Μικρός, εκεί στο χωριό μου στην Κακοπετριά, μου είχαν βγάλει το παρατσούκλι… Αναστόπουλος, λόγω του μεγάλου σκόρερ του Ολυμπιακού.
Όμως, ο παίκτης που θαύμαζα, ήταν ο Σταύρος Παπαδόπουλος. Όχι τόσο επειδή τίμησε την Κύπρο, όσο αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό, αλλά επειδή το λιονταρίσιο του πάθος, του απέδωσε το χρίσμα του αρχηγού!
Ενός αρχηγού, του οποίου το αίσθημα του σεβασμού, ήταν τόσο διαπεραστικό στα ερυθρόλευκα αποδυτήρια…
Που να φανταστώ λοιπόν, εκείνη τη μέρα, στις 8 Φεβρουαρίου του 1981, όταν στην ηλικία των 11 ετών, έστω και νοερά, θα με πονούσε η τραγωδία της Θύρας 7 και με έκανε… 21 φορές πιο Ολυμπιακό, από τότε που γεννήθηκα, ότι χθες, θα ΗΜΟΥΝ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ συντάκτης, που τηλεφώνησε στον Σταύρο Παπαδόπουλο!
Τον αρχηγό του Ολυμπιακού (και) σε εκείνο το παιχνίδι με την ΑΕΚ, που έγινε εκείνη την αποφράδα μέρα!
Μου είχε πει κατά λέξη:
-Σήμερα ένοιωθα μιαν επιπρόσθετη στεναχώρια… Δεν με πήρε κανένας συντάκτης για να του μιλήσω για εκείνα τα γεγονότα, αλλά Μάριε, με πήρες εσύ!
Είναι με συγκλονισμό που για πάντα θα θυμάμαι τον Σταύρο Παπαδόπουλο να διακόπτει αυτά που μου εξιστορούσε για τα όσα έζησε τη μέρα εκείνη, για να κλάψει…
Με την ίδια ένταση, σαν και εκείνη τη μέρα…
Όταν στο Τζάνειο, έσφιξε τα δόντια, συγκρατώντας τους χτύπους της καρδιάς του, γιατί έπρεπε να φανεί ψύχραιμος, απέναντι σε αυτόν, που έκανε μεγάλο και τρανό τον αγαπημένο του Ολυμπιακό!
Τον κόσμο του!
Αυτόν τον κόσμο, που με το διάβα των «21» για τα επουράνια, έκανε τον Ολυμπιακό, ακόμα πιο μεγάλο, πιο τρανό!
*Υποσημείωση 1: Είναι ΤΙΜΗ να μιλήσεις σε εμένα Σταύρο Παπαδόπουλε, για τα όσα έγιναν εκείνη την αποφράδα μέρα!
*Υποσημείωση 2: Αυτό το κείμενο, δεν το έγραψα ως συντάκτης, αλλά σαν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
*Υποσημείωση 3: Αδέλφια ζείτε!
