Για μένα η λέξη ντροπή δεν υπάρχει στον αθλητισμό παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Δεν πιστεύω πως είναι η κατάλληλη για να αποτυπώσει την αλήθεια του. Τα πάντα έχουν να κάνουν στο μυαλό μου με τη φανέλα και ποιος τη φοράει και ποιος την υπηρετεί. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από τον Προμηθέα Πάτρας γιατί οι Πατρινοί ήταν πολύ πιο έτοιμοι και πιο διψασμένοι για διάκριση και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτό. Εδώ, λοιπόν, είναι για μένα το μεγάλο θέμα. Όσο και αν κατανοώ την κόπωση που μπορεί να υπάρχει άλλο τόσο δεν κατανοώ τον βαθμό ετοιμότητας που δεν επέδειξε ο Παναθηναϊκός. Η κούραση μπορεί να ισοσκελιστεί με τη διαφορά ποιότητας που στην προκειμένη περίπτωση είναι τεράστια.
Ο Παναθηναϊκός πνίγηκε σαν κουτάβι στη ζώνη του Γιατρά και αντέδρασε με τον ιδανικό τρόπο αλλά για τον αντίπαλο. Σουτ χωρίς καμία υπομονή και πλάνο, επιλογές που έκαναν τη ζωή (και τη ζώνη) των Πατρινών ευκολότερη και μετά επιστροφή με τα τσαρούχια. Δεν το συζητάμε πως οι ευθύνες βαραίνουν τον προπονητή και τους παίκτες αλλά να με συγχωρείται όσο και αν μιλάμε για ΟΜΑΔΕΣ δεν μπορείς να τις καταμερίσεις ισομερώς.
Προσωπικά, θεωρώ πως χωρίς τον Καλάθη και τον Παπαπέτρου στην άμυνα (ίσως και τον Τζόνσον) οι «πράσινοι» θα γυρνούσαν στην Αθήνα με κανένα 20ρικο στην πλάτη. Επίσης, είναι ξεκάθαρο πως η επιλογή της τελευταίας άμυνας (με τον Παπαγιάννη αντί του Ουάιλι) δεν επιτρέπει να γίνουν αλλαγές και εκεί τιμωρήθηκε το «τριφύλλι» από τον Χολ.
Όσο για την τελευταία φάση; Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Ο Καλάθης κράτησε τον Παναθηναϊκό ζωντανό με δύο απίθανα τρίποντα στα τελευταία 50 δεύτερα γράφοντας το 79-79 (ήταν 79-73) αλλά στο φινάλε οι «πράσινοι» …πέθαναν για τρίτη φορά με τον ίδιο τρόπο. Όπως στη Γαλλία, όπως με την Αρμάνι έτσι και στην Πάτρα. Η μπάλα δεν άλλαξε ούτε μια φορά χέρια με τον Νικ να ντριπλαρει και να εκτελεί (απλώς στην Πάτρα δόθηκε ακόμη μια ευκαιρία στη λήξη με τον Τζόνσον). Δεν ξέρουμε αν ο Νικ θα το έβαζε αλλά και με βάση τις πιθανότητες να το πάρεις πόσο εύκολο είναι να γράψει 3 στα 3 σε λιγότερο από ένα λεπτό;
Ειλικρινά εμείς δεν θα πούμε τίποτε παραπάνω. Το πιο τίμιο είναι ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του και να πράξει αυτό που επιτάσσει η ιστορία και το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Όλοι όσοι βρέθηκαν στην Πάτρα έχουν τεράστια ευθύνη γιατί ο Σύλλογος πέταξε έναν τίτλο στα σκουπίδια. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία ακόμη και αν ο Φριντέτ (τραυματίστηκε στο πρώτο δεκάλεπτο) μπορούσε να λύσει κάποια από τα προβλήματα στη ζώνη.
Αν αυτή η εικόνα ήταν ανάλογη για έναν αγώνα που έκρινε τίτλο τότε πάμε πάσο. Αν αυτό είναι αρκετό τότε αλλιώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Από τον πρώτο (προπονητής) μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο του σταφ άπαντες οφείλουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να εξηγήσουν πρώτα στον εαυτό τους τι διάολο πήγε ή πάει στραβά και μετά να αποφασίσουν ο καθένας για τον εαυτό του.
ΥΓ: Σύμβαση με τους τίτλους δεν έχει κανείς, σύμβαση με τη σοβαρότητα ωστόσο έχουν όλοι όταν βρίσκονται στον Παναθηναϊκό.
