Όλο αυτό που βιώνει η ανθρωπότητα, είναι κάτι το πρωτόγνωρο και με την ευχή και την ελπίδα, να τελειώσει όσο το δυνατόν το γρηγορότερο, όλα τα άλλα έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, τη στιγμή που απειλείται και βάλλεται (μέχρι και θανάσιμα) το πλέον υπέρτατο μας αγαθό, που δεν είναι άλλο πλην της υγείας.
Μέσα λοιπόν σε αυτές τις πρωτόγνωρες εμπειρίες που ζούμε και εφόσον είμαστε από τους τυχερούς (βάση βέβαια και της θλιβερής αυτής στατιστικής, είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να είμαστε άτυχοι, αλλά την κεφαλή οφείλουμε να τη σκύψουμε απέναντι στα αθώα θύματα), είναι σίγουρο ότι θα είμαστε διαφορετικοί…
Διαφορετικοί και σαν αθλητικοί συντάκτες!
Διότι ο αθλητισμός, σαν ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας, έχει προσβληθεί και αυτός από την πανδημία… Κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Είναι ένας χώρος που πάντοτε μαγνήτιζε τα πλήθη και στα «πεδία των μαχών», πάντα μαζεύονταν πολλοί!
Ελέω της ιδιότητας της πανδημίας, τώρα οι συγκεντρώσεις, είναι μια θλιβερή επιπολαιότητα.
Αλλά και πριν να γίνει αυτό, ο αθλητικός συντάκτης, ήταν και τότε μόνος…
Ήταν μόνος, γιατί «απέναντι» του, είχε να αντιμετωπίσει όλους τους «ειδικούς», πανέτοιμοι να τον κρίνουν, έστω και αν μια λέξη, δεν τους ήταν αρεστή…
Διότι ο αθλητισμός, από ανέκαθεν μαγνήτιζε τα πλήθη…
Τώρα λοιπόν, που ΟΛΟΙ σιγά-σιγά αντιλαμβάνονται την απόλυτη μας ομοιότητα, ελπίζω όπως αυτή η μοναξιά που τώρα είναι (και) κυριολεκτική, να κάνει σοφότερους και κάποιους “ειδικούς”, μετά που θα τελειώσει όλο αυτό…
*Συνεχίζεται…
