Η ημερομηνία που έχω γράψει παραπάνω, αφορούσε ένα παιχνίδι της ΑΕΛ με τη Γαλλική Σιαλόν, στην έδρα της δεύτερης.
Το Σιαλόν, είναι μια πόλη που γεωγραφικά βρίσκεται στο κέντρο της Γαλλίας και είναι πολύ κοντά στη Λυών.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση, δεν ήταν το κατάμεστο γήπεδο, από 4,500 χιλιάδες φιλάθλων (μιας μικρής πόλης με περίπου 30 χιλιάδες κατοίκων), παρά το ότι από το χιόνι, δεν έβλεπες ούτε τη… μύτη σου και παρά το ότι η ομάδα εκείνη, βρισκόταν κατά τη μέρα διεξαγωγής του αγώνα, στη 12η θέση του Γαλλικού πρωταθλήματος…
Ήταν κάτι άλλο! Παρά το γεγονός ότι η Σιαλόν, είχε κερδίσει εκείνο το παιχνίδι, λίγο μετά τη λήξη του αγώνα, αρκετά παιδιά, μαζί με τους γονείς τους, μπήκαν στο γήπεδο, σταμάτησαν τους παίκτες και προπονητές της ΑΕΛ και ζητούσαν αυτόγραφα και φωτογραφίες!
Ήταν μια σκηνή που την είχα ξαναζήσει και πριν, σε άλλα Ευρωπαϊκά ταξίδια (αλλά και μετά)!
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση, ήταν η προσέγγιση και η «ποσότητα» των παιδιών, που μπήκαν στο γήπεδο για το λόγο που προανέφερα…
Να κάνω κρίσεις; Να κάνω συγκρίσεις;
Δε νομίζω να χρειάζεται…
Αυτό όμως που χρειάζεται, είναι το τι πραγματικά ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ και τι κόσμο χρειαζόμαστε και το αφήνω ως εδώ!
