Και φτάσαμε εν έτη 2017 να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει μέλλον στην κυπριακή καλαθόσφαιρα. Τι πιστεύουμε εμείς από την εμπειρία μας δύο χρόνια εδώ; Δεν θα γίνουμε ισοπεδωτικοί. Σίγουρα, υπάρχει… ζωή, αλλά για να φτάσουμε μέχρι το “φως” απαιτείται προσπάθεια και αλλαγή νοοτροπίας.
Η αλόγιστη χρησιμοποίηση ξένων τα προηγούμενα χρόνια έφερε απίστευτη απογοήτευση στους γηγενείς παίκτες, κάτι που ήταν λογικό και έκανε μεγάλα ταλέντα είτε να “κόψουν” εντελώς το μπάσκετ, είτε να… κατεβάσουν ρυθμούς και να μην έχουν κίνητρο να δουλέψουν επαγγελματικά.
Ευτυχώς πάρθηκαν τα απαιτούμενα μέτρα και το αναπτυξιακό έχει αποκτήσει ξανά πνοή. Για να μην… πετάμε στα σύννεφα, ακόμα είναι πολύ νωρίς για ουσιαστικά αποτελέσματα με την “καμμένη γη” που είχε υπάρξει λόγω και της οικονομικής κρίσης. Όλα αναδιοργανώνονται σιγά-σιγά, με τα λάθη και τα σωστά τους. Το σημαντικό είναι πως υπάρχει μεγάλη προσπάθεια και πλάνο για “αναγέννηση”.
Εμφανή αποτελέσματα θα υπάρξουν σε 3-4 χρόνια. Η ενεργοποίηση όλων των εθνικών ομάδων και η μείωση των ξένων είναι σημαντικά βήματα. Παράλληλα, επενδύονται αρκετά πράγματα στο αναπτυξιακό, κάτι που απαιτεί χρόνο και υπομονή. Η… Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία ημέρα. Όμως, ποιος μπορεί να περιμένει;
Το παρήγορο είναι πως η καλαθόσφαιρα αποκτά πλέον ξανά ενδιαφέρον. Οι ακαδημίες των ομάδων έχουν γεμίσει από παιδιά. Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το θέμα είναι το μετά. Πού θα καταλήξουν οι νεαροί παίκτες μόλις φύγουν ηλιακά από τα μίνι και τα παιδικοεφηβικά;
Δυστυχώς, δύσκολα οι νέοι και οι νέες μπορούν να δουν το συγκεκριμένο άθλημα επαγγελματικά. Μόνο ένας… τρελός θα άφηνε τον γιο του ή την κόρη του χωρίς σπουδές, βασίζοντας το μέλλον τους στην πορτοκαλί θεά. Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα και έχει τις ρίζες του στην περιφρόνηση που εισπράττει το μπάσκετ από τον κρατικό μηχανισμό.
Μέχρι να φτάσουμε ως εκεί, ας μπουν οι σωστές βάσεις από εμάς. Μετά τον “θάνατο” απαιτείται “κάθαρση”, η οποία δεν έρχεται από μόνη της. Θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία κάποιων παραγόντων και προπονητών, οι οποίοι δεν συμβάλλουν στη σωστή ανάπτυξη των παιδιών. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο μπασκετικό-τεχνικό κομμάτι, όπου ούτως ή άλλως είμαστε αρκετά πίσω. Ας “χτίσουμε” πρώτα σωστό χαρακτήρα στους μικρούς παίκτες-παίκτριες, γιατί εκεί βρίσκεται το κλειδί για το ευοίωνο μέλλον.
Με τη νοοτροπία που υπάρχει σε αρκετές περιπτώσεις, δύσκολα θα υπάρξουν βήματα προόδου. Ο προπονητής θα πρέπει να ‘ναι παιδαγωγός και σωστός καθοδηγητής. Ευτυχώς παρατηρούμε και αρκετά ενθαρρυντικά παραδείγματα. Μακάρι να σταματήσουν κάποιοι να ‘ναι “ξεροκέφαλοι” και απόλυτοι στις απόψεις τους. Να αρχίσουν να επηρεάζονται έστω και λίγο από άτομα με “φρέσκες” ιδέες και καθαρή συνείδηση, που δεν “θυσιάζουν” τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών στο βωμό της εφήμερης νίκης.
Αυτά προς το παρόν… Θα επανέλθουμε επί του θέματος. Περιμένουμε και τις απόψεις σας στο [email protected].
