Ο Ανδρέας Κόκκινος προσπαθεί ακόμη ν’αναλύσει το σουρρεαλιστικό συμβάν με την επίθεση στον εθνοφρουρό, προσπαθώντας να βρει στον ορίζοντα μια αχτίδα αισιοδοξίας, μια δικαιολογία για τα όσα σοκαριστικά παρακολουθήσαμε χθες, ζητώντας μια ειλικρινή και μεγάλη συγνώμη στους ήρωες Ισαάκ και Σολωμού.
Έχω καταβάλει αρκετές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια, μεγαλώνοντας -και καλά- ωριμάζοντας να καταπολεμήσω την παρορμητικότητά μου και τα όσα ενδεχομένως ξεφουρνίζω εν βρασμώ. Έτσι λοιπόν επιχειρώ να μην τοποθετούμαι άμεσα, βλέποντας λίγο πιο σφαιρικά το θέμα, ζυγίζοντας παραμέτρους και αποστασιοποιημένος από την κατάσταση και το συναίσθημα να είμαι -όσο το δυνατόν- πιο αντικειμενικός και δίκαιος.
Θυμός, οργή, στεναχώρια, απορία, αγανάκτηση είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματα που βίωσα το τελευταίο 24ωρο. Η άνανδρη και αναίτια επίθεση ενός 55χρονου σε ένα 18χρονο εθνοφρουρό είναι η μοναδική εικόνα που αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Αφαιρώντας κάθε παράμετρο, το συμβάν από μόνο του είναι καταδικαστέο ασχέτως του που έλαβε χώρα, ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές, τι γλώσσα μιλούσαν και γιατί βρίσκονταν εκεί.
Αυτό όμως που αδυνατεί να χωρέσει το φτωχό μου μυαλό, είναι πως σε μια χώρα που δέχθηκε κατοχή και εισβολή, που κρατούνται παράνομα το 37% των εδαφών μας, που έχουμε αναγκαστεί να επιδεικνύουμε ταυτότητα για να… “επισκεφθούμε” τις ΔΙΚΕΣ μας περιουσίες, κάποιος “άνθρωπος” να επιτίθεται σε έναν 18χρονο συμπατριώτη μας που εκτελεί τη στρατιωτική του θητεία, γιατί ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ του εμπόδισε τη διέλευση στα ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ εδάφη μας. Ο “άνθρωπος” αυτός εκνευρίστηκε γιατί δεν τον άφησαν να περάσει στην τουρκοκρατούμενη πλευρά του ΔΙΚΟΥ μας νησιού…
Πέραν των πολιτικών πεποιθήσεων και των προεκτάσεων του ζητήματος, το μεγαλύτερο πρόβλημα εκκινεί από το γεγονός ότι αρνείται να δεχτεί τη νομοθεσία, τις αποφάσεις των θεσμών και των κυβερνήσεων, επιτίθεται -με τη δύναμη του όχλου- σε όργανο επιβολής της τάξης θεωρώντας πως είναι υπεράνω.
Ήθελε με τόσο πάθος να περάσει “απέναντι”, να δείξει την ταυτότητα του στον κατακτητή, που λεηλάτησε, ξερίζωσε χιλιάδες συμπατριώτες μας από τα σπίτια τους, σκότωσε, βίασε, ξεκλήρισε. Τόσοι άνθρωποι θυσιάστηκαν, δίνοντας τη ζωή τους για μια πατρίδα ελεύθερη, ανεξάρτητη…
Ξεχνάμε, ξεχνάμε πολύ γρήγορα. Ξεπουλάμε αξίες, ιδανικά για φτηνά τσιγάρα, βενζίνη, για μια βόλτα στο καζίνο, για ψώνια. Η δικαιολογία έτοιμη στα χείλη όλων “αφού ούλλοι πάσιν”, “σαν μεν τ’ανοίξουν τα οδοφράγματα που μιας αρκής”, “αφού ποδά κλέφκουν μας”. Ίσως να τα πιστεύουν, ίσως απλά είναι ο τρόπος για να καθησυχάσουν τη συνείδησή τους, ποιος ξέρει; Ποιος νοιάζεται πια;
Αυτό που μόνο ξέρω είναι πως λαός που ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει… Και ο νοών νοείτο.
Ισαάκ, Σολωμέ… ΣΥΓΝΩΜΗ!
