Είτε με το 4, είτε με το 44, παρέμεινε αρχηγός τη στιγμή που παρότι στην καριέρα, αλλά και στην προσωπική της ζωή, είναι ένας άνθρωπος, εξαιρετικά χαμηλών τόνων, εν τούτοις η ανάθεση της αρχηγίας, είναι μια απόδειξη προσωπικότητας!
Όλα αυτά, για τη Χριστίνα Μιχαήλ, την οποία παρουσιάζουμε απόψε, σε ένα δικό της αφιέρωμα, πολύ απλά επειδή είναι κάτι που επιβάλλεται για παίκτες και παίκτριες, που άφησαν τη δική τους σφραγίδα στον καλαθοσφαιρικό μας χώρο και η Χριστίνα, άφησε τη δική της, στο Γυναικείο μας στερέωμα!
Ποιος θυμάται τον… Βλάστιμιλ Χάβλικ; Τον Τσέχο διεθνή άσο του Απόλλωνα, που φημιζόταν για τα τρίποντα του; Όταν λοιπόν η Χριστίνα (που τότε είχε το πατρικό της επώνυμο, Βασιλειάδου) ξεκινούσε την καριέρα της από την ΕΠΑ, μπήκε για πρώτη φορά σε παιχνίδι, στο δεύτερο ημίχρονο και απέναντι στην Ολυμπιάδα (αντίπαλος στο εκτός έδρας παιχνίδι που έγινε στο Λευκόθεο) σκόραρε 6 τρίποντα σε 7 προσπάθειες!!!
Ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο και ενώ στη Λάρνακα έκαναν λόγο τότε, για ένα εξαιρετικό ταλέντο!
Η Χριστίνα όμως, παρέμενε (και ακόμα είναι) προσγειωμένη!
Μετά που η ΕΠΑ, ανέστειλε τη λειτουργία του Γυναικείου τμήματος, πήγε στον Πεζοπορικό και εκεί, συνέχισε να μεγαλουργεί και αυτό είχε και την ανάλογη συνέχεια, όταν μετά την ενοποίηση ΠΟΛ-ΕΠΑ, φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ!
Εκεί πήρε και το περιβραχιόνιο της αρχηγού και όταν το 2003 απέκτησε τις δίδυμες της κόρες (ενώ 5 χρόνια νωρίτερα είχε ήδη γεννηθεί η Τζένη), μέσα από το γάμο με το Νίκο Μιχαήλ, διέκοψε την καριέρα της και επανήλθε στην ενεργό δράση, μετά από… 10 χρόνια!
Η Χριστίνα, συνέχισε στο Ζήνωνα και ολοκλήρωσε μιαν επιτυχημένη καριέρα επανερχόμενη στην ομάδα της καρδιάς της, που δεν είναι άλλη από την ΑΕΚ και φυσικά, μέσα από το όλο της οδοιπορικό (που κράτησε συνολικά 25 χρόνια), έχει πολλά να θυμάται και παρακάτω, μας εξιστορεί τα σημαντικότερα:
«Σε όλη μου την καριέρα, πάντα προσπαθούσα να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό και να είμαι χρήσιμη κάθε φορά που με καλούσε ο προπονητής μου για να μπω στο γήπεδο.
Θέλω να πιστεύω ότι έπραξα όσο καλύτερα μπορούσα το καθήκον μου, απέναντι στον εαυτό μου, στις ομάδες όπου αγωνίστηκα και στην καλαθόσφαιρα, γενικά.
Κρατάω όλες τις καλές στιγμές και θα τις θυμάμαι για πάντα, αλλά πιο πολύ, κρατάω τις φιλίες που δημιούργησα και αυτές είναι που πραγματικά μένουν και που αξίζουν»!
