Η αποχώρηση του Ταϊρίκ Ντουρέν για τον Κολοσσό Ρόδου δημιούργησε ένα τεράστιο κενό στην περιφερειακή γραμμή της Πετρολίνα ΑΕΚ και ο Δημήτρης Κουκούρης αμφιταλαντεύτηκε πολύ μέχρι να βρει το διάδοχό του στο πρόσωπο του Κάιλ Βινάλες!
- Η έλευσή του συνοδεύτηκε εξ’ αρχής με αμφισβήτηση από τον περίγυρο. Όχι από την οικογένεια των νταμπλούχων Κύπρου, αλλά από τους… περίοικους και τους άσχετους με την υπόθεση, που είχαν διαφορετικά σχέδια στο μυαλό τους. Το να παίρνει η ΑΕΚ για βασικό πόιντ γκαρντ έναν παίκτη χωρίς ιδιαίτερες οργανωτικές και δημιουργικές αρετές, ξάφνιασε και δημιούργησε ερωτηματικά.
- Το γεγονός, μάλιστα, ότι την περασμένη αγωνιστική περίοδο αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Τυνησίας, ενέτεινε πολύ το εις βάρος του κλίμα. Ο προπονητής των Λαρνακέων, όμως, ήξερε τι έκανε. Έψαχνε έναν ηγέτη, που θα τραβήξει το σκορ στα δύσκολα και θα αφήσει χώρα στους Βασίλη Κούνα και Ιάκωβο Παντελή να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ και να… κάνουν παιχνίδι. Δεν του έλειπε ένας ακόμη πλέι μέικερ, αλλά ένα σκόρερ ολκής. Και θεώρησε πως τον βρήκε στο πρόσωπο του Βινάλες, εντοπίζοντας πάνω του τα κατάλληλα στοιχεία, χωρίς να τον νοιάζει πού έπαιζε πριν.
- Η αλήθεια είναι πως ο βραχύσωμος άσσος δεν εντυπωσίασε κανέναν μέχρι στιγμής. Ειδικά στην Ευρώπη ήταν κατώτερος του μετρίου και αδυνατούσε να επωμιστεί το ρόλο του ηγέτη που θα… τραβήξει το κουπί. Όλα αυτά πριν το παιχνίδι στο Βέλγιο, όπου έκλεισε πολλά στόματα (και τα δικά μας), πραγματοποιώντας επική εμφάνιση με 31 πόντους με 12/13 ελεύθερες βολές και 8/13 σουτ εντός πεδιάς! Ό,τι πούμε για το πρόσωπο που έδειξε απέναντι στη Μονς θα είναι λίγο. Το γεγονός πως η ΑΕΚ άντεξε μέχρι τέλους και πήρε το ροζ φύλλο τα λέει όλα.
- Κι επειδή μιλήσαμε πριν για την Τυνησία, αρκεί να αναφέρουμε πως ο Μάλκολμ Γκρίφιν, ο οποίος αποτέλεσε ένα από τα σημαντικά μεταγραφικά της κατόχου του Basketball Champions League, ΑΕΚ Αθηνών, πριν πάει στον Κολοσσό Ρόδου και μετέπειτα στη Ζενίτ, αγωνιζόταν στο Μαρόκο και στη Λιθουανία. Κι, όμως, κάποιοι πίστεψαν σ’ αυτόν και δικαιώθηκαν. Σίγουρα, θέλει… άντερα για έναν προπονητή να πάρει έναν παίκτη από χαμηλό επίπεδο και να τον “απογειώσει”. Όμως, μετά δρέπει τους καρπούς και νιώθει διπλά δικαιωμένος για το ρίσκο του.
