Τη στιγμή που δεν ξέρω αν θα προσβληθώ και εγώ από αυτήν την ασθένεια και να μη ξέρω, σε τι κόσμο θα οδηγήσει τη σκέψη μου, αν θα γίνει κάτι τέτοιο, ή αν τέλος πάντων, με οδηγήσει στον άλλον κόσμο, αυτό που ξέρω είναι ότι όσο και αν νοιώθω ότι λυγίζω, ΘΕΛΩ να σε κρατήσω νοερά από το χέρι…
Όπως θέλεις και εσύ!
Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να αγωνιούν… Όλη τη μέρα, να μιλάνε για αυτό και όλη τη νύχτα να εύχονται να ξημερώσει η μέρα που θα μάθει ότι βρέθηκε το εμβόλιο…
Αγωνιώ όπως και εσύ!
Σε έχω ανάγκη, όπως με έχεις και εσύ!
Αύριο… Όταν θα ανατείλει αυτή η μέρα…
Δεν θα είμαστε οι ίδιοι αδελφέ μου…
Αν ντρέπεσαι να κλάψεις μπροστά στους άλλους…
Άσε το δάκρυ σου να κυλήσει, τώρα που θα είσαι στο σπίτι…
Αλλά να ξέρεις!
Όσο και αν νοιώθεις ότι λυγίζεις, όσο και αν λες «φτάνει πια», όσο και αν ξέρεις, ότι μέσα σου ΚΑΡΔΙΑ είναι που χτυπά…
Την ώρα που θα ανακαλύπτεις άλλα όρια, άλλες δυνάμεις μέσα σου…
ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ!!!
