Καθόμαστε και σκάμε για το… χάσμα γενεών και την έλλειψη αρκετών ταλέντων. Φταίνε όσοι ασχολούνται με τις ακαδημίες και το αναπτυξιακό ή μήπως (λέμε τώρα) το πρόβλημα είναι πιο… βαθύ;
Η οργάνωση είναι καλή και τα βήματα προόδου σε πολλούς τομείς σημαντικά. Η παραγωγική διαδικασία προχωράει με ευχάριστα μηνύματα, αλλά με το… μετά τι γίνεται;
Ωραία, ας πούμε πως βγαίνουν ταλαντούχα παιδιά. Θα μπορέσουν να συνεχίσουν και να εξελιχθούν στα επίπεδα που μπορούν; Μα για ποιο λόγο; Τί εφόδια τους προσφέρει τούτη η πολιτεία για μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το άθλημα της καλαθόσφαιρας σαν το βασικό τους επάγγελμα;
Απολύτως τίποτα! Όταν, λοιπόν το κράτος δεν δίνει κίνητρα στα παιδιά να γίνουν επαγγελματίες, οι γονεις τους είναι τρελοί να τα ρίξουν στη… φωτιά και να ρισκάρουν το μέλλον τους.
Έτσι, λοιπόν, τα αγόρια όταν έρθει ο στρατός κατεβάζουν αναπόφευκτα ρυθμούς (ελάχιστοι επιβιώνουν) και μετά οι σπουδές μπαίνουν σε πρώτο πλάνο και τα αποτελέσματα γνωστά.
Θα επανέλθουμε γιατί η συγκεκριμένη υπόθεση έχει πολύ… ζουμί.
