Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε κάνει εκτενή αναφορά στους… τσόγλανους, που κυριαρχούν στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όπως είχαμε αναφέρει υπάρχουν και ορισμένες εξαιρέσεις στον κανόνα και πιο τρανό παράδειγμα είναι ο Γιώργος Πρίντεζης!
Αυτός ο τύπος πραγματικά έχει καταφέρει να ξεχωρίσει από την αγέλη και αφήνει ένα μοναδικό στίγμα, που δύσκολα θα ξανασυναντήσουμε. Πρόκειται για ιδιάζουσα περίπτωση και ξετυλίγοντας όλες τις πτυχές ανακαλύπτουμε ατόφιο χρυσάφι, τόσο εντός, όσο και εκτός παρκέ.
Χωρίς να έχουμε ποτέ ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις μαζί του, δεν μπορούμε να μην υποκλιθούμε σε αυτό που έχει καταφέρει να πετύχει με τη μαγκιά, την καρδιά, αλλά και το ήθος του. Συνήθως αυτά τα τρία στοιχεία δεν συνδυάζονται, όμως ο διεθνής πάουερ φόργουορντ κατάφερε κι εκεί να κάνει την εξαίρεση.
Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία να αγωνίζεσαι στην ομάδα της καρδιάς σου και να αποτελείς έναν εκ των ηγετών της; Ο Γιώργος Πρίντεζης τα κατάφερε και δεν ήταν εύκολο. Ήρθε στον Πειραιά στα 15 του, για πολλά χρόνια τον είχαν… παρατημένο και σχεδόν “διωγμένο”, όμως δεν τα παράτησε ποτέ και ούτε σταμάτησε να αγαπάει τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.
Οι πρώτες ευκαιρίες ήρθαν ουσιαστικά από τον Γιόνας Καζλάουσκας. Με τους προηγούμενους προπονητές έπαιζε μόνο όταν υπήρχε μπαράζ τραυματισμών. Έγινε μέλος εκείνου του κορμού που άρχισε να χτίζεται από τον Λιθουανό τεχνικό το καλοκαίρι του 2005.
Στη συνέχεια ήρθε ο Πίνι Γκέρσον και ακολούθησε ο δανεισμός του στην Ολύμπια Λάρισας. Ευτυχώς για τον ίδιο έπεσε στα καλά χέρια του Γιώργου Μπαρτζώκα και έκανε θραύση με τις εμφανίσεις του στην Α1. Έδειξε σε όλους πως είναι εδώ. Έτσι, στον Ολυμπιακό κατάλαβαν επιτέλους πως έπρεπε να επενδύσουν σε ένα δικό τους παιδί και να τους δώσουν χώρο και χρόνο. Ιδιαίτερα μετά την έλευση του Παναγιώτη Γιαννάκη πήρε συγκεκριμένο ρόλο και σε πολλά παιχνίδια έδειξε πως άλλαξε επίπεδο.
Το 2009 δέχτηκε στενό πρέσινγκ από την Ουνικάχα Μάλαγα και παρά τις μεγάλες προσπάθειες των Πειραιωτών να τον κρατήσουν, αποφάσισε να υπογράψει το εντυπωσιακό συμβόλαιο που του πρόσφεραν. Λάθος ή σωστό; Έριξε τη ζαριά του και δεν δικαιώθηκε. Μάλιστα, κάποια στιγμή είδε το… χάρο με τα μάτια του, μετά από σοβαρό χτύπημα που είχε εντός παρκέ.
Στους Ανδαλουσιάνους δεν κατάφερε να γίνει ηγέτης και να δικαιολογήσει το κασέ του. Η καριέρα του πήρε φθίνουσα πορεία. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε ξανά στο δρόμο του δύο χρόνια μετά. Ήρθε προς το τέλος της σεζόν στην πρώτη χρονιά του Ντούσαν Ίβκοβιτς και έριξε άγκυρα στο λιμάνι για πάντα.
Το πρωτάθλημα χάθηκε με τον ίδιο να κάνει μεγάλα πράγματα ειδικά στο ΣΕΦ. Πείσμωσε, σκύλιασε. Αποφάσισε να σπάσει την κυριαρχία του Παναθηναϊκού και να οδηγήσει την ομάδα του στην κορυφή. Ο Ντούντα ήταν σύμμαχός του σε αυτό. “Καθάρισε” την ομάδα από τα τεράστια συμβόλαια και τους Έλληνες με μεγάλο ρόλο και έδωσε τα ηνία στον Βασίλη Σπανούλη, χρίζοντας τον “Πρι” υπαρχηγό και βασικό.
Το καλοκαίρι του 2011 έμελλε να σημαδέψει την καριέρα του. Έγινε πραγματικός κομάντο. Δούλεψε όπως δεν είχε δουλέψει ποτέ. Ο δείκτης συγκέντρωσής του χτύπησε κόκκινο. Η μεταμόρφωση είχε ξεκινήσει. Έγινε ένας άλλος… Απέκτησε ταυτότητα στο παιχνίδι του, με τις νέες κινήσεις του στο post με το signature “πεταχτάρι” του να πιάνουν στον ύπνο τις αντίπαλες άμυνες. Μεταξύ αυτών και της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, όπου το μυθικό του καλάθι τον έκανε αγαπημένο της κερκίδας.
Ξαφνικά έγινε ένα από τα καλύτερα “τεσσάρια” της Ευρώπης. Έδεσε εξαιρετικά με τον Πέρο Άντιτς και αλληλοσυμπληρώνονταν. Μετά την Ευρωλίγκα ήρθε και η απόλυτη λύτρωση με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Ίβκοβιτς έφυγε και στο δρόμο του βρέθηκε ξανά ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Η νέα τους συνεργασία ήταν εξαιρετική και έφερε ξανά την Ευρωλίγκα. Η ωριμότητά του ήταν εντυπωσιακή. Είχε αποκτήσει, πλέον, και διάρκεια στην απόδοσή του. Λίγες άμυνες μπορούσαν να τον σταματήσουν.
Το 2014 βρέθηκε στο στόχαστρο όλης της Ευρώπης και στα πόδια του έπεφταν τρελά ποσά. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού! Ο Γιώργος δεν σκέφτηκε καν να φύγει. Υπέγραψε νέο τριετές συμβόλαιο, με τους Αγγελόπουλους να τον ανταμείβουν για το πάθος και την αυταπάρνησή του.
Παρά το “διαζύγιο” με τον Μπαρτζώκα, ο διεθνής παίκτης προσαρμόστηκε άμεσα στην φιλοσοφία του Γιάννη Σφαιρόπουλου και έκανε θραύση, οδηγώντας εκ του ασφαλούς τους ερυθρόλευκους στο Φάιναλ Φορ της Μαδρίτης. Σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία η φοβερή και τρομερή του εμφάνιση στο μπρέικ της Βαρκελώνης, αλλά και το μυθικό του buzzer beater τρίποντο στο ΣΕΦ που έστειλε την Μπαρτσελόνα… σπίτι της.
Τη χρονιά που μας πέρασε τράβηξε μεγάλο κουπί. Το κενό του Μπρεντ Πέτγουεϊ δεν καλύφθηκε ποτέ και κάλυπτε τη θέση “4” σχεδόν μόνος του, έχοντας τη στήριξη του καλού, αλλά ασταθούς, Δημήτρη Αγραβάνη. Το “ανέβασμα” του Ιωάννη Παπαπέτρου και του Κώστα Παπανικολάου σαν πάουερ φόργουορντ είναι μια καλή λύση, ωστόσο, απαιτείται κάτι πιο σταθερό. Ήτοι ένας ξένος τύπου Άντιτς, που θα καλύπτει τις αδυναμίες του Πρίντεζη και θα του δίνει ποιοτικές ανάσες.
Αυτό που μας συγκλόνισε στον φετινό Πρίντεζη ήταν η δύναμη της ψυχής του. Έχασε τον πατέρα του λίγο πριν τον πρώτο τελικό και παρότι ήταν νωπό το τραύμα του και η συναισθηματική του φόρτιση, κράτησε όρθιο -παρά την ήττα- τον Ολυμπιακό, δείχνοντας το μεγαλείο του. Στο μπρέικ στο ΟΑΚΑ ήταν εκείνος που έκανε τη διαφορά, πριν ο Σπανούλης δώσει τη χαριστική βολή.
Τα λόγια μερικές φορές περισσεύουν, ειδικά τη στιγμή που σήκωνε την κούπα του πρωταθλητή με δάκρυα στα μάτια, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο, ανεξαρτήτου οπαδικών προτιμήσεων. Μπήκε στις καρδιές όλων των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος.
Σίγουρα, ο πατέρας θα καμαρώνει από εκεί ψηλά τον λεβέντη του που συνεχίζει ακόμα και τώρα να τον κάνει περήφανο…
