Η πιπίλα με τον νατουραλιζέ…

0

Ο Ανδρέας Κόκκινος, έχοντας μπουχτίσει από το σήριαλ με τον νατουραλιζέ της Εθνικής μας ομάδας επιχειρεί να δει το δάσος και όχι το δέντρο εξηγώντας τη δική του θέση για την ενίσχυση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος και τους κινδύνους που ελλοχεύει η παρούσα κατάσταση.

Έχει κουράσει κάπως το ήδη ταλαιπωρημένο μπασκετικό κοινό της Κύπρου η συζήτηση περί νατουραλιζέ ξένου και την ενίσχυση της Εθνικής ομάδας μας.

Γνώμη και άποψη μπορεί να έχει ο καθένας φτάνει να είναι εμπεριστατωμένη, ενώ κριτική μπορούν να κάνουν όλοι φτάνει να είναι καλοπροέραιτη. Η πραγματικότητα είναι πως η Εθνική ομάδα έχει την στήριξη της κοινής γνώμης και παρά τη συντριβή από τους Λευκορώσους και την ήττα στα σημεία από τους Αλβανούς το κλίμα παραμένει άριστο.

Το θέμα είναι να καταλήξουμε τελικά στο ποιος ακριβώς είναι ο στόχος και σκοπός μας, που θέλουμε να φτάσουμε και ποιο είναι το κέρδος στο οποίο αποσκοπούμε μέσα από την Προκριματική φάση. Θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και να διεκδικήσουμε πρόκριση; Θέλουμε να προχωρήσουμε στο ολικό λίφτινγκ και ανανέωση; Θέλουμε και τα 2; Μπορούμε όμως να τα πετύχουμε;

Η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση. Έχουμε δει υπερδυνάμεις του Ευρωπαικού μπάσκετ να προχωρούν σε αυτή την κίνηση. Ακόμη και χώρες του βεληνεκούς της Αλβανίας ή της Γεωργίας προχωρούν σε αυτή τη λύση. Μάλιστα σε μια είδηση που πέρασε στα ψιλά ένα πολυβόλο με πέρασμα από την Κύπρο, πήρε Γεωργιανό διαβατήριο και όχι μόνο αγωνίστηκε με την Εθνική ομάδα αλλά σημείωσε 33 πόντους στην τελευταία αναμέτρηση με τους Γεωργιανούς να βγάζουν τεράστιο διπλό επί της Σερβίας ΜΕΣΑ στο Βελιγράδι (90-94).

Αυτό που χρειάζεται στο παρόν στάδιο η δική μας Εθνική είναι χρόνο και ο μόνος λόγος που θα με έβρισκε σύμφωνο η κάθοδος ενός ξένου νατουραλιζέ (εάν γινόταν/γίνει στο σωστό τάιμινγκ και όχι με τη σχετική χρονοκαθυστέρηση που καθορίζει τα πάντα στο νησί μας) είναι η “βοήθεια” που θα έδινε στα δικά μας παιδιά. Με τα χιλιοειπωμένα προβλήματα της Κυπριακής καλαθόσφαιρας και με την προσπάθεια ανανέωσης μετά την απόσυρση της παλιάς φρουράς ένας ποιοτικός ξένος θα βοηθούσε κυρίως στο να μην “καούν” τα δικά μας παιδιά.

Όταν η ομάδα μας μετρά 18 ήττες στα τελευταία 19 παιχνίδια, η μετάβαση στη νέα τάξη πραγμάτων δεν είναι ομαλή. Δυστυχώς καίγονται παίχτες μας που παρουσιάζονται χειρότεροι από αυτό που πραγματικά είναι για το λόγο ότι μπαίνουν κατευθείαν στα βαθιά με κίνδυνο η ήττα να γίνει… συνήθεια και να μοιάζει φυσιολογική. Δεν κρίνω ούτε την παραγωγική διαδικασία ούτε την εμφάνιση των παιδιών μας, πολλώ δε μάλλον την τιτάνια προσπάθεια που κάνουν ΚΑΙ στα 4 λεπτά που αγωνίζονται με το εθνόσημο. Ήμουν μάλιστα ο πρώτος που υπογράμμισε το πάθος και τη θέληση παρά το γεγονός ότι τα ματς στράβωσαν για μας.

Θεωρώ όμως πως στρουθοκαμηλίζουμε περιμένοντας κάποια θεαματική βελτίωση από τη στιγμή που ούτε χρόνος για σοβαρή προετοιμασία υπάρχει, ούτε η συμμετοχή τους στις ομάδες τους και δη σ’ένα πρωτάθλημα που το επίπεδο χαμηλώνει επικίνδυνα τους βοηθά ουσιαστικά, ούτε κανένας λόχος ψηλών κορμιών φαίνεται στον ορίζοντα.

Ας βοηθήσουμε λοιπόν αλλήλους, γιατί ακόμα και ο κόσμος δυστυχώς -και ειδικότερα οι νεαρότεροι- χρειάζονται έστω σποραδικές επιτυχίες ή χαρές για να επιστρέψουν στο γήπεδο, κάτι για να πιστέψουν ξανά σε αυτή την ομάδα στηρίζοντας την όπως της αξίζει. Το οφείλουμε στον Στέφανο, τον Παναγιώτη, τον Σάιμον, το Μιχάλη, τον Ροβέρτο και τα υπόλοιπα παιδιά…

Coffee House