Είναι κάτι σαν γιορτή, μέγιστη μάλιστα, που θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για ψυχική και πνευματική ανύψωση…
Αλλά -τι τραγικό- οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην εποχή αυτή των τεράστιων ανισοτήτων, των ζωών δύο ταχυτήτων, των αναίσχυντων ψεμάτων, των οικονομικών συνομωσιών, των κοινωνικών εγκλημάτων, της απέραντης δυστυχίας, των πολλά υποσχόμενων διαφημιζόμενων τεχνολογικών σκουπιδιών και της ιδεολογικής υποκρισίας, κατάντησαν ένα τηλεοπτικό πανηγύρι, με το merchandise στην κορυφή του βάθρου και το φαρμακευτικό όργιο της ντόπας κραταιό θεμέλιο.
Εκατομμυριούχοι, τεχνητοί υπεράνθρωποι, παίζουν θέατρο σε αρένες φωτισμένες από λογότυπα πολυεθνικών, ενώ τα παράσιτα που τρέφονται από τα ψίχουλα που αφήνουν να πέσουν από το παντεσπάνι τους παρουσιάζουν το όλο θέαμα ως την ιδανικότερη σύναξη υπερβάσεων και ομορφιάς.
Και τους βλέπεις εκείνους τους supermen του advertising να σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, στιγματισμένους από χορηγούς, την ίδια ώρα που το αναμάσημα για τα Ολυμπιακά Ιδεώδη έχει γίνει πια μια γραφική παπαριά.
Τα ιδεώδη τούτα έχουν εκμηδενιστεί, έχουν σβήσει όπως έσβησαν οι Βραζιλιάνοι το βωμό για να τον μεταφέρουν από τη μια γωνιά του σταδίου στην άλλη.
Το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα δεν κατοικεί πια στο Ολυμπιακό χωριό της πρεμούρας, της ναρκοληψίας και της αλλαξοκωλιάς.
Χιλιάδες εμπλεκόμενοι είναι συγκεντρωμένοι στο απέραντο, λουσάτο studio του κοσμικού γεγονότος, με στόχο ρεκόρ που θα φέρουν ακόμα πιο μεγάλη τηλεθέαση, ακόμα περισσότερα χρήματα.
Και στο μεταξύ ο υπόλοιπος πλανήτης να μαραζώνει, να φλέγεται, να λιμοκτονεί, να αλληλοσπαράζεται, να βουλιάζει, να φθίνει.
Και είναι εμφανές για όποιον καθίσει να το δει ψύχραιμα ότι άλλο ένα δώρο που χαρίσαμε ως λαός στα βαρβαρικά έθνη αλλοιώθηκε σε τέτοιο βαθμό που ως Έλληνα με κάνει να ντρέπομαι μα και συνάμα να εξοργίζομαι περισσότερο ακόμα όταν συλλογίζομαι την επιτυχία των αλλοδαπών κέντρων εξουσίας να μας γραπώσουν για τα καλά, να μας εξευτελίσουν, να μας αλυσοδέσουν, να επιβάλλουν τη δικτατορία της πείνας και της αναξιοπρέπειας.
Προτιμώ λοιπόν να τραβηχτώ σε μικρά, τοπικά γηπεδάκια, να παρακολουθήσω πιτσιρικάδες που ακόμη δεν μολύνθηκαν από την αλαζονεία του φαίνεσθε και την απληστία των χορηγιών, να τα δίνουν όλα για όλα, κάνοντας τα τελευταία τους -έστω- αγνά όνειρα για υπέρβαση και νίκη.
Κι όταν βρω ανοιχτό χαζοκούτι που προβάλει την παρωδία υπό το ιερό σύμβολο των πέντε κύκλων, σπεύδω να το σβήσω, ή να βάλω στο DVD player κάποια ταινία, προτιμώντας τουλάχιστον ένα καλοσκηνοθετημένο σενάριο, παρά αυτή την αισχρή επιθεώρηση της γελοιότητας.
