίκτης της αναμέτρησης! Λογικά, αν η υπεροχή αυτή είχε ανάλογη διάρκεια, πιθανώς να μιλούσαμε για τον δεύτερο κορυφαίο παίκτη στον πλανήτη για εκείνη την εποχή μετά τον Michael Jordan!
Όμως δεν είχε… Και κάπως έτσι ο Shea Seals βρέθηκε χρόνια μετά, κατά την περίοδο 1999-2000, να αγωνίζεται για λογαριασμό της Βιλερμπάν στην Ευρωλίγκα και να παρελαύνει και από τα μέρη μας, αγωνιζόμενος ενάντια στον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Τα στατιστικά του στο εν λόγω ματς; 14 πόντοι, με μόλις 3/14 σουτ (2/9 τρίποντα) και ήττα με σκορ 65-55 για τους Γάλλους.
Η επίδραση της νεραϊδόσκονης είχε περάσει προ πολλού και η άμαξα είχε ξαναγίνει κολοκύθα…
