Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Αλέξη Λύρα, τον τότε προπονητή του Αχιλλέα και μου είπε το εξής:
«Μπορείς να γράψεις, ότι αποκτήσαμε τον Τόλη Κασκίρη» (και κάτι άλλα σχετικά).
Το έγραψα… Κοίταξα και άλλες εφημερίδες της επομένης ημέρας και δεν το είδα πουθενά αλλού γραμμένο και τότε σκέφτηκα, ότι ο Αλέξης μου έδωσε την αποκλειστικότητα!
Αλλά, ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που άκουγα το συγκεκριμένο όνομα, του νεαρού τότε Τόλη Κασκίρη…
Που να φανταστώ όμως ότι μέσα από το πέρασμα των χρόνων, αυτό το παιδί, θα καθιερωνόταν στη δική μου συνείδηση, σαν ένας από τους πιο αυθεντικούς χαρακτήρες που είχα γνωρίσει ποτέ και όχι μόνο, στον καλαθοσφαιρικό χώρο!
Αυτό, χωρίς καμιά περιστροφή!
Ο Τόλης Κασκίρης, σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε, πάντα έδινε τον καλύτερο του εαυτό, όπως βέβαια έκανε και με την Εθνική μας ομάδα!
Πραγματικά, δεν θέλω να πιστεύω ότι θα μπορεί να υπάρξει άνθρωπος του χώρου που θα μπορούσε –όχι να πει- αλλά έστω να σκεφτεί, κάτι κακό για αυτό το παιδί!
Να όμως που και αυτός, ο αγαθός (χωρίς εισαγωγικά) γίγαντας, αποχώρησε αθόρυβα…
Αυτό, το αφήνω ως εδώ, αλλά θα περιγράψω μια σκηνή που είχε διαδραματισθεί ενώπιον του.
Συγκεκριμένα, έξω από το «Τ. Παπαδόπουλος-Ελευθερία», είχα πει κατά λέξη, στον τότε πρόεδρο της ΚΟΚ κ. Λούη Δημητρίου, ότι «αυτό το παιδί, όταν αποχωρήσει θα πρέπει να τον τιμήσετε»!
Πάντως ο ίδιος ο Τόλης Κασκίρης, τίμησε και με το παραπάνω το ψωμί του, αφήνοντας πίσω του μιαν ανεκτίμητη αξία ήθους!
