Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει κάποιες δικές του σκέψεις…
Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για το πως έχει μετατρέψει ο κορονοϊός την καθημερινότητά του και για την δύναμη του μυαλού που είναι σημαντική.
Είμαι από τους πλέον υπάκουους πολίτες και μένω σπίτι μου, εργάζομαι από δω, διαβάζω εδώ και βγαίνω μόνο τα μεσάνυχτα για ένα περπάτημα 45 λεπτών περίπου.
Δεν έχω καταλάβει αν το κάνω επειδή φοβάμαι τον κορονοϊό ή αν απλά είναι το λογικό που πρέπει να κάνουμε. Νομίζω το δεύτερο.
Μετά από δέκα μέρες τηλεργασίας αισθάνομαι σαν τον Μπιλ Μάρεϊ στη «Μέρα της Μαρμότας». Όσοι δεν έχουν δει την ταινία τους παρακαλώ να το κάνουν.
Πρόκειται για μία γιορτή τη μέρα της οποίας ο πρωταγωνιστής τη ζει όπως ακριβώς με την προηγούμενη.
Ε, λοιπόν δεν απέχω και πολύ.
Θα ξυπνήσω, θα σερφάρω, θα πιω καφέ, θα ανοίξω το λάπτοπ να ανακαλύψω πράγματα (το πρωί σερφάρω στο κινητό), θα διαβάσω, θα δω Netflix, θα δουλέψω, θα πάω για περπάτημα, θα κάνω μπάνιο, θα δω Netflix και θα κοιμηθώ.
Πλάκα πλάκα το μοναδικό που αλλάζει ανά 3-4 μέρες είναι το βιβλίο μου.
Αυτό το διάστημα επέστρεψα στην παιδική μου ηλικία και διαβάζω τον «Τρελαντώνη» της Πηνελόπης Δέλτα και μάλιστα σε μία από τις πολύ παλιές εκδόσεις.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επιμείνω λίγο στο χάος του ίντερνετ. Στο καλώς εννοούμενο χάος .
Προσπαθώ να φανταστώ να βιώναμε κάτι τέτοιο την δεκαετία του ’90 και η ιδέα και μόνο με «τρελαίνει».
Το #μένουμε σπίτι χωρίς ίντερνετ, χωρίς Netflix, με 10 δορυφορικά κανάλια. Λογικά σε ό,τι αφορά εμένα το Spectrum που είχα κι έπαιζα θα είχε πιάσει «φωτιά» όπως και το κασετοφωνάκι με το οποίο φόρτωνες το παιχνίδι αν θυμούνται οι παλιοί.
Απάλευτα θα ήταν.
Επιστρέφω στο «χάος» του ίντερνετ.
Βρήκα online θεατρικές παραστάσεις. Μπείτε στο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου ή απλά googlάρετε «on line παραστάσεις».
Βρήκα παιχνίδια για παιδιά και δραστηριότητες σε ιστοσελίδες Μουσείων. Ειδικά αυτό της Κυκλαδικής Τέχνης είναι πολύ καλό να το δείξετε στα πιτσιρίκια σας και θα τους αρέσει.
Τρόποι να βγούμε από τη μέρα της δικής μας Μαρμότας υπάρχουν, διάθεση να υπάρχει.
Γενικά η δύναμη του μυαλού μας δοκιμάζεται. Από εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Δεν είναι εύκολο, αλλά νομίζω πως η πνευματική δύναμη είναι πολύ σημαντική για να μην ψάχνουμε ραντεβού με ψυχολόγους όταν τελειώσει όλο αυτό.
Ο κορονοϊός είχε κι ένα προσωπικό δίδαγμα. Βέβαια το κατά πόσο μπορώ να το θεωρώ δίδαγμα θα φανεί εκ του αποτελέσματος όταν τελειώσει αυτή η περιπέτεια.
Η μητέρα μου μένει από πάνω και είναι 75 ετών και καθηλωμένη σε καροτσάκι. Υγιέστατη κατά τα άλλα.
Προχθές είχαν βγει τα ανήψια μου στον κήπο και κάτι λέγαμε. «Εγώ έχω συνηθίσει μέσα στο σπίτι τόσα χρόνια» είπε.
Η μάνα μου βγαίνει από το σπίτι μόνο αν έχει να πάει σε ιατρό.
Είμαι απαράδεκτος διότι στον π.Κ (προ Κοροϊνού) καιρό πάντα θα έφευγα από το σπίτι βιαστικός το πρωί, ποτέ δε θα είχα χρόνο να την πάω βόλτα, πάντα θα είχα κανονίσει κάτι που δεν έπαιρνε αναβολή, πάντα θα είχα «δουλειά».
Η μάνα μου λοιπόν το #μένουμεσπίτι το έχει για πλάκα. Με παρέα μία φίλη της, την τηλεόραση κι ένα tablet.
Θυμάμαι όταν μου ζήτησε tablet γκρίνιαζα, «δεν θα ξέρεις να το χρησιμοποιείς», «βαριέμαι να στο δείξω» κλπ.
Το πήραμε για να μπαίνει gazzetta και να διαβάζει Σκουντή και τον «κανακάρη» της.
Η μάνα μου επίσης έχει δύο κολλητούς φίλους εξ αποστάσεως. Δεν σας κάνω πλάκα.
Τον Σκουντή και τον Σφαιρόπουλο.
Δεν υπάρχει φορά που να μη μιλήσω με έναν εκ των δύο και να μη με ρωτήσει τι κάνει η μάνα μου και να της δώσω χαιρετίσματα. Από την δική της πλευρά τον Σκουντή τον διαβάζει και έχει γίνει Μακάμπι μετά από Ολυμπιακός.
Μάνα σου υπόσχομαι όταν τελειώσει όλο αυτό να βγαίνουμε πιο συχνά. Θα πάμε και με τον Σκουντή για καφέ. Με τον Σφαιρόπουλο είναι λίγο δύσκολο.
ΥΓ: Μένουμε σπίτι μας για να νικήσουμε τον κορονοϊό.
ΥΓ 2: Και κάτι μπασκετικό. Μην κάνετε όνειρα ορισμένοι, με αυτά θα μείνετε.
