Αν και σε ένα παλιό μου κείμενο, είχα ξαναβάλει αυτόν τον τίτλο, δυστυχώς αυτός είναι ο ισχύον τίτλος και για τις μέρες μας.
Θυμούμενος κάποιες παλιές στιγμές του αθλήματος, τότε που σε αρκετά παιχνίδια γινόταν το αδιαχώρητο, πραγματικά δυσκολευόσουν να βρεις χώρο για να κάτσεις και έτσι, η όλη κατάσταση στις κερκίδες, έμοιαζε με… σαρδέλες σε… συσκευασία γηπέδου!
Σήμερα, σε αυτές οι κερκίδες που ήταν κατάμεστες, έχουν… φωλιάσει οι αράχνες και βέβαια η εικόνα αυτή, δεν είναι πρόσφατη…
Λέχθηκαν και λέγονται πολλά (πάρα πολλά) για το τι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση, αλλά προς το παρών, μόνο λέγονται διάφορα.
Έχουν γίνει πολλά, μα πάρα πολλά για να φθάσει η όλη κατάσταση ως εδώ.
Τι χρειάζεται λοιπόν ο κόσμος, για να επιστρέψει στα γήπεδα;
Ίσως το πιο ευαίσθητο σημείο της όλης ιστορίας, είναι το συναισθηματικό.
Διότι, όταν βλέπεις κόσμο να πηγαίνει στα γήπεδα, όπου δεν υπάρχει χρηματικό κίνητρο ή ξένοι παίκτες (όπως λόγου χάριν στις μικρές κατηγορίες ή στο ερασιτεχνικό) και να είναι –σε αρκετές περιπτώσεις- περισσότερος, από αυτόν που πάει στα γήπεδα όπου παίζονται παιχνίδια της μεγάλης κατηγορίας, τότε εύκολα μπορείς να εξάγεις ένα (σημαντικό) νόημα!
Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό…
Είναι πάρα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν…
*Το να γεμίζει ένα γήπεδο σε παιχνίδια θεάματος ή εορταστικού χαρακτήρα (όπως στη φωτογραφία), δε σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!
