Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου το μπάσκετ, για μένα, ήταν και είναι τρόπος ζωής.
Στα 5 μου γράφτηκα στις ακαδημίες του Κεραυνού, μετά από πολλά χρόνια έγινα μεταγραφή στο NBA και έπειτα στην ΕΘΑ.
Το καλοκαίρι του 2016 πήγα στην Αμερική μετά από την πρώτη μου απογοήτευση στην Κύπρο, που ηταν η μη παρουσία μου στην τελική επιλογή της Εθνικής. Μετά από ένα μήνα σε camps της Αμερικής κατέληξα με 4 offers για να τελειώσω το γυμνάσιο εκεί. Στα δύο χρόνια που έπαιζα γυμνασιακό μπάσκετ στην Αμερική, πριν από κάθε παιχνίδι, ακουγόταν ο αμερικανικός ύμνος. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πάντα πότε θα μπορούσα να εκπροσωπήσω την δική μου χώρα ακούγοντας το δικό μου εθνικό ύμνο.
Το καλοκαίρι του 2017 μετά από συνεχόμενες παροτρύνσεις του προπονητή της εθνικής μας ομαδας U18, επέστρεψα στην Κύπρο 1 μήνα πιο γρήγορα για να πάρω μέρος σε όλη την προετοιμασία της ομάδας. Μερικές μέρες πριν το πρώτο επίσημο παιχνίδι μου ανακοινώθηκε Ότι δεν θα συμπεριλαμβάνομουν ούτε σε αυτήν την αποστολή. Οι λόγοι ασαφείς!! Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί άνθρωποι της εμπιστοσύνης μου μου είχαν αναφέρει ότι έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν στη λίστα που είχε δοθεί πριν καν έρθω στην Κύπρο.
Σε προσωπικό επίπεδο, αυτο το περιστατικό με έκανε καλύτερο, με έκανε να πεισμώσω και να βάλω ώρες ατελείωτες μέσα στο γήπεδο. Μετά απ’ αυτήν την απογοήτευση στη χώρα μου ήρθε ένα offer από ένα D2 Πανεπιστήμιο στην Αμερική (Claflin University).
Η μεγάλη μου απορία είναι τι βλέπουν στην Αμερική οι προπονητές μου που δεν μπορώ να το δείξω στην Κύπρο;
Είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος σε αυτή τη θέση και κίνησεις σαν αυτές δεν μας δίνουν άλλη λύση παρά να φύγουμε από τη χώρα μας για να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε αλλού.
Αλέξανδρος Παναγίδης
