Ο Μάριος Πολυδώρου, γράφει για κάποια πράγματα που αφορούν την ιστορία του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, με την ευκαιρία της επικείμενης του μονομαχίας με τον Κεραυνό.
Πρώτα, θα καταθέσω μιαν προσωπική άποψη! Μπορεί πολλοί να εκπλαγούν, αλλά για μένα, ο Ουόλτερ Μπέρι, είναι ο καλύτερος ξένος παίκτης που αγωνίστηκε ποτέ στην Ελλάδα!
Γιατί;
Σταθερή απόδοση… στον απόλυτα σταθερό βαθμό, συνεχόμενη παραγωγικότητα, δηλαδή εγγυημένη λύση στο σκοράρισμα, γενικότερα ήταν μια μπασκετική ευφυία, προβλήματα… μηδέν, όπου και αν αγωνίστηκε και σε γενικές γραμμές, η όλη του πολύχρονη παρουσία στην Ελλάδα, έγινε πολύχρονη επειδή η αξία του εκτιμήθηκε δεόντως!
Δεν βρέθηκε αντίπαλος που θα ανέκοπτε αυτό το “κάτι σαν σουτ”!
Από εκεί και πέρα, ποιος μπορεί να λησμονήσει το… τέρας οργάνωσης του παιχνιδιού, τον Σλοβένο Γιούρι Ζντοβτς, του οποίου ακόμα και σήμερα, που έγινε προπονητής (δούλεψε και στην ΑΕΚ), αποτελεί μόνιμο… θέμα, η εξουδετέρωση του!
Όσο για τον Ντέιβιντ Ίνγκραμ, τα λόγια είναι περιττά!
Τα καλάθια των αντιπάλων, ακόμα… στενάζουν από την παραγωγικότητα του σπουδαίου Αμερικανού γκαρντ και που δικαίως για πολλούς, είναι ένας από τους κορυφαίους παίκτες που αγωνίστηκαν ποτέ στο Ελληνικό Πρωτάθλημα!
Φαντάζομαι μιαν ομάδα και με τους τρεις αυτούς μαζί!
Αν βέβαια κοντά σε αυτούς προστεθεί και ο Διαμαντίδης, τότε μιλάμε για μιαν ομάδα που πήγαινε… σφαίρα για… Ευρωλίγκα!
Κατάκτηση εννοώ! Αμφιβάλλει κανείς;
