O GM επιστρέφει στο μέσο της σεζόν της Ευρωλίγκα και μοιράζεται τις σκέψεις και τα συμπεράσματα μέχρι τώρα.
Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να ευχηθώ καλή χρονιά σε όλους!
Γράφω αυτό το κείμενο μετά την 18η αγωνιστική της Ευρωλίγκας, την πρώτη δηλαδή του δεύτερου γύρου, έτσι ώστε ότι μοιραστώ μαζί σας σήμερα να μπορεί να τεκμηριωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα. Στόχος μου είναι να κάνω κάποια σχόλια επί αγωνιστικών θεμάτων, αλλά και να σχολιάσω την μέχρι τώρα πορεία ομάδων, παικτών και προπονητών. Τονίζω ότι ούτε σε αυτό το κείμενο θα καταπιαστώ με τις δύο ελληνικές ομάδες και τους αθλητές αυτών.
Με βάση τις αρχικές εκτιμήσεις μου, πριν την έναρξη της σεζόν, για την πορεία των ομάδων, μέχρι στιγμής επιβεβαιώνομαι στα περισσότερα. Κυρίως επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει ‘’δείξε μου τα guards σου να σου πω που θα φτάσεις’’. Είναι ο κανόνας που θεωρώ τον πιο σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ. Όσες ομάδες έχουν ποντάρει σε πολλούς και ποιοτικούς guards, βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά. Το σύγχρονο μπάσκετ επιτάσσει την παρουσία 4-5 υψηλού επιπέδου περιφερειακούς οι οποίοι θα εξασφαλίζουν στην ομάδα τρία βασικά πράγματα:
1. Τον έλεγχο του ρυθμού (επιβολή γρήγορου και όχι βιαστικού ρυθμού)
2. Πίεση στον αντίπαλο στην πρώτη γραμμή άμυνας
3. Δημιουργία
Αν δε, αυτό συμπληρωθεί και με σκορ, τότε έχουμε τον τέλειο συνδυασμό.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δύο πρωτοπόροι στην βαθμολογία, δηλ. οι Ρεάλ και Εφές έχουν τις πληρέστερες και ποιοτικότερες περιφερειακές γραμμές της διοργάνωσης.
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ομάδες με τεράστιο μπάτζετ που δεν έχουν όμως χτίσει καλή περιφέρεια, έχουν δυσανάλογη πορεία με τα χρήματα που έχουν επενδύσει. Κλασικά παραδείγματα η Μπάγερν, η Χίμκι, ακόμα και η ΤΣΣΚΑ. Ειδικά για την ομάδα του κύριου Ιτούδη, μου κάνει φοβερή εντύπωση η σύνθεση των θέσεων 1 και 2. Ειδικά κιόλας μετά τον τραυματισμό του πιο δημιουργικού της παίκτη, του F/G Ουίλ Κλάιμπερν.
Μου έκανε επίσης φοβερή εντύπωση η απόφαση του Σάρας στην Ζάλγκιρις μετά την φυγή του βασικού PG Αλεξ Πέρεζ και τον ταυτόχρονο τραυματισμό του Γκριγκόνις, να πάρει ένα παίκτη για τα φτερά (KC Rivers) και όχι για τον άσσο!!! Επίσης, όχι τυχαίο που η ομάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις.
Αν είχα να διαλέξω την ευχάριστη ‘’έκπληξη’’ της σεζόν μέχρι τώρα, αυτή θα ήταν σίγουρα η Μακάμπι. Είναι εντυπωσιακό, το πως έχει αλλάξει η ταυτότητα της ομάδας και το πως συνδυάζει το γρήγορο και σκεπτόμενο μπάσκετ με την καλή άμυνα. Είναι επίσης σπουδαίο ότι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, Σκότι Ουίλμπεκιν, έχει γίνει πιο μυαλωμένος χρησιμοποιώντας σωστά το επιθετικό του ταλέντο. Η ομάδα έχει ανταποκριθεί φοβερά στα πολλά και σοβαρά προβλήματα τραυματισμών (Κάσπι, Ουόλτερς, Ντι Μπαρτολομέο, Μπλάκ κα), χωρίς να χάσει την ποιότητα και την ταυτότητά της. Αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πόσο σημαντικό είναι να έχεις πλάνο και σωστό σχεδιασμό. Είναι δεδομένο ότι ένα τεράστιο μερίδιο της καλής πορείας ανήκει στον κύριο Σφαιρόπουλο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλάζεις αγωνιστική ταυτότητα σε έναν οργανισμό όπως η Μακάμπι.
Όσον αφορά τις δυσάρεστες ‘’εκπλήξεις’’ της σεζόν, αυτές για εμένα είναι κυρίως η Μπάγερν και η Χίμκι. Βέβαια για όποιον είχε διαβάσει την ανάλυση που έκανα στην αρχή, δεν θα θεωρήσει έκπληξη την πορεία τους. Ομάδες με μεγάλο μπάτζετ, αλλά με τραγικό αγωνιστικό σχεδιασμό και χωρίς σαφή προσανατολισμό. Είχα επισημάνει από την αρχή ότι η έλλειψη δημιουργικών guards θα στοιχήσει και στις δύο. Η Χίμκι δε, στερείται και ποιοτικού προπονητή.
Πολύ κοντά στο να χαρακτηριστεί δυσάρεστη έκπληξη είναι και η Μπασκόνια, η οποία για κάποιον ακατανόητο λόγο δεν αντικατέστησε εγκαίρως τον τραυματία Γκρέιντζερ, με αποτέλεσμα να μείνει με δύο μόνο δημιουργικούς περιφερειακούς (Βιλντόσα και Χένρι). Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη 5ριου και back up του Σενγκέλια, την έχει βγάλει προς το παρόν εκτός στόχων. Δεν βγαίνει έτσι η χρονιά σε Ευρωλίγκα και ACB. Είναι εντυπωσιακό πως ο Κερεχέτα και ο Περάσοβιτς με την τεράστια εμπειρία τους, δεν το αντιλήφθηκαν. Θα πάει και στράφι από ότι φαίνεται και η σεζόν επιπέδου MVP που κάνει ο Τόκο.
Άφησα τελευταία στην λίστα την Φενέρ γιατί ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί η μεγαλύτερη δυσάρεστη έκπληξη της σεζόν, εντούτοις έχει μία βασική διαφορά με τις υπόλοιπες τρεις. Η Φενέρ έχει κάνει σωστό σχεδιασμό. Έχει πληρέστατη και ποιοτικότατη περιφερειακή γραμμή, παίκτες με σπουδαία προσωπικότητα που μπορούν να ανταποκριθούν στο σύγχρονο μπάσκετ και να καλύψουν περισσότερες της μίας θέσης. Με άλλα λόγια, θεωρώ ότι κάποια στιγμή η Φενέρ θα βρει την φόρμα της και θα καλύψει το χαμένο έδαφος. Ήδη στα καλά της διαστήματα αποδίδει πολύ όμορφο μπάσκετ, ειδικά με την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Σλούκα, Ντε Κολό και ενός ακόμα κοντού στο 3. Ακόμα και σαν όγδοη να μπει στην postseason θα την θεωρώ εκ των φαβορί για τον τίτλο. Θα ήθελα επίσης να καταθέσω την άποψή μου για τον βασικό λόγο που η μέχρι τώρα πορεία της είναι μέτρια. Η Φενέρ στηρίζεται σε μία τετράδα παικτών που είναι η ραχοκοκαλιά της. Αυτοί οι 4 παίκτες είναι οι Σλούκας, Βέσελι, Ντατόμε και Κάλινιτς. Δεν σημαίνει ότι αυτοί οι τέσσερις είναι και οι ποιοτικότεροι, αφού υπάρχει και ο Ντε Κολό, και ο Ουίλιαμς και ο Λοβέρν. Όμως η τετράδα που προανέφερα είναι οι ΄΄παίκτες του Ομπράντοβιτς’’. Αυτοί δηλαδή που είναι χρόνια μαζί του, που ξέρουν την φιλοσοφία του και θα τραβήξουν και τους άλλους. Ειδικά το δίδυμο Σλούκα – Βέσελι είναι το Α και Ω σε αυτή την ομάδα. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο Βέσελι απουσιάζει και έχει να προπονηθεί καλά τουλάχιστον έξι μήνες, ότι ο Ντατόμε ήταν ντεφορμέ και κουρασμένος από το Παγκόσμιο και ο Κάλινιτς χωρίς ρυθμό από τους συχνούς τραυματισμούς, έχει διαρραγεί η ραχοκοκαλιά της ομάδας και αυτό εξηγεί την μέχρι τώρα πορεία της. Η Φενέρ δεν θα αλλάξει από τον Ντε Κολό, τον Ουίλιαμς, τον Λοβέρν κτλ. αλλά μόνο όταν και αν βρουν ρυθμό οι 4 προαναφερθέντες.
Οι δύο ομάδες οι οποίες φαίνεται ότι μπορούν να είναι ψηλότερα από ότι είχα προβλέψει είναι η Βιλερμπάν και ο Ερυθρός Αστέρας. Οι Γάλλοι παρότι δεν έχουν έμπειρους παίκτες, έχουν γίνει εξαιρετικά ομοιογενείς και παρουσιάζουν πολύ υγιές πρόσωπο. Ο coach Μίτροβιτς έχει μοιράσει σωστά ρόλους και παρουσιάζει ένα συμπαγές σύνολο. Ελπίδες για οκτάδα δεν έχουν, όμως το ότι κερδίζουν 2-3 παίκτες και αποκτούν και πάλι υπόσταση, θα αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμο για το μέλλον. Όσον αφορά τον Αστέρα, θεωρώ ότι θα παλέψει μέχρι τελευταία στιγμή για είσοδο στα paly off. Ο Σάκοτα έχει μεγάλη εμπειρία και είναι από τους προπονητές που μπορούν να παρέμβουν κατά την διάρκεια του αγώνα και να αλλάξουν την ροή του. Θεωρώ επίσης εξαιρετικά σημαντική την προσθήκη του Στίματς. Είναι ένας πολύ χρήσιμος παίκτης που βοηθάει σε όλους τους τομείς ενός αγώνα. Ταυτόχρονα ο Λορέντζο Μπράουν ανταποκρίνεται απόλυτα στον ρόλο του ηγέτη με σωστές αποφάσεις τόσο στο σκοράρισμα όσο και στην δημιουργία. Το καλοκαίρι θα τραβήξει την προσοχή και μεγαλύτερων ομάδων.
Περνώντας στους παίκτες των ομάδων, θα ήθελα να σταθώ αρχικά σε πέντε από αυτούς που στα δικά μου μάτια έχουν ξεχωρίσει. Δεν είναι απαραίτητα οι πέντε καλύτεροι της χρονιάς ως τώρα, αλλά τηρουμένων των αναλογιών εγώ τους έχω για διάφορους λόγους ξεχωρίσει.
Ο Σενγκέλια κάνει σεζόν MVP, όντας πολυτέλεια για την φετινή Μπασκόνια και πιστεύω πως το καλοκαίρι πρέπει να κάνει το παραπάνω βήμα, αλλιώς κινδυνεύει να μείνει στάσιμος σε κίνητρο. Ο Μίσιτς ξεκίνησε εξαιρετικά όμως στη συνέχεια ‘’έκανε κοιλιά’’. Τον θεωρώ σαν τον παίκτη που κάθε ομάδα πρέπει να έχει στο ρόστερ της. Πρέπει παρόλα αυτά να καταλάβει πως το πλεονέκτημά του είναι το all around παιχνίδι του και όχι μόνο το σκορ. Ο Λορέντζο Μπράουν δείχνει πολύ ώριμος και έχει ξεκάθαρα στόχο να φτιάξει το όνομά του και να διεκδικήσει ένα καλύτερο συμβόλαιο. Μου αρέσει ότι δεν εκβιάζει προσπάθειες και δεν παίζει εις βάρος της ομάδας του με στόχο την προσωπική στατιστική. Μειονεκτεί ξεκάθαρα στην άμυνα, αλλά αυτό σε μία οργανωμένη ομάδα δουλεύεται. Έναν παίκτη που επίσης θα τον έπαιρνα σε οποιαδήποτε ομάδα είναι ο Ματέους Πονίτκα της Ζενίτ. Παίκτης με πολύ ενέργεια που προσφέρει σε όλους τους τομείς και στα δύο μισά του γηπέδου. Τέλος, μου αρέσει πολύ η εξέλιξη του Ουίλμπεκιν. Έχει πλέον μεταφερθεί εντελώς στο 2, αφού για PG δεν κάνει, ώστε να αφιερωθεί στην εκτέλεση. Παράλληλα, η ταχύτητα σκέψης που έχει τον κάνει έναν καλό δημιουργό και με τον Σφαιρόπουλο στον πάγκο θα πάρει και καλά μαθήματα σκέψης και αμυντικής προσήλωσης (σε κάποιον βαθμό τουλάχιστον).
Στην λίστα αυτών από τους οποίους περίμενα περισσότερα με βάση τα δικά μου κριτήρια, θα βάλω δύο παίκτες, αλλά και δύο προπονητές. Τον Βιλντόσα, τον Γιόβιτς, τον Περάσοβιτς και τον Ράντονιτς. Ο Αργεντινός έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμό και δείχνει ‘’χαμένος’’ στο φετινό συνονθύλευμα της Μπασκόνια, όμως περίμενα πολύ περισσότερα. Ίσως να μην μπορεί τελικά να σηκώσει το βάρος του βασικού PG, και μου μοιάζει και επηρεασμένος από το Παγκόσμιο. Θα περιμένω βέβαια αρκετά για να βγάλω το τελικό συμπέρασμα, και η θετική μου προαίρεση δεν αλλάζει. Για τον Γιόβιτς είμαι απογοητευμένος περισσότερο για την επιλογή του να πάει στην Χίμκι. Ήταν δεδομένο ότι ένας εγκεφαλικός παίκτης σαν αυτόν, δεν θα μπορούσε να κολλήσει στην ‘’Σβεντοτρέλα’’ των Ρώσων. Ο Περάσοβιτς έχει τεράστια ευθύνη για τον λάθος σχεδιασμό του καλοκαιριού, αλλά και που δεν κάλυψε το κενό του Γκρέιντζερ όταν αυτός τραυματίστηκε. Περίμενα τουλάχιστον να δω μια σκληράδα στην ομάδα και μια τάξη, αλλά ούτε αυτά εμφανίστηκαν. Το γεγονός ότι φεύγει για τρίτη φορά από την ίδια ομάδα, δεν τον τιμά. Για τον Ράντονιτς είχα επίσης καλύτερη άποψη, αλλά όταν είδα να επιλέγει τον Μάοντο Λο για βασικό και ουσιαστικά μοναδικό PG της Μπάγερν, έβαλα τα γέλια. Ο Ράντονιτς μπορεί και πρέπει να δουλέψει με παίκτες που σκέφτονται και παίζουν με πάθος, ότι δηλαδή έκανε στην πορεία του στον Ερυθρό Αστέρα.
ΥΓ. Μου αρέσει πολύ να βλέπω τον Τόνι Πάρκερ να ασχολείται τόσο έντονα με την Βιλερμπάν, άρα κατά προέκταση και με την Ευρωλίγκα.
ΥΓ1. Δεν μου αρέσει που ακόμα δεν βλέπω τον επόμενο Ντόνσιτς ή Μπογκντάνοβιτς.
ΥΓ2. Ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Ζαν Σίσκο που πήρε τον περασμένο μήνα η Μπάγερν.
Με εκτίμηση,
GM
