Είμαστε… ανθρωποφάγοι Αργύρη

0

Οι δύσκολες και πρωτόγνωρες ημέρες που βιώνουμε όλοι μας δίνουν τουλάχιστον τη δυνατότητα να βγούμε από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα μας και να σκεφτούμε λίγο πιο καθαρά κάποια πράγματα. Ο Αργύρης Πεδουλάκης στη μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στο «face 2 face» χρησιμοποίησε μια λέξη που αποτελεί ένα χαρακτηριστικό των τελευταίων ετών στη ζωή μας. Ανθρωποφαγία, είπε. Έχει άδικο; Προφανώς και όχι.

Πριν μπούμε στα ενδότερα που αφορούν την καθαρά Παναθηναϊκή μας ζωή και προσέγγιση οφείλουμε να παραδεχτούμε κάτι. Είμαστε «μέλη» μιας γενιάς που έχει βιώσει συνεχόμενες και διαρκείς καταστάσεις κρίσεων. Αυτό έχει επιφέρει δυστυχώς μια αντίδραση μίσους και αντίδρασης απέναντι στον συνάνθρωπο. Κάνεις μια βόλτα στο διαδίκτυο και λαμβάνεις τη γεύση ενός ακραίου τρόπου έκφρασης από νέα παιδιά με χαρακτηρισμούς που στάζουν φαρμάκι. Λες και μέσα από ένα πληκτρολόγια θέλεις να πάρεις τη ζωή του άλλου. Και όλα αυτά για μια ομάδα, έναν προπονητή, έναν παίκτη, ένα δημοσιογράφο, ένα κόμμα, έναν καλλιτέχνη ή έναν απλό χρήστη των social media. Μια ατέρμονη κατάσταση που πλέον έχει ξεφύγει από κάθε επίπεδο. Αυτού του είδους η ιντερνετική ανθρωποφαγία, λοιπόν, είναι ένα παράγοντας στις ζωές μας που μέχρι ένα σημείο είναι δικαιολογημένος αν αναλογιστούμε τις σφαλιάρες που τρώμε.

Πάμε σε αυτά που έχουν να κάνουν με το μπασκετικό τμήμα του Παναθηναϊκού τώρα και τη δική μας …ανθρωποφαγία. Ξέρετε τι πιστεύω πως έχει συμβεί; Στον Παναθηναϊκό δεν έχει επιτραπεί να κάνει έναν κύκλο ζωής. Έναν κύκλο που είχαν όλες οι μεγάλες ομάδες τις τελευταίες δεκαετίες. Η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, η Μακάμπι και άλλες ακόμη. Οι «πράσινοι» δεν είχαν το δικαίωμα να ξαποστάσουν από ένα τρομερό σερί και να προσαρμοστούν στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί την τελευταία κυρίως δεκαετία.

Όλο το βάρος για τη χαρά στον κόσμο του Συλλόγου έπεσε μονάχα στο μπάσκετ που ήταν υποχρεωμένο να βγάλει το φίδι από την τρύπα για να πάρει χαρά ο κόσμος. Αυτό, ωστόσο, δεν ήταν φυσιολογικό και ξεπερνούσε τα όρια της λογικής. Ένας άνθρωπος, ένα τμήμα να πρέπει να κρατά τη σημαία ψηλά και να βρίσκεται και απολογούμενο αν κάτι δεν πήγαινε όπως θα θέλαμε στα όνειρα μας.

Εδώ, θα πρέπει να τονίσουμε κάτι που δεν μπόρεσε να πετύχει ούτε η Ρεάλ, ούτε η Μπαρτσελόνα, ούτε η Μακάμπι, ούτε η ΤΣΣΚΑ. Να κερδίζουν δηλαδή τουλάχιστον έναν τίτλο ανά σεζόν από το 1995-96 μέχρι και σήμερα. Ο Παναθηναϊκός μέσα σε μια προσπάθεια αναδόμησης από το 2012 και μετά δεν σταμάτησε να παίρνει τίτλους και να βγάζει τον κόσμο στον δρόμο με πιο χαρακτηριστικές στιγμές τα Πρωταθλήματα μέσα στο ΣΕΦ με Άρτζι και Τσάβι αλλά και το break με τον Φράγκι. Εδώ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν έχει σηκώσει κεφάλι στη μετά Φέρκιουσον εποχή χωρίς να έχει βιώσει καν οικονομική κρίση.

Αυτή η μορφή πίεσης, λοιπόν, είναι και ένα κομμάτι που βιώνουν οι προπονητές που κάθονται στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Το περιστατικό του αγώνα με την Εφές που εξιστόρησε ο Πεδουλάκης για παράδειγμα δε συνάδει με την Παναθηναϊκή ιστορία και αυτά που έχει προσφέρει το τμήμα στον Σύλλογο. Είναι… ανθρωποφαγία.

Μια ανθρωποφαγία που προκύπτει από την ανάγκη να πιαστούμε από κάτι, από μη ρεαλιστικές απαιτήσεις, από αγάπη αλλά και από μίσος που έχει… γεννηθεί. Τα πρώτα στοιχεία μπορείς να τα ξεπεράσεις, το τελευταίο όμως (μίσος) θα μας φάει. Μακάρι αυτό το διάστημα της αποχής να καταλάβουμε τι έχουμε, να το αγαπήσουμε ξανά όπως του αρμόζει και να καταλάβουμε πως αν δεν υπήρχε το μπάσκετ θα είχαμε γυρίσει 100 χρόνια πίσω.

ΥΓ: Ούτε φυσικά στον Άρτζι άξιζε τέτοια αντιμετώπιση διότι είναι ένας άνθρωπος που τιμά και αγαπά το «τριφύλλι» και πάλεψε και εκείνος από τη μεριά του να το κρατήσει ψηλά.

ΥΓ2: Όποιος και αν είναι ο επόμενος προπονητής του Παναθηναϊκού θα πρέπει να έχει ένα τείχος προστασίας και εμπιστοσύνης από τον οργανισμό του Συλλόγου και φυσικά το ΟΑΚΑ. Να νιώσει σαν στο σπίτι του και όχι σαν ένας ξένος μέσα σε αυτό.

ΥΓ3: Όλοι γίναμε ανθρωποφάγοι Αργύρη. Όλοι, και εμείς φυσικά.

Coffee House