Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει στο Cyprusbasket για τη δίκαιη νίκη του Κεραυνού και τον «πονοκέφαλο» του coach Λειβαδιώτη.
Ο Κεραυνός επικράτησε της ΑΕΛ, αλλά νομίζω πως αυτό ήταν κάτι το αναμενόμενο. Παρακολούθησα έστω και με καθυστέρηση την αναμέτρηση και μου δημιουργήθηκε η ανάγκη σχολιασμού.
Αρχικά το αποτέλεσμα ήταν πέρα ως πέρα δίκαιο με τους γηπεδούχους να εκμταλλεύονται κάθε λάθος των αντιπάλων τους. Αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο μίας καλής ομάδας όταν αντιμετωπίζει μία με λιγότερη ποιότητα.
Ο Μίκαελ Κοχ αρκετό διάστημα προτίμησε μία άμυνας ζώνης, αλλά με γρήγορες πάσες οι παίκτες του Κεραυνού βρήκαν πολλά ελεύθερα σουτ στα οποία ευστόχησαν. Ολοκλήρωσαν τον αγώνα με 12/21 τρίποντα κι έχω την εντύπωση πως τα 18-19 ήταν ανενόχλητα σουτ υπό τέλειες προϋποθέσεις.
Η άφιξη του Στυλιανού φυσικά και έφερε περισσότερες λύσεις εντός κι εκτός παρκέ αφού θεωρώ τον πρώην φόργουορντ της Κύμης έναν παίκτη με ισχυρή προσωπικότητα του οποίου η φωνή θα ακούγεται στα αποδυτήρια όποτε χρειαστεί.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στον κόουτς Λειβαδιώτη ο οποίος καλείται να λύσει ένα μεγάλο πρόβλημα. Αναφέρομαι στο «μπούκωμα» που υπάρχει πλέον στις θέσεις της περιφέρειας. Για παράδειγμα ξεκίνησε στο βασικό σχήμα τον Κορωνίδη ο οποίος στο πεντάλεπτο έκανε τα πάντα σωστά (σκορ, ασίστ, οργάνωση, ρυθμό) και εν συνεχεία δεν ξανάπαιξε!
Στην τρίτη περίοδο, στο διάστημα που χάθηκε η διαφορά επέλεξε να παίξει με τρεις Αμερικανούς στην περιφέρεια.
Μία πάσα, σουτ. Μία πάσα, σουτ. Δύο πάσες, σουτ, Μία πάσα, σουτ.
Μόλις εμπιστεύτηκε είτε τον Σάιμον είτε τον Στυλιανού (τον έβαλε και ως «τεσσάρι»), η επίθεση του Κεραυνού λειτούργησε καλύτερα.
Κατανοώ απόλυτα πως ο coach θέλει να κρατήσει όλα τα γκαρντ του ευχαριστημένα. Δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να βρει τον τρόπο. Να βρει τον συνδυασμό εκείνον που και η ομάδα θα νικάει και οι παίκτες του θα είναι ικανοποιημένοι με το ρόλο και τον χρόνο τους.
