Ο GM ανοίγει τον κύκλο της αρθογραφίας του για την φετινή σεζόν μοιραζόμενος τις σκέψεις του για την Εθνική Ελλάδας και την παρουσία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας
Έφτασε λοιπόν η ώρα, μετά από πέντε χρόνια αναμονής, να δούμε ξανά ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ. Για πρώτη φορά από το 1967 σε μονό έτος, αφού πολύ σοφά η FIBA αποφάσισε να το αποτραβήξει από την σκιά των Mundial ποδοσφαίρου.
Στο τουρνουά θα λάβουν μέρος οι, κατά βάση, καλύτερες ομάδες του κόσμου, εκτός από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία. Μέσα σε αυτές τις ομάδες, για τέταρτη σερί φορά και για όγδοη στις τελευταίες εννέα διοργανώσεις, θα συμμετάσχει και η Εθνική Ελλάδας. Θα έχει μάλιστα και την ταμπέλα του φαβορί για είσοδο στην τετράδα, σύμφωνα με αναλύσεις και εκτιμήσεις πολλών, σχετικών και μη.
Σε αυτές τις εκτιμήσεις λοιπόν, εγώ δηλώνω ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΜΕΝΑ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ. Ο βασικός ενδοιασμός μου προκύπτει ξεκάθαρα από την έλλειψη ταυτότητας της ομάδας. Από τη μία το show time αλά ΝΒΑ παιχνίδι του Γιάννη, το οποίο μπορεί να ακολουθήσει μόνο ο Θανάσης και κατά συνθήκες ο Καλάθης και από την άλλη το σκεπτόμενο set παιχνίδι, κλασικό στυλ της ελληνικής σχολής, που παίζουν όλοι οι υπόλοιποι. Κρίνοντας από τα φιλικά, έχει επιλεγεί σαν βασικό πλάνο το πρώτο στυλ παιχνιδιού. Αυτό εμένα με προβληματίζει ιδιαίτερα. Στην δική μου λογική οι τρεις ακολουθούν τους εννέα και όχι το αντίθετο, ανεξαρτήτως ονομάτων. Ο Γιάννης είναι ένα διαμάντι του ελληνικού αθλητισμού και πολιτισμού ευρύτερα, είναι ανάμεσα στους καλύτερους του ΝΒΑ, αλλά παραστάσεις εκτός ΝΒΑ ακόμα δεν έχει.
Δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το plan B της ομάδας σε (πολύ πιθανή) περίπτωση που το plan A δεν βγει. Θέλω να πιστεύω πως τέτοια δεν θεωρούνται τα σχήματα με τον Γιάννη πεντάρι ή με ταυτόχρονη παρουσία στην πεντάδα τριών forward, ή με τον Παπαπέτρου δυάρι που είδαμε στα φιλικά. Με προβληματίζει που η Εθνική συνεχίζει να μην έχει αξιόπιστη απειλή από μακριά και σχεδόν καθόλου δημιουργία από τα τριάρια της.
Επίσης η, κατά την άποψη μου λάθος, επιλογή να δοθούν κατά το πλείστο εύκολα φιλικά δεν έχει δώσει την ευκαιρία να βγουν σωστά συμπεράσματα. Και τα σωστά συμπεράσματα βγαίνουν μέσα από προβληματισμό και όχι από show time 20αρες με το Ιράν, την Ουγγαρία, τη Βενεζουέλα κτλ.
Θα μου πείτε, μα μόνο αρνητικά βλέπω? ‘Όχι…… όπως έγραψα και παραπάνω είμαι αισιόδοξος, αλλά εξαιρετικά συγκρατημένα. Η αισιοδοξία μου πηγάζει από δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι διακρίνω πολύ σωστή και προσγειωμένη προσέγγιση της διοργάνωσης από τους παίκτες και το staff. Ο κύριος Σκουρτόπουλος είπε πως ο πρώτος στόχος είναι η οκτάδα και έχει απόλυτο δίκιο αφού έτσι πρέπει να
είναι για μια ομάδα που κατετάγη 11η και 9η στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις. Από εκεί και πέρα ότι καλύτερο έρθει θα είναι ευπρόσδεκτο.
Η δεύτερη πηγή αισιοδοξίας είναι το αποτέλεσμα της κλήρωσης της διοργάνωσης σε συνδυασμό με τις πολλές απουσίες που έχουν ανταγωνίστριες ομάδες. Με μια ματιά στο ταμπλό βλέπουμε ότι δεν πρόκειται να συναντήσουμε πριν την τετράδα καμιά εκ των τριών καλύτερων ομάδων της διοργάνωσης (ΗΠΑ, Ισπανία, Σερβία). Ο αγώνας της β΄ φάσης με τους Αμερικανούς λογικά δεν θα έχει σοβαρό διακύβευμα. Η λογική λέει ότι θα παίξουμε με τους Τούρκους για την είσοδο στην οκτάδα και με μία εκ των Λιθουανία, Γαλλία, Αυστραλία για την είσοδο στη τετράδα. Η Αυστραλία ταιριάζει πολύ περισσότερο στο δικό μας στυλ και την θεωρώ προτιμητέα. Αντίθετα τους Λιθουανούς τους βλέπω για άλλη μία παρουσία στην τετράδα μεγάλης διοργάνωσης. Θα δείξει…
Θα ήθελα επίσης να μοιραστώ μαζί σας κάποιες λεπτομέρειες που έχω στο μυαλό μου και αφορούν την διοργάνωση και την Εθνική ομάδα. Έγραψα και παραπάνω ότι η επιλογή των φιλικών αγώνων με προβλημάτισε. Όντως πιστεύω πως θα έπρεπε να έχουν επιλεγεί πιο πολλοί δύσκολοι αντίπαλοι. Επίσης δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να παίξουμε φιλικό με την Τουρκία από τη στιγμή που (λογικά) θα την βρούμε στη β΄ φάση. Ευτυχώς που τον Σαρίτσα δεν τον λες και αλεπού των πάγκων.
Κάτι άλλο που επίσης σηκώνει κουβέντα είναι η επιλογή να ταξιδέψει η αποστολή στην Κίνα 11 μέρες πριν την διοργάνωση. Από τη μια θα ήθελαν να προσαρμοστούν πλήρως οι παίκτες στα δεδομένα (καιρός, αλλαγή ώρας κτλ.) όμως η πολυήμερη παραμονή με εσωτερικά ταξίδια στην Κίνα δεν είναι και η πιο άνετη. Στο επίπεδο αυτών των αθλητών 4-6 μέρες είναι αρκετές για να προσαρμοστούν. Θεωρώ πως η αποστολή θα έπρεπε να πάει 7 μέρες πριν την έναρξη των υποχρεώσεων και κατευθείαν στην πόλη των αγώνων. Παρόλα αυτά κρατάω μία πισινή γιατί μπορεί να υπάρχουν λεπτομέρειες που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση και τις οποίες δεν γνωρίζω. Επίσης εύχομαι η αποστολή να έχει μαζί της μάγειρα και τρόφιμα – νερό από την Ελλάδα. Πιστέψτε με ο τρόπος μαγειρέματος των φαγητών στην Κίνα δεν είναι ο τέλειος για αθλητές αυτού του επιπέδου. Μην τα θεωρείτε όλα αυτά αστεία. Σας βεβαιώνω ότι στις λεπτομέρειες κρύβεται ΠΑΝΤΑ η επιτυχία.
ΥΓ. Θεωρώ ότι οι Σέρβοι θα πάρουν το χρυσό.
ΥΓ1. Απορώ με την ομάδα που επέλεξε ο Πόποβιτς. Γυμνή στη frontline, χωρίς καλό πεντάρι και χωρίς καθαρό play maker. Απορώ και ταυτόχρονα αδημονώ να δω τι θα σκαρφιστεί ο τεράστιος αυτός προπονητής για να τα μπαλώσει.
ΥΓ2. Μην παραμυθιάζεστε με ότι διαβάζετε ότι και καλά η Εθνική είναι υποχρεωμένη να φέρει επιτυχία. Δεν με βρίσκουν σύμφωνο αυτά τα πράγματα. Εννοείται ότι όλοι θέλουμε να βλέπουμε μετάλλια και καλές θέσεις σε διοργανώσεις, αλλά αυτή η ομάδα είναι επιτυχημένη ακόμα και τελευταία να έρθει. Πέτυχε να μαζέψει 18.000 ανθρώπους στα μέσα Αυγούστου σε φιλικό τουρνουά. Η Εθνική ομάδα μπάσκετ έχει πολλούς και πιστούς ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ, οι οποίοι δεν την αφήνουν ποτέ και αυτό που επιζητούν είναι η ταύτιση με υγιείς αθλητικές προσωπικότητες όπως ο Γιάννης και η παρέα του. Αν έρθει και κανένα μετάλλιο, μετά χαράς αλλά δεν είναι προαπαιτούμενο.
Με εκτίμηση
GM
