Η ΕΛΙΤ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ ΣΤΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΟΥ ’80 & ’90

0

Τις προάλλες αναφερθήκαμε στους Αμερικάνους παικταράδες οι οποίοι κοσμούσαν τα γήπεδα μας προς τα τέλη της δεκαετίας του 80 και κατά την χρυσή δεκαετία των 90ς!

Σήμερα θα κάνουμε και μια αναφορά στους Κύπριους παικταράδες των 80’ς και 90’ς, αυτοί οι οποίοι αποτελούσαν τον πρώτο και κύριο λόγο για τον οποίο ο Κύπριος φίλαθλος πήγαινε στο γήπεδο, τους θαύμαζε και παθιαζότανε με κάθε ζογκλερική τους ενέργεια!

Διευκρινίζω ότι θα μιλήσω για αυτούς που η δική μου γενιά είδε στο γήπεδο να μεγαλουργούν και να ξεχωρίζουν!

Με όλο το σέβας σε όλους τους Συλλόγους, ‘Μπασκετομάνες’ και ομάδες παραγωγής ταλέντων/ παικταράδων 2 θεωρώ :

Την Βασίλισσα της Κυπριακής Καλαθόσφαιρας την ΑΕΛ Λ/σου και το καμάρι του Καιμακλίου τον Αχιλλέα!

Ας ξεκινήσω λοιπόν με κάποιους παικταράδες που βγήκαν από αυτές τις ομάδες και τους οποίους είδα να αγωνίζονται μες το γήπεδο:

Αν και άρχισε να μεγαλουργεί από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70, ο Δάσκαλος (γιατί και προπονητικά μετέπειτα ΄μπόλιασε΄ πολλές γενεές με τα μυστικά του αθλήματος) Γιώργος Θυρώτος ήταν ενας παίκτης που ακόμη και στις τελευταίες του χρονιές (80s)  διακρινότανε για την οξυδέρκεια του και το ασύλληπτο διάβασμα του παιχνιδιού! Ηγετική φυσιογνωμία, πάντα έβαζε το εμείς πάνω από το εγώ, παίκτης που ήταν μπροστά από την εποχή του.

Δυστυχώς ‘έφυγε΄πολύ νωρίς, μας λείπει, το Κυπριακό Μπάσκετ θα τον χρειαζότανε τώρα όσο ποτέ περισσότερο.

Συνοδοιπόρος του Γ. Θυρώτου στις πρώτες κατακτήσεις πρωταθλημάτων από την Βασίλισσα, το δυναμικό 4αρι και τρομερός σουτέρ από τα 4-5 μέτρα Δημήτρης Παλάλας! Παίκτης που το έλεγε η καρδιά του, αποτελεί κι αυτός τεράστιο κεφάλαιο για την Μπασκετική ΑΕΛ!

Όσον αφορά την ΑΕΛ αυτοί είναι οι 2 πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό, αν το πάρουμε και χρονολογικά όλο αυτό.

Στην πορεία 2 ήταν τα τεράστια ταλέντα που βγήκαν μέσα από τις τότε Ακαδημίες της ΑΕΛ και οποίοι μετέπειτα είχαν λαμπρή καριέρα!

Ο Αντώνης Εύζωνας, τέτοια φυσική δύναμη που να συνδυάζεται άψογα με αθλητικότητα και εκρηκτικότητα νομίζω δεν ξανάδαμε στα Κυπριακά γήπεδα, παίκτης που μπορούσε να παίξει σχεδόν σε όλες τις θέσεις της 5άδας, κατέκτησε πάμπολλους τίτλους τόσο με την φανέλα της ΑΕΛ όσο και με αυτή του ΠΟΛ! Ας αναλογιστούμε ότι πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο Τεράστιος Άρης Θεσσαλονίκης θέλησε να τον εντάξει στο δυναμικό του!

Τέτοιας δυναμικής παίκτης ήταν.

Το άλλο μεγάλο ταλέντο που έβγαλε η ΑΕΛ και που ανήκε περίπου στην ίδια φουρνιά με Εύζωνα ακούει στο όνομα Φρίκος Καραγιάννης.
Ήρεμη’ δύναμη, αθλητικότατος κι αυτός, πολύ καλό μπάσιμο, καλό μακρινό σούτ, προσέφερε όπου κι αν έπαιξε, κατέκτησε τίτλους τόσο με την ΑΕΛ, όσο και με τον Κεραυνό Στροβόλου!

“Και- Και-Καιμακλί

Ένα σύνθημα που ακουγότανε σε όλα τα κλειστά γήπεδα μπάσκετ, ιδιαίτερα στο κλειστό της Παλλουριώτισσας, όταν έπαιζε ο Αχιλλέας Καιμακλίου, αυτή η ομάδα που παρήγαγε παικταράδες με την σέσουλα!
Ξεκινώ με τον παλαιότερο, τον ταχύτατο και πανέξυπνο πλει-μεικερ της τότε εποχής, τον τζέντλεμαν Τάκη Μιραλλάη. Στην μέρα του μπορούσε να σκοράρει 30αρες άνετα, να μοιράζει ασσίστ ακόμη και στους φροντιστές ομάδας ! (χαριτολογώντας)

Κι αυτός μπροστά από την εποχή του, τον ζήτησε ο Ολυμπιακός Πειραιώς στα μέσα δεκαετίας του 80, πήγε και ‘πάλεψε’ για μια θέση απέναντι σε ‘θηρία’ της εποχής, ( Γιατζόγλου, Καστρινάκης ) και εν τέλει είχε μια αξιοπρεπέστατη παρουσία για 2-3 χρόνια στον Ηλυσιακό!

Επέστρεψε στον Αχιλλέα για κάποια χρόνια, το 1990 κατέκτησε και πρωτάθλημα με την ΕΝΑΔ ως προπονητής της ομάδας, το 1993 κατέκτησε το Πρωτάθλημα με τον Αχιλλέα Καιμακλίου που έμελλε να ήταν και το τελευταίο του στην Α’ Κατηγορία!
Αμέσως μετά σε παικτική αξία έρχονται στο μυαλό μου οι αδελφοί Ασίκαλλη, Δώρος και Αντώνης.
Τρομερός σουτέρ ο Δώρος, πιο πληθωρικός παίκτης ο Αντώνης, προσέφεραν και οι 2 τα μέγιστα σε ομάδα Καιμακλίου.

Κάποια άλλα αδέλφια, λίγο πιο νεαροί σε ηλικία από τους προαναφερθέντες, έγραψαν κι αυτοί με την σειρά τους την δική τους μεγάλη ιστορια στα παρκέ των Κυπριακών Γηπέδων. Τα αδέλφια Κυριάκου!

Ο μεν Σωτήρης, φοβερά προσηλωμένος στο αμυντικό κομμάτι και οργάνωση παιχνιδιού, ο δε Πανίκος , ένα 3αρο4αρο της τότε εποχής, φοβερό τρίποντο από τις 45 μοίρες, πολύ καλό σούτ από το πλάι, παλληκάρι στις ‘εναέριες’ μάχες!

ΕΝΑΔ ΑΓ. ΔΟΜΕΤΙΟΥ:

Ο ‘Γκάλης‘ της Κυπριακής Καλαθόσφαιρας, ο με όλη την σημασία της λέξης επαγγελματίας, παίκτης που έβαζε καλάθια τόσο από μακρινή απόσταση όσο και με τριπλά σπασίματα της μέσης όταν έκανε μπάσιμο, το βλαστάρι του Αγ, Δομετίου, ο Χρήστος Στυλιανίδης. Λαμπρή καριέρα κι αυτός, πολλές ατομικές διακρίσεις αλλά και διακρίσεις με τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε. ‘Στρατηγός’ μέσα στο γήπεδο, δεν κόλωνε στα κρίσιμα!

Ίδιας αξίας παίκτης που βγήκε απ’ την ομάδα του Αγ. Δομετίου, ένας ΚΥΡΙΟΣ με όλη την σημασία της λέξης αλλά παράλληλα και μεγάλος νικητής, ο Γιώργος Αναστασιάδης! Μπομπέρ πίσω από τα 6.25μ, πάντα σοβαρός, πειθαρχημένος, έκανε πρωτίστως πάντα αυτό που θα έδινε τη νίκη σε ομάδα του. Θιασιώτης του γνωστού ρητού, “τα αγαθά κόποις κτώνται”!

ΑΠΟΕΛ Λ/ΣΙΑΣ :

Σημαία του Αποέλ, ηγετική περσόνα, θεωρώ πως το άλμα του δεν το είχε κανείς από τους παίκτες εκείνης της εποχής, ο πάντα μετρημένος και προσγειωμένος Χάρης Σολέας. Κι αυτός versatile player, έπαιζε μέσα-έξω, με πολύ καλή πάσα, ο κόουτς Ταυρόπουλος τον έβαζε να παίξει και πλει-μεικερ πίσω στο 1996.

Αντώνης Ρουσσάκης: Φοβερά έξυπνος παίκτης, που έδειχνε πάντα ότι στο Μπάσκετ το μυαλό έχει τον πρώτο λόγο και σε δεύτερο μοίρα έρχονται οι αθλητικές ικανότητες και προσόντα. Πολύ καλός σουτέρ από όπου κι αν σούταρε, τρομερά positionings την ώρα του παιχνιδιού.

Χρύσος Χ/λου: Θα έκανε τα πάντα την ώρα του παιχνιδιού για να νικήσει η ομάδα του, τσαμπουκάς, παίκτης-ομάδας, η κάθε ομάδα που θα θελε να πάρει Πρωτάθλημα είχε ανάγκη από 1 Χρ. Χριστοδούλου στο ρόστερ της. Παλληκάρι!

Νικόλας Ιωάννου: Φοβερό σουτ από τις γωνιές, πάντα με ψηλά ποσοστά ευστοχίας, γνώριζε πολύ καλά πως να κινείται μακριά από την μπαλά, ψύχραιμος πάντα την ώρα του αγώνα, πολύ καλός αμυντικός, έβαζε πάντα το εμείς πάνω από το εγώ!

Αλέξης Ζαχαρίου: Δούλεψε πάρα πολύ για να καταφέρει να κατακτήσει τόσους τίτλους, από τα πρώτα 2μετρα ‘τριάρια’, είχε τσαμπουκά, τρομερό πάτημα, αθλητικός! Νικητής!

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ Λ/ΣΟΥ:

Δ. Γρίβας: Ευφυής, πολύ καλός σουτέρ 3 πόντων, σημαία της ομάδας για αρκετά χρόνια.
Άκης Κ/νου: Δυναμικό ‘τεσσάρι’ της εποχής, ογκώδης, πολύ καλός στο σκληρό παιχνίδι, έδιδε και έτρωγε ‘ξύλο’, καλό σουτ από το high-post!
Λούκας Αντωνίου : Μια πιο μοντέρνα εκδοχή του Άκη, με πιο καλό footwork, πολύ δυνατός, πολύ χρήσιμος παίκτης, πολύ πειθαρχημένος!
Σ. Λαμάρης: Οξυδερκής πλει-μεικερ, πολύ καλός στην οργάνωση παιχνιδιού, αρκετά καλό μακρινό σούτ.

ΠΟΛ ΛΑΡΝΑΚΑΣ:

Κώστας Στυλιανού: Τρομερός σουτέρ, ιδιαίτερα 3 πόντων, νομίζω το ότι αγωνίστηκε στον Άρη Θεσσαλονίκης το 1980 υπο τις οδηγίες του Ντούντα Ίβκοβιτς μιλάει από μόνο του για την μεγάλη του κλάση. Παίκτης που ενέπνεε σεβασμό όταν έμπαινε στο τερέν!!

Νίκος Μιχαήλ: 3αρο4αρο, ίσως όχι το πιο αθλητικό, ήξερε πολλά καντάρια μπάσκετ ο Νίκος, ενας ‘τίμος γίγαντας’!

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 90 άρχισαν να μας γίνονται γνωστοί τα τεράστια ταλέντα και μετέπειτα παικταράδες Μ. Κουνούνης, Γ. Παλάλας Π. Τρισόκκας (σε αυτούς θα αναφέρω και τον Ν. Χριστοδούλου που από συγκυρίες δεν έπαιξε αυτό που αναμέναμε) οι οποίοι μεγαλούργησαν για 15 και πλέον έτη στα κυπριακά παρκέ!

Είναι κι αρκετοί άλλοι,  απολογούμαι αν έχω ξεχάσει κάποιους, η ΟΥΣΙΑ μια είναι:

Το Κυπριακό Μπάσκετ δεν είναι και στα καλύτερα του, ίσως έφθασε η ώρα που θα πρέπει οι ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ να πάρουν θέση και να ενεργήσουν συλλογικά για την επιβίωση της Κυπριακής Καλαθόσφαιρας!! Οι πάντες χρειάζονται σε αυτή την προσπάθεια!

ΕΝΑΣ ΑΓΝΟΣ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟΣ

Coffee House